In A Snap

Chapter 15

Weee! May update ako ngayon! Thank you sa votes and comments niyo sa last chapter! Napasaya niyo ako.

 

Sana magvote and comment ulit kayo dito sa chapter na to. Thank you and enjoy reading! :)

 

 

Chapter 15

Julia’s POV

Buti na lang, we’re finished with our OJT. Balik university na naman kami. I’m glad makikita ko na ulit si Bes, I really want to talk to her. Hindi ko alam kung bakit kasi ganun si Diego, I don’t understand him. His actions imply that I’m special to him pero hindi niya naman sinasabi directly kaya ayokong mag-assume. Baka masaktan at madisappoint lang ako.

Sa sobrang pagkagulo ng isip ko ngayon, hindi na ako makafocus. I think I have to confront him now. Di naman sa aggressive ako, I just want to clarify what he feels about me. Wala namang masama dun di ba? I just have to be ready on what he will say. If he feels the same, then good. But if not, sobrang masasaktan ako but I have to face the truth. So here I am in the students’ lounge waiting for Diego. Sobrang kinakabahan talaga ako. Kanina pa ako nagpapractice kung papano ko sasabihin at itatanong yung mga gusto ko. Nagtext na kasi siya, sabi niya malapit na raw siya sa school.

I closed my eyes trying to calm myself. My heart is beating so fast and I can hardly breathe. Sumasakit na rin yung tiyan ko sa sobrang kaba. Nanlalamig na rin yung mga kamay ko.

“Julia.” biglang may tumawag sa akin. Alam ko na kung sino but I kept my eyes closed. Naramdaman kong umupo siya sa tabi ko. Hindi pa rin ako nagsasalita kasi I’m trying to compose myself first.

“Uy Julia, andito na ako.” sabi niya ulit. He touched my hand kaya naman napamulat na ako.

“Diego, u-uh. Hi.” nagsmile ako ng konti. Ano ba Julia? Bakit natameme ka diyan? Sabihin mo na yung gusto mong sabihin. Kaya mo yan.

“Bakit parang namumutla ka? Are you okay? Are you sick?” he asked with concern on his face.

“Wala akong sakit. Meron lang kasi a-akong gustong s-sabihin, kaso kinakabahan ako.” damn! Stop stuttering! Dapat masabi ko na talaga to.

“What is it that you want to say?” he asked. Lalong nanlamig yung mga kamay ko. Wala na tong atrasan.

“Diego, may aaminin ako sayo.” I looked at him seriously. “I really like you. Hindi ko nga alam kung ‘like’ pa nga tong nararamdaman ko for you eh. Aaminin ko, noon pa kita gusto. I admired you since we were in our freshmen year.” nakatingin din siya sa akin ng seryoso. Nagpatuloy ako sa pagsasalita. “Hindi ko alam kung bakit nagustuhan kita nang ganito kasi hindi naman tayo magkakilala talaga. But I can feel that you’re really a nice person. Saka responsible ka, matalino and everyone respects you. Siguro dahil doon kaya inadmire kita. Pero nung kinausap mo ako nung fair at nagkakilala tayo, mas lalo kitang nagustuhan, nalaman ko na ganun ka talagang tao. Then we became close and we’re texting almost every day and madalas din tayong maghang-out, di ko na maintindihan nararamdaman ko, but I know I feel something deep for you.” tumigil muna ako, I was waiting for him to speak, he might have something to say. Pero wala, tahimik lang siya.