ပင်လယ်နဲ့လှေငယ်

အပိုင္း ၂၂

စိမ္းစိုေသာ ျမက္ခင္းျပင္။ ေတာက္ပေသာ ေနေရာင္ျခည္။ ေဝဆာစြာဖူးပြင့္ေနေသာ ႏွင္းဆီနီမ်ားႏွင့္ စပယ္ပန္းပြင့္ငယ္မ်ား။ ျမက္ခင္းျပင္ အလယ္နားရွိ အလိုအေလၽွာက္ေရျဖန္းပိုက္ေလးသည္ ပတ္ခ်ာလည္ေနသည္။ ေရမႈန္ေရမႊားမ်ားၾကားတြင္ လွပေသာ သက္တန႔္ပုံရိပ္ေလး ထင္ေနသည္။

ေန႔လယ္စာ ထမင္းပြဲကို ၿခံထဲရွိ အရိပ္ရေသာေနရာတြင္ ျပင္ဆင္ထားသည္။ စားပြဲ၀ိုင္းအလယ္တြင္ စပ်စ္သီး၊ လိေမၼာ္သီးမ်ား ထည့္ထားေသာ ေႂကြပန္းကန္ႀကီး ရွိသည္။ စားၿပီးေသာပန္းကန္မ်ားကို သင္းမာက သိမ္းေနသည္။ ေႏြးကေတာ့ ဖရဲသီးစိတ္ပန္းကန္ႀကီးကို ယူကာ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာသည္။

'သမီးေရ.. ေရစိုကုန္မယ္ေလ။'

စိမ္းလဲ့ေလးသည္ မိခင္စကားကို ၾကားသည့္ဟန္ပင္ မျပ။ ျမက္ခင္းေပၚရွိ ေရျဖန္းပိုက္နားမွာ ေျပးေဆာ့ေနသည္။ ေရမႈန္မ်ား မထိေအာင္ေရွာင္သည္။ ၿပီးလၽွင္ အနားျပန္ကပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထြက္ေျပးသည္။ တစ္ေယာက္တည္း ရယ္ကာ ေပ်ာ္ေနသည္။

'ဟယ္ ဒီကေလးမေလး..'

'ေနပါေစ ေႏြး။ ေဆာ့ပါေစ။'

စိမ္းလဲ့ကို သြားေခၚရန္ ျပင္ေနေသာ ဇနီးျဖစ္သူကို ေနသား တားလိုက္သည္။ ဒီလိုမ်ိဳး လြတ္လပ္မႈကို သူ ငယ္စဥ္က မခံစားခဲ့ရ။ အျမဲတေစ အမွားမရွိေအာင္သာ သတိထားရွင္သန္ခဲ့ရသည္။ မည္သည့္ေနရာ၊ မည္သည့္အခ်ိန္မွာမဆို မိဘ ႏွစ္ပါးအလိုက်။ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျဖ။ ခြင့္မျပဳလၽွင္ ဘာမွ မလုပ္နဲ႔။ သူသည္ လူသားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့။ လူတိုင္းမ်က္လုံးထဲတြင္ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္သည့္ စက္႐ုပ္ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။

'သင္း..ညီမေလး..'

'ဟုတ္ကဲ့။'

'ကိုယ္တို႔ေဘးအိမ္က အိမ္ေရာင္းမယ္တဲ့။'

'ဟုတ္လား။ ေစ်းေကာင္းရမွာေနာ္။ ဒီေနရာက လိုခ်င္သူမ်ားတယ္။'

ရိုးလြန္းသည့္ ခယ္မငယ္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ လွမ္းၾကည့္သည္။ သူမ၏ ေဘးနားတြင္ ထိုင္ေနေသာ အားမာန္ကေတာ့ နားလည္လိမ့္မည္။ စူးခနဲ ေမာ့ၾကည့္သည့္ အၾကည့္သည္ ဆန႔္က်င္ဖို႔အဆင္သင့္။