hunting my soulmate {voltooid}

hoofdstuk 15

p.o.v raven
ik leef nu al een week in het paleis
heel bijzonder is het niet vooral omdat Gabriel me nergens bij betrekt
wat ik ook wel snap want ik probeerde hem te vermoorden met zijn eigen tafel poot
maar alsnog zins ik hier ben eet ik alleen op me kamer soms met Julian erbij
ook als de familie met ze alle in de tuin wandelt moet ik op me kamer blijven
ik zit hier letterlijk opgesloten en ik heb zo het gevoel dat zijn familie niet eens weet dat ik besta

langzaam word ik wakker in mijn bed als er lichte zonnen stralen mijn kamer binnen komen
ik wil me omrollen en veder slapen maar nu ik toch al wakker ben heb dat geen nut meer ik val toch niet meer in slaap hoe erg ik me best ook doe
ik stap uit me bed en laat mijn voeten in mijn pantoffels glijden

ik loop naar me kast en trek de deuren open
allemaal jurken hangen keurig op een hangertje
dat er alleen maar jurken word gedragen ben ik inmiddels wel gewend
niet dat ik een andere keus heb het enige wat in deze kast ligt zijn jurken jurken en schoenen
dus ik moet het er maar mee doen in me ondergoed rond lopen is ook geen optie natuurlijk

ik kies een lange rode jurk uit met een uitlopende onder kant die strak om me lichaam zit
als ik toch in een jurk moet lopen kies ik er wel een uit die ik wil en het maakt me niet uit dat het eerder een gala jurk is als ik er zo uit wil zien doe ik dat
als toekomstige prinses mag ik dat
ondanks ik me prins wil vermoorden maar dat laten we er buiten

me haar style ik en laat het losjes op me schouder vallen
als ik bezig ben met me lipstick word er op de deur geklopt
'binnen' zeg ik en zachtjes word de deur open gedaan en stapt Julian binnen
'wauw raven je ziet er goed uit' zegt Julian en haalt een hand door ze haar
ik grinnik 'ik heb toch niks beters te doen dus dacht doe wat aan me uiterlijk'
Julian knikt 'dat eerste is niet helemaal waar want ik dacht zullen we even door de tuin wandelen en daarna geef ik je een rondleiding door het paleis'
het is heel erg ik woon hier al een week en ik weet alleen de weg van Gabriels kamer naar die van mij en van Julians kamer naar die van mij
'oké laten we gaan dan' zeg ik en steek me arm door die van Julian de me de kamer uit neemt

een paar minuten later lopen we door de zwarte rozen tuin
weer pak ik een roos en ruik eraan
de roos is verassend lekker voor zon duistere kleur
'je mag er wel een paar meenemen als je dat wil dan zoek ik een vaas bij de bediendes en kunnen we ze daar in doen en op je kamer zetten' ik lach en knik en begin er meer te pakken
als ik de vijfde roos pluk snij ik me aan de doorn
snel geeft Julian me een doekje waar ik me vinger in leg

'wie ben jij?' geschrokken draai ik me om en kijk recht in de ogen van een wat oudere vrouw
'koningin' zegt Julian die zicht ook omgedraaid heb en maakt een buiging
'het is goed Julian ga maar staan' zegt ze en wuift met der hand
Julian knikt en gaat staan 'maar wie is zij Julian' zegt ze met een kille blik
'moeder' hoor ik een stem zeggen die me al te bekent voor komt en dan zie ik hem naast zijn moeder verschijnen met een open mond