My Worth Dying Boyfriend: Bethel (Worth It #1)

Chapter 53: ...again

I have witnessed what the girls did for me. It was all fake and I have been faked too. I can't believe na pati si CG ay kaya niyang gawin sa akin iyon. Hindi ko na kayang magtiwala.

Matapos kong marinig kay Mommy iyon, sa mga lumipas na araw ay hindi ko siya makausap. Tanging si Daddy na lang ang sinasagot ko kung may tanong ito. Nahihiya ako sa napunan ko sa aking pagkatao. Hindi ko aakalain na si Mommy pa ang nakaalam ng tunay na nangyari sa'kin. I didn't even knew that was the feeling of being drugged. It's being hallucinated and you are barely breathing. Ramdam mo ang pagikot ng usok sa tiyan mo papunta sa puso, dahilan na hindi ka talaga makakahinga. I can't believe it.

Gusto kong mabawi ang hindi ko paghinga ng maayos sa nangyari sa'kin kaya naman kinuha ko ang pagkakataon na gamitin ang malaking running tracks sa school namin, exclusively for athletes. Pinayagan naman ako dahil on break ang varsity players kaya napagpasiyahan kong magjogging.

I have to run all of my frustrations in life. There's nothing peaceful than leaving everything behind. I even didn't bring my cellphone to bring myself to life.

The clique didn't even bother me anyway too kaya naman malaya kong iniiwanan ang problema sa pagtakbo.

Nagsimula akong hirap na hirap sa paghinga dahil sa napuna ko but as days goes by, as I consistently doing this, I noticed there's an improvement. Maraming tubig ang nilalagok ko at specifically alkaline water para magkaro'n ako ng maraming electrolytes bilang energy sa aking pagtakbo.

Sa almost 3 miles ko nang pagtakbo dahil sa pagtingin ko sa aking running app ay hindi ko namalayan na nakasanggi ako ng tumatakbong katulad ko. As I apologized, narinig ko naman ang pangalan ko sa taong iyon.

Kahit na naka-headset ako ay dinig ko ang boses nitong hinihingal din. Tumambad sa akin ang pamilyar na mukha.

"Kamusta ka na? It's been a while." Pangangamusta niya nang nilakaran ko lang siya para pumunta sa gamit ko. Sumunod naman ito. "Miss ka na ni Traigan."

Narinig ko ang tukso sa boses nito. Hindi ako nagkomento sa sinabi niya nang uminom ako ng tubig. "I thought that was funny."

Napatingin naman ako sa kanya at naglabas ito ng panyo para ibigay sa akin dahil napansin niyang naghahanap ako ng pamunas. Tahimik ko itong tinanggap at naamoy ko ang lakas ng halimuyak ng perfume nito. Amoy panglalaki.

"Okay. Di-diretsuhin na kita. Pinapunta ako ng kaibigan mo rito, si Torrine." Napatigil naman ako sa pagpupunas ko at akmang isosoli ko sana ito pero nilagay ko kaagad sa bulsa ko. Senyas ko na sa kanya na isosoli ko na lang ito pag nilabhan ko na.

Blangko akong humarap sa kanya, it's like I'm staring at a tinted window. "What about her?"

"Hindi ka na raw kasi pumupunta sa grupo niyo at may nagawa raw ba siyang kasalanan?" Tanong nito nang sarkastiko akong nagkibit balikat. "At pinapasabi rin niya na bisitahin mo raw siya kapag may oras--"

"Bakit hindi na lang siya ang lumapit sa akin para kami na rin ang magusap?" Singit ko at napatahimik siya sa mataas kong tono. Umiinit talaga ang ulo ko kapag may atraso sa akin ang isang tao. As I said before, I will allow people to treat me like shit as long as I know they are caring ngunit ang mali lang dito ay hindi man lang nila sinabi na may galit siya sa'kin and she ended up drugging me.

Nabigla naman ako nang hinawakan ako sa pulso ni Pervist, "Bethel makipagbati ka na sa kanya please? Torrine and I were not in good shape at gusto kong gawin ito para sa kanya, para na rin magkaayos kami."

Pagmamakaawa niya at dali dali kong hinigit ang kamay ko. "Stop it. If she really wants to settle the score with me then dapat siya ang lumapit sa akin."