ပင်လယ်နဲ့လှေငယ်

အပိုင္း ၁၆

မနက္ခင္းေနရာင္ျခည္သည္ ေႏြးေထြးစြာက်ေရာက္လို႔ေနသည္။ လိေမၼာ္ေရာင္ လိပ္ျပာငယ္ေလးသည္ ၿခံထဲမွေန၍ အိမ္ထဲသို႔ ၀င္ခြင့္ေတာင္းေနသလို မွန္ျပတင္းေပါက္နားသို႔ ကပ္၀ဲပ်ံသန္းေနသည္။ မနက္စာ ျပင္ဆင္ေနေသာ သူရိန္သည္ လိပ္ျပာငယ္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း ငိုင္သြားသည္။

ေလွကားရွိရာသို႔ ေမာ့ၾကည့္ေသာ္လည္း ျမင္ခ်င္သူ၏ အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ရ။ ညက အားမာန္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သည့္ပုံမရွိ။ ထြတ္ငယ္ ေရေတာင္းေသာေၾကာင့္ တေရးနိုးခ်ိန္တြင္ အားမာန္ အခန္းသည္ မီးလင္းေနဆဲျဖစ္သည္။ သူ သြားေမးေသးသည္။ စီးကရက္လိပ္တိုေတြ ျပန႔္က်ဲေနေသာ ၀ရန္တာတြင္ ထိုင္ေနသူ။ ဘီယာပုလင္းကို လက္ကမခ်။ 'ဘာမွမျဖစ္ဘူး ခ်ာတိတ္။ မင္း အိပ္ေတာ့။' ဟူေသာ အေျဖကိုသာ ၾကားရသည္။ ျဖစ္နိုင္ပါ့မလား။ သင္းမာ၏ ေမြးေန႔ပြဲအျပန္ကတည္းက အားမာန္ မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ ႐ုတ္ခ်ည္းစကားနည္းသြားသည္။ အျမဲလိုလို ၾကည္လင္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားသည္ အရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕ ကာ သြားသလို မွိန္ေဖ်ာ့ေနသည္။

ထမင္းစားခန္းနံရံရွိ နာရီကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အေတြးစကို ရပ္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းခ်ိန္ နီးေနၿပီျဖစ္သည္။ မနက္စာကို စားခ်င္သလိုလို မစားခ်င္သလိုလို လုပ္ေနေသာ ထြတ္ငယ္သို႔ အာ႐ုံေရာက္သည္။

'ထြတ္ငယ္.. စားဦးေလ။'

ႏြားနို႔ခြက္ထဲသို႔ ဘီစကစ္ကို စိမ္ၿပီး ေမႊေနသည္။ စားေနတာမဟုတ္။ ေဆာ့ေနျခင္းသာ။

'ေက်ာင္းေနာက္က်မယ္ ထြတ္ငယ္ရာ။ ျမန္ျမန္လုပ္စမ္းပါ။'

ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ စာအုပ္စုံ မစုံ စစ္ေဆးလိုက္သည္။ အဆာေျပမုန႔္ပါ ထည့္ၿပီး ေရဗူးကိုျဖည့္သည္။

'ဟာ..ငါ စိတ္ဆိုးေတာ့မယ္။'

ေလသံမာမာႏွင့္ေအာ္မွ ဘီစကစ္ကို ပါးစပ္ထဲထည့္သည္။ လက္သုတ္ပ၀ါကို အနားမွာ ခ်ထားေပးေသာ္လည္း အကၤ်ီလက္ေမာင္းႏွင့္ ပါးစပ္သုတ္သည္။ အသစ္စက္စက္ အကၤ်ီျဖဴေလးသည္ ေက်ာင္းေရာက္သည္အထိပင္ မသန႔္နိုင္။ ဖိနပ္စီးဖို႔ သတိေပးရင္း အေပၚထပ္ ေလွကားရွိရာ အၾကည့္ေရာက္သည္။ လႈပ္ရွားမႈမရွိ။ တိတ္ဆိတ္ေနဆဲ။ မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္လားမသိ။