ပင်လယ်နဲ့လှေငယ်

အပိုင္း ၃

လွိုင္းမ်ားၾကားမွ ရြက္ေလွျဖဴေလးသည္ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ႏွင့္ ကမ္းေျခရွိရာ ဦးတည္လာေနသည္။ အုန္းပင္စိမ္းမ်ား၊ ဘန္ဂလိုငယ္မ်ား၊ ေသာင္ျပင္ေဖြးေဖြးႏွင့္ ကမ္းရိုးတန္းရွည္ျမင္ကြင္းကို ပင္လယ္မွျမင္ရသည္မွာ စြဲမက္စရာပင္။ ေသာင္ျပင္နားသို႔ နီးသထက္ နီးလာခ်ိန္ ဒူးေလာက္နက္ေသာေရထဲသို႔ အားမာန္ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူစီးလာခဲ့သည့္ ရြက္ေလွကို ေသာင္ျပင္ထက္သို႔ ဆြဲတင္သြားသည္။

ဘန္ဂလိုမ်ားေရွ႕ရွိ ေခါက္ခုတင္ထက္တြင္ ေဇယ်သည္ ဖုန္းႏွင့္မ်က္ႏွာကပ္ေနသည္။ အျခားေနရာလြတ္မ်ားရွိေနေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို တြန္းဖယ္ကာ အတင္း၀င္ထိုင္ေသာေၾကာင့္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ဆဲေတာ့သည္။

'မင္းဘယ္ေတြေလၽွာက္သြားေနတာလဲ။'

'ေလွသြားစီးတာေလ။'

'ေခြးမသား.. ငါသိတယ္။ မင္း အေဖကို ေျပာမသြားလို႔ ေမးေနတာ။'

ေဇယ်ေျပာခ်င္တာကို တစ္ခ်က္ၿငိမ္စဥ္းစားၿပီးမွ အားမာန္ နားလည္ကာ ျပဳံးျဖစ္သည္။

'ခိုင္ မင္းကို ဂ်ီေနလို႔လား။'

'ဂ်ီတာလား ဧယဥ္က်ဴးတာလား မသဲကြဲလို႔ မသာေရ။ မင္းအေကာင္ေတြ မင္းနိုင္ေအာင္ ထိန္းစမ္းကြာ။ အနားယူဖို႔လာပါတယ္ဆိုမွ ေခါင္းေနာက္လိုက္တာ။'

ေဇယ်ကို ပခုံးခ်င္းတိုက္ၿပီး လွဲခ်ေတာ့ ဆဲသံမ်ိဳးစုံႏွင့္ ေနရာေျပာင္းသြားသည္။ ဘယ္ေလာက္ဆဲဆဲ အားမာန္ မ်က္ႏွာမပ်က္။ ေဇယ်ႏွင့္သူက ညီရင္းအစ္ကိုထက္ ပိုခင္သည္။ သူ႔ဘ၀ရဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ၊ အဆိုးအေကာင္းေတြကို မ‌ေ၀ဖန္ဘဲ ခင္မင္ေပါင္းသင္းနိုင္သည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သူငယ္ခ်င္း။

တိုက္ခတ္လာေသာ ပင္လယ္ေလကို ၿငိမ္သက္ခံယူကာ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားျဖစ္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္နိုင္မွာ မဟုတ္တာကို မိမိသာသိသည္။ ရင္ထဲမွ ႏွလုံးခုန္သံသည္ ပုံမွန္ထက္ျမန္ေနသည္။ အေတြးထဲမွ ပုံရိပ္သည္ ယခုတိုင္ မေပ်ာက္နိုင္ေသး။ မျဖစ္နိုင္။ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းလုံး ေရာင္ကိုင္းေနသူတစ္ေယာက္သည္ ေခ်ာေမာေနတာေတာ့ မဟုတ္။ မည္သည့္ပုံစံသြင္ျပင္ဆိုတာကို ခန႔္မွန္း႐ုံ သိနိုင္တာ မဟုတ္ဘူးလား။