Dönmeyi bırakıp kollarımı sağa doğru uzattım. Ardından kafamı da o yöne doğru yatırdım. Ellerimi havaya kaldırırken aynı zamanda kafamı da hareket ettiriyordum. En sonunda pes edip kulaklığımı çıkardım ve müziği kapattım. Odamdan çıkıp etrafa bakindım. Annem hâlâ gelmemişti. Sinirimi ondan çıkarma fikri kötü olmuştu. Zaten ondan başka kimim vardı ki benim? Eşofmanımın cebinden telefonumu çıkarıp annemin numarasını tuşladım ve kulağıma götürdüm. Belli bir süre çaldıktan sonra kapandı. Dudağımı büzdüm.
Bu saatte neredeydi?
Aklıma bir şeyler geliyordu ama o düşünceleri geri itiyordum. O kadarını yapmazdı herhalde. İstemediğimi bile bile o adama gitmezdi. Tekrar numarasını tuşlayıp kulağıma götürdüm.
"Alo?"
"Sonunda anne ya! Neredesin?"
"Arkadaşımın yanındaydım. On dakikaya evdeyim."
"Tamam." Telefonu kapatıktan sonra yatağımın üzerine koydum. Sıkıntıyla oturdum. Annem hâlâ onu seviyordu. Ve bir gün hata yapıp ona geri dönebilirdi. İstemiyordum. İzin de vermeyecektim.
Telefonum çaldığında elime alıp ekrana baktım. Servet Beydi. Gelen çağrıyı kabul edip kulağıma götürdüm.
"Efendim Servet Bey?"
"Nasılsın Eylülcüğüm?"
"İyiyim, siz nasılsınız?"
"Çok şükür ben de iyiyim. Hastalarımla vakit geçiriyorum. Aslında ben seni baban için aramıştım. Kaza yapmış, bizim hastanede. Bende bugün gördüm." Boğazımı temizledim.
"Şey... Haberim var."
"Sanırım söylememem gerekiyordu. Aranız düzelmiştir diye düşünmüştüm. "
"Hayır Servet Bey. Aynı herşey."
"Neyse kapatalım bu konuyu bakalım. Hastalarınla nasıl gidiyor?"
"İyı gibi. Bir kaç gün önce yetişkin biriyle ilgilenmeye başladım."
"Sen genellikle küçük yaşlardaki çocuklarla ilgilenirdin. İsmi ne bu hastanın?"
"Ali Özgür Eymen." Telefondan bir kaç saniye ses gelmedi. "Servet Bey?"
"Buradayım Eylül. Sadece şaşırdım. Ali benim hastamdı. Ameliyatlarına hep ben girmiştim. Ama işte psikolojik yönden bu engelleri yıkamadı." Gözlerim ister istemez büyümüştü. Onu tanıyan birini bulabilmiştim.
"Servet Bey, acaba yarın sizin yanınıza gelsem bana onun hakkında bilgi verir misiniz? Benim için çok iyi olur."
"Sorman hata Eylülcüğüm. Tabii gelebilirsin." Gülümsedim.
"Çok teşekkür ederim. Yarın onun yanına gitmeden önce size uğrayacağım."
"Bekliyorum." Telefonu kapattıktan sonra yatağımın başlığına yaslandım. Onu çözecektim...
"Ben geldim." Annemin sesinden sonra kapı kapandı. Yataktan kalkıp odamdan çıktım. Ona doğru baktım.
"Hangi arkadaşınla işin vardı?" İmalı bir şekilde güldü.
"Sanki babanın yanına gidip gitmediğimi anlamaya çalışıyorsun." Gözlerimi kaçırdım.
"Hayır. Hiçbir alakası yok."
"Peki kızım. Sen öyle diyorsan..."
☆
Servet Bey'in, odasının önüne geldiğimde durdum. O sırada kapısı açılıp Hemşiresi çıktı. Gülümsedim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÖZGÜR
Romance"O da mutlu değil bu halinden. Sen onun yerinde olsan mutlu olabilecek miydin?" Annem derin bir iç çekti. "Tabii ki mutlu olmazdım. Metin... Ben diyorum ki; bir yardımcı tutalım. Böyle engellilerle ilgilenen kişiler var ya... İlgilenir, ilaçlarını...
