ပင်လယ်နဲ့လှေငယ်

အပိုင္း ၁၉

 ကန္ေရျပင္မွ ေလညင္းသည္ မနက္ခင္းအပူခ်ိန္ကို သိသိသာသာေလၽွာ့ခ်ေပးသည္။ စိမ္းစိုေသာ သစ္ပင္ျမင့္မ်ားသည္ ရႈပ္ေထြးေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးႏွင့္မသက္ဆိုင္။ ၾကာရြက္စိမ္းမ်ားသည္ လွိုင္းမ်ားေပၚတြင္ ကခုန္ေနဆဲ။ ဖူးပြင့္ေနေသာ ၾကာပန္းအခ်ိဳ႕သည္ ေနာက္ခံကရ၀ိက္ေဖာင္ေတာ္ႀကီးႏွင့္အတူ က်က္သေရရွိစြာ လွပသည္။

ေကြ႕ေကာက္ေနေသာ သစ္သားတံတားေလးေပၚတြင္ ေျပးသြားေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္။ ယွဥ္တြဲေလၽွာက္ေနေသာေၾကာင့္ လက္ခ်င္း ထိမိသည္။ မသိမသာ လွမ္းကိုင္လိုက္သည့္ လက္ဖ၀ါးေၾကာင့္ ရင္ခုန္သံကို ထိန္းမရ။ ထြတ္ငယ္သည္ လက္ထဲမွ ေဘာလုံးကို ေျမႇာက္ျပသည္။ ေအာ္ေျပာေသာ္လည္း အ‌ေ၀းေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ ေကာင္းမြန္စြာ မၾကားရ။ ေဘာလုံးကန္ဖို႔ ေခၚေနျခင္းျဖစ္မည္။

အားမာန္ႏွင့္ ထြတ္ငယ္သည္ ေဘာလုံးကန္ရာတြင္လည္း တြဲျဖစ္ၾကသည္။ ထြတ္ငယ္ေလး ကန္သမၽွကို ဘယ္ေတာ့မွ မလြတ္ေအာင္ ထိန္းေပးကာ ျပန္ပို႔ေပးနိုင္သူ။ တစ္ေယာက္တည္း ကန္ေလ့ရွိေသာ ထြတ္ငယ္မွာ အေဖာ္ရကတည္းက အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနသည္။

အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္ပင္ေအာက္ရွိ ျမက္ခင္းျပင္မွာ ထိုင္လိုက္သည္။ ထြတ္ငယ္ကို ခဏရပ္ခိုင္းၿပီး ဆံပင္ရွည္ကို စည္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနသူကို ၾကည့္ရင္း ရယ္ခ်င္လာသည္။ ထိုေကာင္ေလးအေၾကာင္း မသိတာလည္း မဟုတ္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ အားမာန္ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘဲ ေဘာလုံးကို ကန္လိုက္သည္။ ေခါင္းေနာက္မွ ဆံပင္ရွည္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖစ္ စုကိုင္ၿပီး ေဘာလုံးေနာက္ ေျပးလိုက္ေနသူကိုၾကည့္ကာ ေအာ္ရယ္မိသြားသည္။ ထိုသူသည္ အၿငိဳးႀကီးသူဟု မထင္ထားခဲ့။ ကန္လိုက္သည့္ ေဘာလုံးက ထိုင္ေနေသာ မိမိရွိရာသို႔ တည့္တည့္ေရာက္သည္။ အရွိန္မျပင္းလွေသာေၾကာင့္ လက္ႏွင့္ပုတ္ထုတ္လိုက္႐ုံသာ။

'ဟာ.. လူညစ္ႀကီးဗ်ာ..'

ေဘးနားမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း ျပဳံးေနသူထံမွ အၾကည့္မလႊဲနိုင္။ ျဖဴသန႔္ေနေသာ မ်က္ႏွာျပင္တြင္ လိုအပ္ခ်က္ဆိုတာ မရွိ။ ေခၽြးစို႔ေနေသာ ႏွာဖ်ားကပါ လွသည္။ ဘယ္အခ်ိန္က ဒီေလာက္ေတာင္ သူ စြဲလမ္းသြားမိခဲ့တာလဲ။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အတူရွိေနတာပင္ မလုံေလာက္နိုင္ေတာ့။ ထိုသူ၏ မ်က္လုံးမ်ားတြင္ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနေသာ မိမိပုံရိပ္ကို သေဘာက်သည္။ မ်က္လုံးၾကည္ေလးမ်ားကို ခ်စ္သည္။