ပင်လယ်နဲ့လှေငယ်

အပိုင္း ၂၆

ေလျပင္းအေဝွ႕တြင္ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္မ်ား၏ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ျမည္သံမ်ား ထြက္ေပၚသည္။ တြန္းတိုက္ေသာေလျပင္းေၾကာင့္ ပိတ္ထားေသာ ျပတင္းတံခါးခ်ပ္မ်ား တုန္ခါသည္။ ထင္းမီးဖိုမွ မီးေတာက္မ်ားသည္ တလြင့္လြင့္။ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ကို အံတုကာ ပူျပင္းေသာ မီးညႊန႔္မ်ားကို အန္ထုတ္သည္။

ေနသား ဂစ္တာႀကိဳးကို တို႔ခတ္ကစားရင္း သူ႔ေရွ႕မွာ ရွိေနသူကိုလွမ္းၾကည့္သည္။ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္။ ၀မ္းနည္းရိပ္ကို သပ္ဖယ္ေပးခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာင္းဆိုေနသည္ကိုေတာ့ မလိုက္ေလ်ာနိုင္။

'ဒီစကားေတြေၾကာင့္ ကိုယ္ စိတ္ေျပာင္းလိမ့္မယ္လို႔ မင္းထင္လို႔လား။'

'ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဦးငယ္ရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္‌ေယာက္စလုံး ေနာက္ဆုတ္ရေအာင္။'

ဂစ္တာရွိရာ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး သံစဥ္ကို အာ႐ုံစိုက္သည္။ မဂၤလာပြဲကို ဖ်က္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ေနသူ။ သူ႔လို လူတစ္ေယာက္ကို ေဖ်ာင္းဖ်လို႔ ရလိမ့္မည္ဟု အားမာန္ ယုံၾကည္ဆဲပင္။

'ေရွ႕ဆက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး စိတ္ခ်မ္းသာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္းမာနားမွာ ေတြ႕တိုင္း ဦးငယ္ ခံရခက္ေနဦးမွာပဲ။'

'ကိစၥမရွိဘူး။ ကိုယ္ ျပင္ဆင္ထားၿပီးသား။'

ေရွ႕နားသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဒူးေထာက္ထိုင္ရင္း မ်က္လုံးမ်ားထဲ စိုက္ၾကည့္သည္။ သူ႔လက္မ်ားကို အုပ္ကိုင္ေတာ့ ဂစ္တာသံမ်ား ရပ္သြားရသည္။

'ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ သင္းမာကို ဦးငယ္ မုန္းလိမ့္မယ္။ ဒုကၡေပးလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ဘယ္သူပဲ ရွိေန ရွိေန ဦးငယ္ လက္ခံနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကတိေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေနေပးမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ဘယ္သူ႔မွ မရွိေစရဘူး။'

ေနသား ျပဳံးသည္။ ပါးျပင္ရွိရာ လက္လွမ္းေတာ့ ေနရာမွမေရႊ႕။ ေအးစက္ေသာ ပါးျပင္တစ္ဖက္ေပၚ လက္ဖ၀ါးေရာက္ခ်ိန္ ရင္ခုန္သံျမန္လာသည္။