ပင်လယ်နဲ့လှေငယ်

အပိုင္း ၁၂

မိုးရြာေနသည္။ ေရကူးကန္ထဲ တေပါက္ေပါက္က်ေနေသာ မိုးစက္ေလးမ်ားေၾကာင့္ ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ လွိုင္းငယ္ေလးမ်ား ျဖစ္ေပၚေနသည္။ ၿခံထဲမွ မီးအလင္းေရာင္သည္ မိုးစက္မ်ားေၾကာင့္ ေတာက္ပမႈမရွိ။

တံခါးေခါက္သံကို ၾကားရသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ထြတ္ငယ္ကို မနိုးသြားရေအာင္ သတိထားၿပီး ျဖည္းျဖည္းေခါက္သံျဖစ္သည္။ အားမာန္သည္ ယခုလိုပင္ အေသးစိတ္အခ်က္ေလးမ်ားကအစ တစ္ဖက္သားအေပၚ သိတတ္ေနျပန္သည္။ စားပြဲေပၚမွ နာရီကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီ။

'မအိပ္ေသးဘူးလား။'

'ခဏ..'

'ဟင္..'

'ခဏလာဦး ခ်ာတိတ္ရ။'

ညအခ်ိန္ေတြမွာ ဒီ အခန္းကို လာေလ့မရွိသူ။ ယေန႔မွ ထူးျခားေနသည္။ သူရိန္ တံခါးကို ေနာက္ျပန္ေစ့ပိတ္ၿပီး ေခၚရာေနာက္သို႔ လိုက္လာခဲ့သည္။ အိပ္ခန္းရွိရာသို႔ ဦးတည္သြားေနသည္ကိုျမင္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဒိန္းခနဲ ရင္ခုန္မိသည္။ ထင္ထားသမၽွ မွားခဲ့သည္တြင္ အားမာန္၏ ကိုယ္က်င့္တရားလည္းပါသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ခရီးလြန္လိမ့္မည္ဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ အနမ္းတစ္ခ်ိဳ႕မွလြဲၿပီး ေရွ႕ဆက္ေလ့မရွိသူ။ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိမည့္အခ်ိန္မ်ားကို သိသိသာသာ ေရွာင္တတ္သူ။

'မ်က္စိမွိတ္ထား..'

ရိုးသားေသာအျပဳံးကို ျမင္ရေတာ့ အေတြးဆန္းေနသည့္ မိမိအျဖစ္ကို ရွက္မိသည္။ အခန္းတံခါးကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ဖြင့္ထားေပးေနသူ သေဘာက် မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္လိုက္သည္။ လက္ဖ၀ါးကိုကိုင္ကာ ေရွ႕သို႔တိုးသည္။ ထိုလက္မ်ားက ေႏြးေနသည္လား။ မိမိလက္မ်ားက ေအးေနသည္လား။

'ရၿပီ..'

မ်က္လုံးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္ခ်ိန္တြင္ ခုတင္ေပၚတြင္ ေထာင္ထားေသာ ေျပာင္လက္ေတာက္ပေနသည့္ ဂစ္တာတစ္လုံးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

'Happy Birthday'

'ဗ်ာ'

'မင္းအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ သူရိန္'