hunting my soulmate {voltooid}

hoofdstuk 14

p.o.v raven
nadat Gabriel uit ze kamer was gelopen voor wat dan ook was ik uit bed gestapt en naar de gang gerecht
mijn droom heb me alweer laten zien wat voor iemand Gabriel is 
een moordenaar dat er niet zonder kan
nog steeds staat mijn doel vast hij moet dood soulmate of niet

ik strompel half door de gang van het paleis
mijn ledenmaten zijn bevroren en vooral me been die ook nog door mijn val pijn doet
ik loop langs een man die een schilderij aan het stoffen is als hij ineens omkijkt
zijn ogen zijn rood en zijn tanden puntig met een grijns die niet van zijn gezicht te slaan is
snel draai ik me om en begin te rennen zo snel als ik op dit moment kan
de man begint achter me aan te lopen waarschijnlijk om me nog banger te maken
ik ren snel de bocht om maar ik hoor de man zwaar ademen achter me
hij komt steeds sneller op me af en ik probeer zo snel mogelijk weg te rennen
'kom hier' schreeuwt hij waardoor ik schrik en struikel
snel draai ik me om en begin me naar achter te trekken
door mijn been gaat een enorme pijnscheut waardoor ik niet de kans heb om op te staan

tranen vullen me ogen
waarom gebeurt mij dit? ik heb toch niks slechts gedaan?!
'kom hier' schreeuwt de man maar ik blijf van hem weg kruipen
plots kom ik met me rug tegen een muur aan en geschrokken kijk ik naar de man
tranen rollen uit mijn ooghoeken over mijn wangen en angstig kijk ik hem aan terwijl de man alleen maar breder begint te grijnzen
hij geniet van mijn angst dat is overduidelijk

ik ben benieuwd wat hij met me gaat doen
gaat hij me aan stuken scheuren? of veranderd hij?
beide voorstellen klinken niet plezierig in mijn oren dus ik sluit voor 1 seconde mijn ogen en adem diep uit
lucht vult mijn longen die er waarschijnlijk zo word uitgeblazen
dus snel blaas ik het weer uit ik heb liever dat ik het doe dan zon monster

ik open me ogen en voor ik het weet zie ik iets ongelofelijk snels de man tegen de muur duwen
beide stoppen ze en Julian kijkt de man met rode ogen en scherpe hoektanden aan
Julian blaast naar de man waardoor hij schrikt en zijn rode ogen verdwijnen en zijn hoektanden terug trekken
'laat haar met rust en maak snel dat je weg komt anders draai ik persoonlijk je nek om' sist Julian tegen de man een een druppel speeksel beland op zijn wang
geschrokken knikt de man en Julian laat hem gaan waardoor hij bang weg rent

opgelucht haal ik adem en Julian komt mijn kant op
hij gaat door ze hurken en kijkt me met bezorgde ogen aan 'raven gaat het? het spijt me echt van wat ik in het ziekenhuis zei ik had dat nooit moeten zeggen' de woorden rollen ratelend over zijn tong en ik knik 'het is goed' zeg ik en julia zucht 'gelukkig kom ik help je opstaan'
ik neem Julians had op en ga staan en samen lopen we naar mijn kamer