Moonlight

♡Daisies Are Beautiful♡

Klişelerin kraliçesi olmaya hazırlanmak hiç bu kadar zor olmamıştı. Hayatımda klişe olduğum birçok zaman olmuştu ama bu...Bu bana bile fazlaydı.

Aynadaki yansımama baktım. Giydiğim eskimiş görünümlü,üzerinde 'burn after use' yazan askılı tişört ile onunla aynı renk beyaz iç çamaşırları beni oldukça değişik gösteriyordu. Şuan makyaj falan yapmadığımız için ne diyeceğimi bilemiyordum. Yine de sıradan hissediyordum.

"Ah,bu kostüm sana çok yakıştı! En güzel çift biz olacağız!"

Aynadan Lessie'nin suratına bakıp sadece iki saniyeliğine sahteden bir gülümsemeyi dudaklarıma yerleştirdiğimde kaşlarını çatarak yanıma geldi.

"Bak balım,kollarına ve bacaklarına dövmeleri çizdiğimizde emin ol kimse senin kadar güzel ve eşsiz bir kostüm sahibi olamayacak. Hem ben de yanında olduğumda çok havalı gözükeceğiz!"

Beni ikna etme çabası işe yaramasa da yapabileceğim bir şey yoktu. Buna bir günlüğüne katlanacaktım. Hem benim için fedakarlık yapmış bir insanı kıramazdım.

"Tamam Lessie,giyeceğim. Şimdi eve dönebilir miyim? Dersimiz başlayacak ve hazırlanmam gerekiyor." dedim aceleyle eşyalarımı toplarken. Lessie cevap vermek yerine onaylar anlamda kafasını sallayıp ellerini çırptı. Tanrım,kalp krizi geçirmek istiyorum bir el atar mısın rica etsem?

♡♡♡

Nihayet beş dakikadır aradığım o kapıyı bulup soluk soluğa sınıfa girdiğimde tüm gözler bana dönmüştü. Tamam bunu bekliyordum ama dramatik bir giriş yapmalıydım belki de.Mesela sürünerek içeri girip geç kalmamın sebebini gelirken bacağımı kırmış olmam olarak belirtmeliydim. Ya da salya sümük ağlayarak evcil kelebeğimin cenazesinden geldiğimi söylemeliydim. Bu dışlayıcı bakışlardan kurtulmuş olurdum en azından.

"Stella Desarae,neredeyse beş dakika geç kalmanızı neye borçluyuz?" dedi adının ne olduğunu bilmediğim öğretmenimiz. Sinirli gözükmüyordu ama mutlu hiç gözükmüyordu. Böyle önemli bir okulda hata yaptığım için kendime kızıyordum zaten. Aptal Stella.
"Imm,ben çok,çok özür dilerim. Gelirken yolları karıştırdım ve yanlış yere gittim." diyerek gerçeği söyledim. Hem yalan söylesem bile bahane olarak kabul edileceği için pek bir ümidim yoktu.

"Yeni nakil olduğunu bildiğim için affediyorum ama bir dahaki sefer bu kadar anlayışlı olmayacağım. Yerinize geçiniz."

Ucuz atlattığımı bilerek hızla kafamı sallayıp çabucak kendi yerime geçtim. Lessie samimice gülümserken Niall öylece bana bakıyordu. Gözlerimiz buluştuğunda ise yanında duran Debby'ye döndü ve gülümseyerek sorusuna yanıt verdi. Bana da bu şekilde bakması,konuşması ve beni de bu şekilde sevmesi için her şeyi yapabilirdim ama o benim her zaman uzaktan izlediğim havalı çocuk olarak kalmaya devam edecekti. Hikayedeki tek mutsuz kişi olacaktım belki de... Her neyse,şuan bu konuları düşünmek için doğru yerde değildim.

"Evet herkes burada olduğuna göre solfej dersine başlayabiliriz. Bugünki notalarımız da belirlendiği için hızlıca dersi işlemek istiyorum. Sol taraftan sırayla başlayalım. Sessizliği bozan olursa son senesinde bile tonlarca ödev yapmak zorunda kalır,haberiniz olsun."
Sınıf bu tehdidin karşında sessizliğe gömülürken önümdeki üç kişinin sırayla piyanonun başına gidişini izledim. Onların sırası bitene kadar ise yere bakarak az önce olanları düşünmeye başladım. Sınıfa girdiğimdeki alaycı bakışları hâlâ üzerimden atamıyordum.

Yine yer edinemediğimi düşünmeden edemedim. Sınıf 3 gruba ayrılmıştı ve ben sadece ortalıkta öylece dolaşan gereksiz kişiydim.

Geçirdiğim bir buçuk haftada fark etmiştim ki Debby,Natalie,Niall,Harry,Liam bir gruptu. Niall ile aynı evde kalmama rağmen okula geldiğimde ona yaklaşamıyordum çünkü üç senedir bu grupla birlikteydi ve onlardan ayrılıp benimle ilgilenmeyecekti.