ပင်လယ်နဲ့လှေငယ်

Part 18

စာရြက္စာတမ္းမ်ား၊ ေဘာပင္၊ ဖုန္း၊ ဖုန္းအားသြင္းၾကိဳးမ်ားသာမက အမ်ိဳးခြဲမရေသာ စာအိတ္မ်ား၊ လိပ္စာကဒ္မ်ားႏွင့္ စားပြဲတစ္ခုလံုး ရွုပ္ပြေနသည္။

မ်က္လံုးေတြ ေညာင္းကိုက္ေနျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကြန္ပ်ဴတာမွ မ်က္လံုးမခြာႏိုင္ေသး။ ေနာက္မွျပန္လဲျဖစ္တာပဲဆိုကာ အျမဲတမ္းေနာက္ဆံုးမွလုပ္ဖို႔ ပစ္ထားခဲ့ေသာ ျပန္ၾကားသင့္သည့္ email ေတြ ပံုေနျပီျဖစ္သည္။ ဒီၾကားထဲ မထင္မွတ္ၾကား၀င္လာသည့္ အလုပ္မ်ားေၾကာင့္ သူဒီေန႔ဘယ္အခ်ိန္မွ အိမ္ျပန္ျဖစ္မည္မသိ။

အိမ္ဟုေတြးမိသည္ႏွင့္ သူရိန္႔ကိုဘယ္လိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမည္မသိသည္ကို ေတြးမိျပီး ေခါင္းေတြထူပူသြားသည္။

ညကထြတ္ငယ္သာမႏိုးလာလ်ွင္ အားမာန္ သူရိန္႔ကို နမ္းမိမွာေသခ်ာသည္။ သူရိန္သူ႔ကို ဘယ္လိုမ်ားထင္လိမ့္မည္လဲဆိုတာ စဥ္းစားမိရင္း ေခါင္းကိုနာနာထုမိသည္။ တစ္ခ်ိန္လံုးထိန္းခ်ဳပ္ထားသမွ် ဒီေလာက္ေတာင္ မိမိစိတ္ကိုမထိန္းႏိုင္ပါ႔မလားဟု ေဒါသျဖစ္ရသည္။ သူရိန္သူ႔နားရွိရံုႏွင့္ လံုေလာက္ပါသည္ဟု ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ရူးရူးမိုက္မိုက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ၾကီးမိရသလဲ မစဥ္းစားႏိုင္။

သူရိန္ စိတ္ဆိုးရြံရွာသြားမည္ကို ေၾကာက္မိတာေရာ၊ နီးစပ္လြန္းလွတဲ့ အျဖစ္ေၾကာင့္ ရင္ခုန္ရတာေတြေပါင္းကာ တစ္ညလံုးမအိပ္ႏိုင္ခဲ့။ မနက္အားမာန္ ေအာက္ဆင္းလာခ်ိန္ အရင္ေရွ႕ရက္ေတြကလို သူရိန္ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ရွိမေန။ သူ႔အတြက္မနက္စာသာ အသင့္ျပင္ထားခဲ့သည္။ တမင္ေရွာင္ေနတာမ်ားလားလို႔ ေတြးမိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာက္ျဖစ္မိသည္။

'ဆရာ'

အားမာန္စားပြဲရွိ လူေခၚစက္ထဲမွ သူ႔လက္ေထာက္ ေကာင္မေလးအသံေပၚလာသည္။ အလုပ္ရွုုပ္လြန္းသည့္ေန႔မို႔ အားမာန္ သိပ္စိတ္မရွည္ႏိုင္။ ခလုတ္စိမ္းကိုႏွိပ္ကာ ေလသံျပတ္ျပတ္ျဖင့္ ထူးလိုက္သည္။

'ေျပာ'

'ကိုေဇယ်ေရာက္ေနတယ္'

'မ၀င္ခိုင္းနဲ႔..'

အားမာန္စကားပင္မဆံုးေသး။ ေဇယ် သူ႔ရံုးခန္းတံခါးကိုတြန္းဖြင့္ကာ ၀င္လာျပီးျဖစ္သည္။