hunting my soulmate {voltooid}

hoofdstuk 26

p.o.v Gabriel
ik en Julian zijn nu al een dag opzoek 
bij de hoofd ingang is geen dorp te verkennen dat is minimaal twee dagen lopen
de kans dat de dader daar is natuurlijk groot maar zelf heb ik toch een ander idee
over ongeveer dertig minuten als we door blijven gaan op vampier snelheid staat een houten hut
vroeger woonde daar een jager
eerst jaagde hij op herten en andere wilde dieren maar later begon hij zich te interesseren in het vermoorden van mijn soort
natuurlijk kon ik dat niet toe laten

op een koude winternacht toen hij hout aan het hakken was voor zijn kachel heb ik hem vermoord
hij was een van mijn eerste moorden later volgende der nog veel meer
in het begin vond ik het vreselijk en heb mezelf ervoor 3 dagen lang voor gehaat
later snapte ik dat ik het voor mijn volk deed

maar dat huisje staat er nog steeds na al die jaren
meestal gebruiken we het als we op pad zijn geweest en overnachten we daar
het is niet zo luxe als in het paleis maar het is te doen
en we rusten liever dan dat we in een keer naar huis lopen dat is ook te veel moeite en kracht

'Gabriel kunnen we even stoppen' ik knik en Julian pakt de fles bloed uit zijn rugzak en neemt een slok
altijd als Julian bloed drinkt zie je hem kijken alsof hij het niet lekker vind
'Julian waarom kijk je altijd zo als je bloed drinkt' vraag ik 'vind je het vies?'
Julian schudt zijn hoofd 'nee het is meer de mensen die hiervoor zijn gedood dat vind ik vreselijk en ik mag niet aan mijn bloeddorst over geven'
Julian heb maar een paar jaar zijn bloed dorst in bedwang
het was moeilijk voor hem maar het is gelukt eerst met dieren bloed maar dat hielp niet
s'avonds sprong hij dan uit zijn kamer en ging ie bloed halen bij het mensen dorp
ik weet niet hoe het gelukt is maar het is gelukt
zins toen drinken wij mensen en dieren bloed
ik knik 'het is afschuwelijk maar het komt allemaal van een bloed bank dus de mensen hebben het afgestaan Julian' ik probeer het wat beter te laten lijken maar dit helpt niet
'ja voor andere mensen niet voor ons plezier wij verspillen hun bloed'
'we verspillen niks Julian wij moeten ook kunnen leven en dat we gedoemd zijn om bloed te drinken is niet onze schuld'
Julian doet de fles terug in zijn rugzak en komt naar me toe
'stel je was uitgedroogd en de enige die je zou kunnen voeden is raven zou je het doen?'
deze vraag steekt in mijn hart maar ik zou het niet doen ik sterf liever dan dat ik van raven moet voeden
'nee dat zou ik nooit doen' zeg ik en Julian knikt 'zo voelt elke slok voor mij net alsof ik van een dierbaren drink en dat is een afschuwelijk gevoel'
Julian maakt zijn blik los van de mijne en begint verder te lopen