Çayımdan bir yudum alıp tekrar masaya bıraktım.
"Bugün bir görüşmem var." Annem memnun olmayan bir bakış attı.
"Daha yeni boş kaldın. Hemen iş olur mu canım?" Gülümsedim.
"Hayatın kanunu bu anne. Çalışmayana ekmek yok."
"Haklısın da uzun zamandır gezip dolaşmıyoruz seninle. O yüzden dedim." Salatayı ağzıma attım.
"Anneciğim daha ilk gün ve bir deneme olacak. Eğer benim çözüm bulamayacağım bir şeyse kabul etmem. Yani bu işin olacağınıda sanmıyorum ya orası ayrı." Kaşları çatıldı.
"Neden kızım? Şu ana kadar her işinde memnundun."
"Evet memnundum. Ama onlar küçük yaşlarda olan çocuklardı. Hayal dünyaları genişti. Şimdi benim yaşlarımda yetişkin biriyle zor olacak eminim. Bazı bu yaşta olanlar kendini hayallere kapatıyor. Halbuki hayal ederek yürürsün, koşarsın. Bu gideceğim hastanında belli ki böyle bir problemi var. Yoksa yardım almazlardı."
"Haklısın kızım. Yetişkin biri ile zor. Hele düşünce yapınız zıtsa mümkün değil." Kurduğu cümleye kafamı sallayarak onay verdim. Çayımdan son kez yudum aldıktan sonra ayağa kalktım.
"Ben Üzerimi değiştirip çıkayım anneciğim."
"Tamam kızım." Odama geçip dolabımı açtım. Kot bir pantolon ve çiçek desenleri olan bir bluz çıkardım. Pijamalarımı üzerimden çıkardıktan sonra yeni hazırladığım kıyafetleri üzerime geçirdim. Çantamı ve telefonumu alıp odadan çıktım.
"Hadi ben kaçtım?" Diyerek bağırdım.
"Tamam! Görüşmeden sonra haber ver bana."
"Tamam!"
☆
Taksiye ücretini ödedikten sonra indim. Güzel bir villa da yaşıyorlardı. Gerçekten hayat ne kadar garipti öyle. Paraları vardı ama oğulları yürümüyordu. Bunu düşünmek bile insanı mahvediyordu.
Derin bir nefes alıp dev demir kapının önünde durdum. Kapıyı ittirip içeri girdim. Etrafa baktığımda gülümsedim. Çimenler, çiçekler muhteşemdi. Evin kapısına yaklaşıp zile bastım. Bir kaç dakika sonra evin yardımcıları olduğunu düşündüğüm bir kadın açtı.
"Buyrun?" Ne kadının ne de adamın adını bilmiyordum.
"Ben bir görüşme için gelmiştim. Oğulları için... Siz onlara söylerseniz anlarlar."
"Peki... Sizi kısa bir süre bekleteceğim." Kafamı sallayıp etrafa bakındım. Rengarenk çiçekler insanı büyülüyordu gerçekten. O kadar çok çeşit vardı ki. Sadece birkaçının ismini biliyordum.
"İçeri geçebilirsiniz." Yardımcının sesiyle ona doğru bakıp tebessüm ettim ve içeri girdim. Yardımcı beni yönlendirerek onların yanına ulaştırdı. İkisi de ayağa kalkma nezaketinde bulunmayarak beni süzdüler.
"Buyrun, oturun." Yanlarına olan koltuğa oturup onlara baktım.
"Sız Filiz Hanımın yönlendirdiği kişisiniz öyle değil mi?" Dedi, kadın.
"Evet."
"Genç birisin... Açıkçası daha tecrübeli birini bekliyordum." Tek kaşımı kaldırdım.
"Akıl yaşta değil, baştadır sözünü hiç duymadınız sanırım. Evet genç olabilirim ama tecrübeli biriyim. Çalıştığım aileler gayet memnundu benden." Kadın burun kıvırıp, "Umarım biz de memnun kalırız." Diye, mırıldandı. Kaşlarımı çattım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÖZGÜR
Romansa"O da mutlu değil bu halinden. Sen onun yerinde olsan mutlu olabilecek miydin?" Annem derin bir iç çekti. "Tabii ki mutlu olmazdım. Metin... Ben diyorum ki; bir yardımcı tutalım. Böyle engellilerle ilgilenen kişiler var ya... İlgilenir, ilaçlarını...
