hunting my soulmate {voltooid}

hoofdstuk 10

p.o.v raven
aangekomen bij een groot dorp met allemaal mensen
Julian had verteld onderweg dat als we er waren we van ons paard moesten stappen en dan gewoon rustig door het dorp lopen
dat was ook precies wat ik deed ik stapte van blue af en liep met haar door de straten

'Julian' zeg ik en zorg dat hij dichter bij me komt staan 'wat is er?' vraagt hij
'ze kijken me allemaal moordend aan en sommige zelfs met roden ogen'
ik kijk voor me uit en zie de vampiers me hongerig aankijken
'ze doen je niks wees niet bang' zegt Julian ik knik maar toch heb ik een angstig gevoel

we stoppen bij een grootte meubel zaak en zetten de paarden vast zodat we naar binnen komen lopen
dan besef ik wat 'Julian hoe nemen we al dit mee? hij stopt met lopen en kijkt me aan
'we kopen het en later komen personeels leden het ophalen' ik knik en loop veder
binnen staan meubels van alle tijdperken maar dan nieuw
van de de jaren negentig tot de gouden eeuw en zelfs nog de romeinse tijd
'dit is geweldig' zeg ik en kijk nog veder op julian lacht en ik blijf staan en zie wat ik wil

in de hoek staat een kamer nagemaakt het is mooi roze en het ziet er chic uit
ik pak Julian ze arm en wijs er naar 'ik wil dat' zeg ik en spring op en neer en leuk wel een meisje van negen die een lolly wil
'rustig raven je krijgt het' zegt Julian lachend
ik laat ze arm los en lach 'dankje' zeg ik en geef hem een snelle knuffel
'geen probleem blijf hier ik betaal even' zegt Julian en loopt weg

later komt Julian terug en samen lopen we het gebouw
ik loop naar blue en aai even over haar neus en pak dan haar teugels vast en beginnen weer terug naar het paleis te lopen
weer kijken allemaal mensen me aan met rode ogen en ik begin het aardig eng te vinden
Julian zegt dat ze me niks doen maar zelf geloof ik er niks van 
ze willen mijn bloed en ik kan het in hun ogen zien

er word op me schouder getikt en ik draai me om
een jongen man kijkt me aan met zijn fel rode ogen 'mens' zegt en en voor ik het weet voel ik tanden in mijn nek
snel word de jongen van me afgehaald en ze nek word in een beweging omgedraaid
ik schrik en gil en gooi snel de handen voor me mond
de jongen die ze nek omgedraaid heb kijkt me aan en ik zie Gabriels gezicht
het word me teveel en ik voel me slap worden
'Julian' mompel ik en snel voel ik twee handen die me ondersteunen
'we moeten snel het gif uit haar halen Gabriel ze is er nog niet klaar voor om een van ons te zijn'
vaag zie ik Gabriel knikken 'geef haar hier' zegt hij en ik voel dat ik in de armen van Gabriel word gelegd
me hoofd voelt duizelig en een misselijk gevoel vormt zich in me buik
Gabriel zet me op zijn paard en stapt daarna zelf op en dat is het laatste wat ik zie voordat ik me overgeef aan de duisternis