ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အိပ္တစ္၀က္ ႏိုးတစ္၀က္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္သြားသည္မသိ။ ေနာက္ဆံုးတစ္ၾကိမ္ႏိုးလာခ်ိန္မွာေတာ့ အခန္းထဲမွာ သူ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနသည္။ လေရာင္က ျပိဳးျပက္စြာ ၀ါးထရံမ်ားၾကားမွ တိုး၀င္ေနသည္။ အိပ္ယာေဘးမွ ေရခြက္ကို တုန္ရင္ေသာလက္မ်ားႏွင့္ လွမ္းယူကာ တစ္စက္မွမက်န္ေအာင္ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။
ကြဲအက္ေနေသာ လည္ေခ်ာင္းမ်ားက နာေနေသးေသာ္လည္း ခံႏိုင္ရည္ရွိလာျပီျဖစ္သည္။
အခန္းထဲပန္းကန္လံုးတစ္လံုးကို ကိုင္ကာ လွမ္း၀င္လာေသာ အားမာန္ကို သူရိန္ မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
'မင္း ႏိုးျပီလား..'
သူရိန္ေခါင္းကိုညိတ္ျပရံုမွလြဲ၍ ဘာမွမေျဖႏိုင္။
အားမာန္သူ႔ေဘးနား ထိုင္လိုက္ကာ ကုန္ေနေသာေရခြက္ထဲကို ေရအျပည့္ျပန္ျဖည့္ေပးလိုက္ကာ သူရိန္႔ကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။ သူရိန္ေရကိုတစ္၀ေသာက္ျပီးမွ ေရတစ္စက္မွမက်န္ေတာ့ေသာ ခြက္ကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္မ်ား၀ိုင္းလာသည္။
'ေမေမ...'
အားမာန္သူ႔ကိုခပ္တင္းတင္းဖက္လိုက္သည္။
သူရိန္ရုန္းႏိုင္သည့္အင္အား မရွိ။ အားမာန္ပခံုးေပၚေခါင္းမွီတင္ကာ အသံမထြက္ဘဲသာ ရွဴိက္လိုက္မိသည္။ မိခင္ျဖစ္သူ သူတို႔ကို ထားခဲ့ျပီေပါ႔။ ေရာဂါခံစားရသည္မွာ ၾကာျမင့္လွျပီျဖစ္တဲ့ ေမေမ႔အတြက္ လြတ္ေျမာက္သြားျပီျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အတြက္ေတာ့ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ျပိဳသြားသည္ပဲ ျဖစ္သည္။
'သူရိန္'
အားမာန္သူ႔ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြသပ္ျပီး တိုးတိုးေခၚလိုက္သည္။ စိတ္ပူရလြန္း၍ သူ႔အသံမ်ားတုန္ခါေနသည္။ ေနာက္ထပ္ဘာဆက္ေျပာရမွန္းလည္းမသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆြ႔ံအေနသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္ သူရိန႔္ နာက်င္မွုေတြအားလံုးကို သူ႔ရင္ဘတ္ထဲ ေျပာင္းထည့္ထားလိုက္ခ်င္သည္။
'ေမေမရွိေသးလား အားမာန္'
'မင္းသတိေမ့ေနတာ သံုးရက္ေက်ာ္သြားျပီ..'
YOU ARE READING
ပင်လယ်နဲ့လှေငယ်
Romance(Unicode & Zawgyi) ပင်လယ်နဲ့တူတဲ့ ဘ၀.. လှေငယ်နဲ့တူတဲ့ သူ.. မုန်တိုင်းကြားမှာ ခရီးဆက်နိုင်ပါစေ..
