hunting my soulmate {voltooid}

Hoofdstuk 7

P.o.v raven
'Bedankt' zegt Julian uit het niets
Ik ga naast hem lopen en kijk hem verbaasd aan 'waarvoor?' Vraag ik
'Je heb Lena vermoord ze was me soulmate maar we paste totaal niet bij elkaar over een week zou ik met haar moeten trouwen maar dan zou me leven een hel worden'
Ik knik 'dat is inderdaad niet fijn' mompel ik
'Klopt ze was de duivel zelf ze gedroeg zich als een koningin terwijl ze dat nooit zou worden'
'Kon je der dan niet afwijzen?' Vraag ik maar Julian schut ze hoofd 'nee ik heb adellijk bloed wij moeten luisteren naar onze godin als zij iets bepaalt dan is het zo en kan het niet veranderen'
Ik knik en bedenk me hoe verschrikkelijk het wel niet is om je hele leven met iemand te zijn met iemand waarvan je nooit zou kunnen houden en dat alleen omdat de godin dat bepaald heb
Helaas zou mijn leven er waarschijnlijk zo uitzien
Of ik moet een plan bedenken om Gabriel te doden zonder dat hij het door heb

'Nog even doorlopen en dan zijn we er' zegt Julian en slaat links de bocht om
Ik mompel een oké en volg hem
Julian is aardig en niet gemeen
maar blijft een bloedzuigend monster die alleen maar bloed kan denken
toch ga ik niet onaardig tegen hem doen of hem vermoorden hij is niet de moordenaar van mijn ouders en hoe hij over de vampier rituele praat lijkt het net alsof hij niet vrijwillig veranderd is

Julian stopt voor een deur en wees ernaar
'hier is het' zegt hij en opent de deur met een sleutel
mijn ogen scannen de kamer maar het dringt me niet door door die ene vraag
'Julian dit klinkt heel bot maar ik moet het weten ben je vrijwillig veranderd' de woorden verlaten mijn mond en stiekem heb ik er spijt van
'eerlijk nee' begint Julian 'mijn familie en ik hadden de pest gekregen in de goude eeuw
de koning beschouwde mijn vader als zijn broer en veranderde hem door mijn vader zijn we veranderd en doordat de koning mijn vader als zijn broer beschrijft werd hij dat en trokken we in in het paleis maar hij had me beter kunnen laten sterven een eeuwigheid leven is echt niet niks'
ik knik en heb medelijden met Julian
hij was een mens en zonder er wat er tegen te doen is hij veranderd alleen de vraag is of ie nog menselijkheid heb en niet zoals Gabriel hem weggegooid heb

'dankje voor het brengen en het spijt me voor je verandering' Julian haalt ze schouders op 'helaas kunnen we het niet terug draaien en jij kan er toch niks aandoen'
ik knik en stap half de kamer in maar blijf in de deur opening staan
'ik ga me even omkleden' ze ik en pak me rok 'want dit kam echt niet maar daarna wil ik een rondleiding door het paleis als ik hier toch moet blijven wil ik wel de weg weten'
Julian maakt een overdreven grootte buiging 'tot u dienst prinses'
ik lach en loop de kamer binnen om me om te kleden