Fotoğraf çok şeker. Ayrıca vampirler yılda 6, 7 kez banyo yaparlar. İyrenç bilgi. Tabi bazı vampirler hariç.
-Reiji! Ayato nasıl?
-İyi. Sardım ve yatıyor. Kaldırma. İzin ver uyusun.
-Tamam be. Git sen.
Reiji gitdi ve bende Ayatonun yatağına oturdum. Karnı tümüyle sargıydı. Derin bir iç çekdim. Neden sürekli başımız dertde? Bir defasında benim abiminde başına bir şey gelmişdi. Abim salıncakdan düşmüşdü ve tüm kemikleri kırılmışdı. Öğle düşüş diğildi. Salıncakda hızlı bir şekilde gidip gelirken ipler kırıldı ve oda uçarak evimizin duvarına deydi. Bildiğiniz mumyaydı. Ben yemek yediriyordum. Okula gitmezdim henüz.
-Abiş! Ağzını aç.
-Nicky git başımdan. Yemiycem.
-Ama..yemessen iyileşmessin ki!
-Nicky git dedim. Seni görmek istemiyorum.
-Ama..ben ne yapdım ki?
-Anlamıyormusun okula gidemiyorum. Senin yüzünden. Kafamı dır dırınla doldurmasaydın iplerin kırıldığını anlıycakdım. "Abi benide bindir, lütfen bende istiyorum, abi nasıl bu kadar hızlısın?". Abi, abi. Senin abin olduğum için kendime nefret ediyorum. Keşke kız kardeşim olmasan. Keşke hiç doğmamış olsan.
-Ben...senden nefret ediyorum. Tanrım lütfen sana yalvarıyorum beni başka ailenin kızı yap. Çünkü Schott'dan nefret ediyorum. Konuşma benimle.
Yemeği tabağa sinirle bırakmış gitmişdim. Bahçeye çıkarak bahçedeki büyük ağaça bakdım. Salıncak kırılmışdı ve asılıydı. Ayağımı ağaçın küçük dallarına koyarak çıkıyordum. Ve kendim bile fark etmeden ta tepesine kadar kalkmışdım. Sonra yere bakınca korkmaya başladım. İnemiyordum. Çıkdığım gibi inemiyordum. Çünkü çok korkuyordum. Evde de bir ben bir abim vardı. Ayaklarımı salladım ve ağlamaya başladım. Ağlayarak aşağı bakıyordum. Amacım daldan asılmış salıncağı kesmekdi. Üstümde makas bile vardı. 1 2 saat geçmişdi galiba. Ama hala beni arayan yokdu. Abimi istiyordum. Ama gelmiyordu.
