DİABOLİK LOVERS KAYIP SAKAMAKİ

Bölüm-54

Merhaba arkadaşlar. Ahiretden yazan yazarınız. Böyleki yazar kemiklerinin acısından kollarını hareket etdiremiyo. Allah rahmet eylesin.

-Ben...şimdi vampirmiyim?

-Evet. Sen benim vampirimsin.

-Chi. Bu yapdığın doğru diğil.

-Biliyorum. Ama yapmayı seviyorum. Böyle ki, Hinata. Benimle odama gel.

Ayağa kalkdım ve sırıtarak basamaklarla yukarı kalkdım. Odama geldiğim gibi koltukda oturdum ve kolunu kucaklayarak yere bakan Hinatayı gördüm.

-Benden ne istiyorsun?

-Benim vampirim ol. Benim kahyam, koruyucum, arkadaşım.

-Peki sen tam olarak nesin?

Elim çenemde onun sorularını cevaplarken ayağa kalkdım. Sırtımı ona döndürerek kanatlarımı çıkardım. Bunu görmüş olmalı ki şaşırdı.

-Ben vampir prenses ola bilirim. Ama senin gözünde sahibin, annen, sana hayat veren, melek, şeytan her şey ola bilirim. O sana kalmış. Peki şimdi beynini kurcalamadan bana hayatını anlat. Böğle yorucu işler enerjimi tüketiyor.

-Ben. 20 yaşında japonyalı bir gencim. Yetimhaneden 12 yaşımda kaçdım ve bazı kişilere takılarak hiç iyi olmayan işlere bulaşdım.  Bu gün sabah onlardan kaçıyordum. Ormana girdim ve saklanmaya çalışdım. Ama onlar beni buldular. Bıçakladılar ve öldü sanıp gitdiler. Sonrada...

-Sonrasını biliyorum. Peki Hina. Bundan sonra söğlediğim şeyleri yap. Kendime özel işler yaparken beni meşgul etme, yemek yerken yanımda olma, ben çağırmadan gelme. Ve temizlikçilerin yanında dolaş.

-Neden senin emrinde olayım ki?

Kanatlarımı gizlemeden ona yaklaşdım. Benden biraz uzundu. Yüzünü avcuma aldım ve gülerek bakdım.

-Sana hayat verdim. Bana borçlusun. Tamammı?

-Peki..

~~Okulda~~

Kantinde oturmuş, Rukilerle yemek yiyordum. Ama Kou yokdu. Neden yok acaba.

-Ruki. Pikachu kafa kardeşiniz nerde?

-Kendisi biraz kötü. O yüzden bu gün gelmedi.

-Noldu ki?

-Bilmiyoruz gelmedi.

Yemek yedim ve kalkdım. Artık arkadaşlarım eskisi gibi diyiller. Benimle konuşmuyorlar, sürekli kaçıyorlar. Ben dahil Subaru ve diğer abilerimdende. Laitonun kızları azalmış. Kounun bile fanları yok. Neden böğleyiz. Anlayamıyorum. Her şeyi düşünüyorum ama hiç bir şey anlamıyorum. Ben nefret edilecek kötü bir şey yapmadım. Ve geçen yapdıklarım için kendime nefret ediyorum. Hiç kimsem yok. Yakın hiç kimse yok. Artık eskisi kadar sevilmiyorum. Çünkü şu an ben canavarım diğilmi? Gereksiz, insanlara her şey yapa bilen günahlı canavar. Gerçekden beni seven birilerine ihtiyacım var.

~~Evde~~

Artık hiç bir şey eskisi kadar güzel diğil. Yemek yiyorum. Hatda en sevdiyimi yemekleri. Ama tadsız. Tabletle istediğim her şeyi yapıyorum ama sıkıcı. Ayatolarla eğleniyorum ama yorucu. Hiç bir şeyin önemi kalmadı. (Kurtarın ulen bu kızı). Kouya iğneli sözler diyorum ama takmıyor. Sürekli gülüyor. Ben durumumu anlıyorum. Tanrıdan, kiliseden uzak düşdüm, kan içdim, şeytan kanatları kazandım ve bir insanın hayatını cehenneme dönüşdürdüm. Ama ölücekdi. Bundan emindim. Çok fazla kan kayıp etmişdi. Lütfen Beni burdan götürün iyi kız olucağıma söz veriyorum. Sözünüzü dinliycem ve hiç sorun çıkarmıycam. Daha güzel elbiseler, tabletler ve diğer hiç bir şeye ihtiyacım yok. Yalnızca burdan götürün. Hayatımı geri verin. Eskisi gibi sınavlardan depresyona gireyim, arkadaşlarımla kavga edeyim ve konuşayım. Bu kadar yalnızlık bana fazla. Gerçekden fazla. Ağlamaya başladım. Odamın bir küncünde oturmuş ağlıyordum. Koşarak aşağı indim ve kapıları açarak ormana kaçdım. Derin ormanın ağaçlarının arasından hızlıca geçip gidiyordum. Bir göle vardığımda oturdum. Ayakkabılarımı çıkararak ayaklarımı suya sokdum. Su soğukdu. Ama umrumda diğildi. Bir çıtırdı duyduğum an ağlamaklı sesimle bağırdım.