ပင်လယ်နဲ့လှေငယ်

အပိုင္း ၅

ေနာက္နားဆီမွ ဆိုင္ကယ္ဟြန္းတီးသံကို ၾကားရသည္။ သူရိန္ လမ္းေဘးကပ္ကာ ေရွာင္ေပးလိုက္သည္။ ဆိုင္ကယ္သည္ ေက်ာ္တက္မသြား။ အရွိန္ေလ်ာ့ၿပီး ေဘးမွ ကပ္ေမာင္းလာေသာေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ေမာင္းသူေနရာမွာ မ်က္ႏွာလုံးလုံးႏွင့္ ခ်စ္စရာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။

'မိုး..'

'ေတြးေနလိုက္တာ။'

'လမ္းေလၽွာက္ရင္း စာေတြ ျပန္ေတြးေနတာ။'

'မႂကြားပါနဲ႔။ ႀကိဳးစားမွန္း သိပါတယ္။'

ဆိုင္ကယ္ကို စက္သတ္ၿပီး ဆင္းလာသည္။ မိုးပြင့္သည္ သူရိန္ထက္ အသက္ႀကီးသည္။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနေသာေၾကာင့္ တစ္ခါတေလမွ ရြာျပန္လာတတ္သည္။ ပ်ားပိတုန္းမ်ားႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ ရြာမွ ကာလလူငယ္မ်ားအားလုံး၏ အသည္းစြဲ ပန္းတစ္ပြင့္ဆိုလၽွင္လည္း မမွားပါ။

'ဘယ္သြားမလို႔လဲ။'

'xx..ဟိုတယ္။'

'ဘာသြားလုပ္မလို႔လဲ။ အဲ့ဒီ့မွာ ငါ့ဦးေလးတစ္ေယာက္လည္း အလုပ္ လုပ္ေနတယ္။'

'ငါ အင္တာဗ်ဴးေျဖရမယ္။ ညေစာင့္အလုပ္ ေလၽွာက္ထားတယ္။'

'ဟယ္.. နင္ကလည္း စာေမးပြဲ ဒီေလာက္နီးေနၿပီကို။'

'အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒီ အလုပ္ေလၽွာက္တာေပါ့ဟ။ အလုပ္မွာ စာက်က္လို႔ရတယ္။ အိမ္မွာက ပိုက္ဆံအျမဲလိုေနတာ။ နင္ သိရဲ့သားနဲ႔ မိုးရာ။'

'နင့္အစ္မကို အလုပ္လုပ္ခိုင္းပါလားဟာ။ သူ အားေနတာပဲ။'

တစ္ခ်ိန္က သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ မိုးပြင့္ စိတ္ပူပန္စြာ ေျပာျဖစ္သည္။ သူမကို စိတ္၀င္စားေနၾကေသာ ရြာမွ လူမ်ားအားလုံးထဲမွာမွ သူမက သူရိန႔္ကို သေဘာက်ခဲ့ဖူးသည္။ သူရိန္ဖက္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာထက္ မပိုခဲ့။ သူမလို မိန္းကေလးကိုပင္ ျပန္မႀကိဳက္နိုင္ေသာေၾကာင့္ ရြာလူငယ္မ်ားၾကားတြင္ သူရိန႔္ကို အေျခာက္ဟု စေနာက္မႈမ်ား စတင္လာခဲ့တာကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္း။

'အစ္မက အေမ့ကို ၾကည့္ေနရတာ။ ထြတ္ငယ္ေလးလည္းရွိတယ္။'

တစ္ခ်ိန္က ခ်စ္ခဲ့ရသူ၏ ဘ၀အေမာေတြအတြက္ ဘယ္လို အားေပးရမလဲ မိုးပြင့္ မသိနိုင္။ သူရိန္သည္ မိသားစုအေပၚ သိတတ္သည္။ မိသားစုအေရးကိုသာ ဦးစားေပးစဥ္းစားတတ္သည္။ ဆယ္တန္း တစ္ႏွစ္က်ခဲ့သည္မွာလည္း မိသားစုကိစၥမ်ားေၾကာင့္ပင္။