hunting my soulmate {voltooid}

hoofdstuk 18

p.o.v Gabriel
alle wraak gevoelens vallen nu op ze plek
ik ben vreselijk hoe kon ik dit doen?
hoe kon ik de ouders vermoorden van het meisje waar ik mijn hele leven moet zijn terwijl dat voor mij een eeuwigheid is
ik snap haar woede ze wil wraak en ze heb er een goede reden ook voor
ik snap nu waarom ze me wou vermoorden
hoe kon ik zo stom zijn? hoe kon ik de ouders vermoorden van een meisje waar ik langzaam elke dag meer gevoelens voor krijg
de enige gevoelens die van haar sterker worden zijn haat gevoelens
bijna elke dag ziet ze het gezicht van de moordenaar van haar ouders

snel schuif ik me stoel naar achter en loop ook zonder pardon de zaal uit
'raven' roep ik door de gang en ga een willekeurige kant op
'raven reageer' roep ik maar die krijg ik natuurlijk toch niet
wie zou er dan ook in godsnaam luisteren naar de killer van je ouders
'raven waar ben je?' probeer ik maar krijg weer een reactie
' hoe kon ik zo godverdomme dom zijn?!' schreeuw ik en mijn vuist beland in de muur
een gat ontstaat en kleine korreltjes rollen uit de scheurtjes
dat kan nog gemaakt worden maar wat ik gedaan heb kan ik niet terug draaien
ik loop veder maar dan zie ik in de hoek van de gang links haar zitten
in elkaar gekropen in een hoekje met haar mooie bruinen loken zit ze te trillen in een hoekje
ik loop naar haar toe en ga op me hurken zitten
'raven' mompel ik en twee bangen bruine ogen kijken me door haar lokken me aan

p.o.v raven
'raven' zegt zijn stem en angstig kijk ik hem aan
medelijden zie ik in zijn ogen 'het spijt me zo' begint hij 'ik wist het niet raven'
zijn hand gaat naar die van mij en hij vlecht ze vingers er door heen
'ik snap je haat gevoelens ik snap je verdriet ik ben vreselijk geweest en ik heb iets gedaan wat ik niet terug kan draaien en waar ik op dit moment vreselijk spijt van heb ik heb je zonder pardon de meest dierbare mensen in je leven afgenomen verdomme hoe kon ik zo stom zijn'
voor ik het weet vlieg ik hem om de nek en begin te huilen op zijn schouder
Gabriel houd me in zijn armen en wrijft met ze hand over mijn rug
'ik was zo stom ik snap dat je me wou vermoorden en eerlijk nu je het zegt had het ook moet gebeuren ik had na al de vreselijke dingen die gedaan heb inderdaad nu dood moeten zijn'
ik snuif me neus op en kijk hem aan 'het is dat je het zelf zegt' zeg ik en snel pak ik de houten stak onder me jurk vandaan en steek hem in zijn hart
geschrokken kijkt hij me aan 'raven' mompelt hij maar ik veeg me tranen weg
Gabriel zakt door ze knieën en ineens zie ik achter hem Julian staan
hij komt met vampiersnelheid naar Gabriel gerent en grijpt hem bij zijn steek plek
'ik dacht dat je beter was dan hem' mompelt Julian 'ik had toch geen gelijk'
voor ik het weet is Julian weg samen met Gabriel en blijf ik alleen achter gelaten