hunting my soulmate {voltooid}

hoofdstuk 21

p.o.v raven
en piepend geluid in mijn oor en pijn in mijn linker arm doet me ontwaken uit mijn slaap
ik word wakker in een aardig grote kamer op een zwart bed
ik stap uit bed en mijn voeten komen terecht op de koude vloer
het enige wat in deze kamer staat is een bed een kleding kast en nachtkastjes voor de rest is de kamer erg kaal
ik zie een deur en loop er naar toe
ik draai wat aan de deur klink maar blijkbaar is die op slot
'hallo' zeg ik en bonk op de deur 'doe open'
er komt geen beweging in het slot dus begin ik weer met schreeuwen
'laat me eruit' dan komt er beweging in het slot en kijk ik in twee blauwe ogen die me altijd bij gebleven zijn

'Parker' zeg ik en laat me vallen in zijn armen
parket was mijn buurjongen toen het dorp nog overeind stond
hij was 15 toen ons dorp plat gebrand werd en ik dacht dat hij overleden was met zijn ouders
ondanks dat we een jaar schelden waren we goed bevriend als kind
sterker nog we waren beste vriendin we waren altijd bij elkaar zowat elke minuut van de dag
hij was als een grootte broer voor me die me altijd zou beschermen
soms dacht ik dat hij nog meer gevoelens voor me had
meer dan vriendschappelijke gevoelens
maar voor ik het kon vragen dacht ik dat hij dood was

'raven je bent het echt' zegt hij en slaat ze armen dichter om me heen
'ik dacht dat je dood was' zeg ik en laat hem los
Parker schudt zijn hoofd en zijn ogen lijken door de mijne te kijken
'een paar jaar geleden hoorde ik iemand je naam zeggen waardoor ik wist dat je niet dood was' met tranen in zijn ogen keek hij me aan 'zins dien ben ik je gaan zoeken en nu heb ik je eindelijk gevonden'
ik knik en lach
'ik heb een paar mannen betaald je op te sporen een paar maanden terug en die kwam er achter dat je in het vampier paleis verbleef waarom verbleef je daar?'
ongemakkelijk kijk ik hem aan 'de prins is mijn soulmate en ik moest bij hem blijven'
Parker kijkt me geschrokken aan 'dan ben je blij dat ik je gered heb zeker?'

ik haal me schouder op
ik had een goed leven iedereen deed aardig naar me ik kreeg goed te eten met de koninklijke familie ik had vrienden en als ik eerlijk ben ik en Gabriel staan ook op het punt iets te laten groeien
we hebben leuke gesprekken waarbij hij altijd me hand vast pakt en liefkozend met ze duim over me hand wrijft

'hoezo haal je je schouders op het zijn monsters en dat weet je' zegt Parker en hij pakt ruw me pols op
'ja maar niet alle monsters doen monster achtige dingen' ooit heb ik dit in een serie gehoord maar dat het waar zou zijn had ik nooit gedacht
'hij wel hij heb beide families van ons afgenomen raven' Parker is kwaad dat hoor je aan zijn stem
'en ik heb zijn leven bijna afgenomen Parker we staan quitte ik en ik heb hem vergeven'
Parker schudt zijn hoofd 'hij verandert niet dat zou hij nooit doen en hij zal nooit van je houden niet zoals ik van je hou'

Parker trekt me tegen hem aan en drukt ze lippen op die van mij
maar hoe ik ook beweeg hij laat me niet los en blijft me door zoenen