My Worth Dying Boyfriend: Bethel (Worth It #1)

Chapter 56: Pay

"My Treigan, save me and see you later." Nanginginig kong sabi habang nakahawak ako sa railings. Biglang sumalubong sa akin ang malakas na hangin at napapikit ako dahil do'n. Para bang si My Treigan na iyon at ako na lang ang hinihintay niya.

Hinawi ko ang buhok ko para ilagay iyon sa likod ko at tiningnan muli ang taas ng tatalunan ko. Nalulula man ako pero malaki ang porsiyento sa akin na tatalon ako dahil na rin sa pagkakamali ko sa buhay. When no one cares, you don't care for yourself too.

Nakalahati ko na ang pagtawid ko sa railing at natalisod naman ako, dahilan sa muntikan kong pagkalaglag at do'n ako simulang sumigaw at naluha ng tuluyan. I can't do this.

Tumingin ako sa tatalunan ko at ang mga tao kung tingnan mo ay parang langgam sa liit ay nataranta na dahil sa pagkakita nila sa akin. Ilang minuto akong umupo sa railings dahil umurong ang desisyon ko dahil sa nakita kong mga tao sa ibaba. As if they really know me that well para pigilan nila ako at kung gusto man nila akong pigilan, saluhin na lang nila ako pagtalon ko.

Umihip na naman ang napakalakas na hangin at napapikit ako. Sign na rin ito para pagpatuloy na ang gagawin ko. Mismong ito na ang nagtutulak sa akin para ituloy ang pagtalon ko.

Nang inilipat ko na ang dalawa kong paa sa tatalunan ko ay huminga ako ng malalim at binitawan ko na ang railing at sa tsansiya ko na isang tulak na lang sa'kin ay malalaglag na ako. No one would do that kaya naman ako na ang nagtulak sa sarili ko. Isinandal ko na ang paa ko sa railings at inabante ko na ang aking upper body, dahilan na sa pagkahulog ko.

I freaked out at mariin kong ipinikit ang mata ko. Hindi ako makasigaw at ang alam ko lang ay nalalaglag na ako. Hindi ko alam pero ganito pala ang feeling ng tumatalon na may bwelo. Pinapaalala sa'yo ang mga alaalang nangyari sa'yo at bigla na lamang aakyat ang pagsisisi sa puso mo na hindi ka dapat tumalon. Hindi pwede ito.

The next thing I knew, I already hit the ground. It supposed to be painful but it's not.

May humawak sa balikat ko at nabigla na lamang ako nang nakaramdam ako ang touch contact sa aking magkabilang braso.

"Hey!"

Napatalon ako sa gulat at nang idinilat ko ang mata ko ay kaharap ko ang view ng rooftop. It was all in my mind. My dark mentality.

Napatingin naman ako sa may hawak sa'kin at mas ikinagulat ko pa dahil si Slatie iyon. Nagpahila na ako sa kanya at dali dali akong kumapit sa kanya sa takot. Hindi na rin ako nagdalawang isip na yakapin siya ng mahigit. Hindi ko pala kaya. Hindi ko matatanggap.

"Slatie thank you!" Utal kong sabi nang sumabog na ang emosyon ko sa aking pag-iyak. Nagsimula akong maghagulgol at para siyang posteng nakatayo. "Ayoko nang mabuhay dahil wala nang saysay pero bigla akong nagkaro'n ng rason."

Mas hinigpitan ko pa ang yakap ko kay Slatie at hindi ito nagsasalita. Hindi rin naman siya pumiglas at parang hindi niya planong gawin iyon. Humagulgol lang ako sa pagkayakap ko sa kanya. After what I've almost done, definitely this is a good wake up call.

"I don't care if you're going to push me away. I will hold you tight." Para akong batang takot na takot pumiglas sa pagkapit sa taas ng puno dahil baka malaglag nang tuluyan. Gano'n kariin ang pagdikit ko sa kanya. Nakatago ang mukha ko ng buhok ko pero ang hangin na ang humawi sa buhok ko para mapunta iyon sa gilid ng mga mata ko. Ngayon ay kita na ang nakapintang asul sa mukha ko na nakapatong ang baba sa balikat ni Slatie.

"What do you think you are doing?" She complained at bigla siyang kumawala sa yakap ko sa kanya. It's going to be the best thing if she replied on my hug, but she refused to. She might be crazily hated me but I love the way she partially care to the moment that she didn't allow me to jump this high to the ground. It is somewhat crazy too.