hunting my soulmate {voltooid}

hoofdstuk 11

p.o.v raven
ik open mijn ogen moeilijk en gelijk verschijnt er wit licht in me gezicht
een misselijk gevoel gaat door me heen en ik voel het braaksel op komen
ik draai me hoofd en voor ik het weet komt het braaksel uit mijn mond en beland op de grond
'gaat het Meis' vraagt en zuster die blijkbaar op me kamer was
moe laat ik me hoofd op het kussen zaken
'ik zorg even dat iemand dit gaat opruimen' zegt de vrouw en vertrekt

het laatste dat ik me herinner is dat ik gebeten werd en Gabriel me achter op ze paard nam
ik kijk om me heen en zie geen enkel ander persoon
ik ga liggen en sluit mijn ogen tot ik het gekraak van de deur hoor
een man met een dweil stapt mijn kamer binnen en achter hem staat Julian
hij komt naar me toe en gaat op de stoel naast me zitten en pakt me hand vast
'hoe voel je je?' vraagt hij met een bezorgde stem 'slecht' mompel ik
Julian kijkt me bezorgd aan 'de wond was heel diep we dachten even dat het niet zou lukken om het gif uit je te halen'
ik knik het maakt me niet zoveel uit ik ben nog blij dat ik nog mens ben de rest maakt me niet uit

'ik ben blij dat je wakker bent Gabriel maakte zich zorgen om je' het laatste mompelt
ik lach 'hij wil me alleen omdat hij ze soulmate nodig heb anders had hij me laten sterven'
Julian schudt ze hoofd 'Gabriel komt kil over maar zo is ie en geloof het of niet hij geeft om je'
ik schudt me hoofd 'hij kan niet om me geven Julian monsters hebben geen gevoelens'
mijn worden zijn kil maar ik spreek de waarheid hoe hard die ook is
'Gabriel is dan geen monster want hij heb gevoelens ondanks dat moeilijk te geloven is'
ik rol me om en kijk naar de man die zijn dweil uitknijpt in zijn emmer maar besef dan dat hij mijn braaksel opdweilt dus draai ik me snel weer om

'hij is geen monster maar een moordenaar hij heb recht voor mijn ogen een jongen vermoord Julian'
Julian haalt ze schouders op 'wees blij dat Gabriel hem gestopt heb anders was je nu ook een monster of hoe je het ook wil noemen'
'waarom?' begin ik 'waarom heb hij me mens laten zijn als ik veranderd zou zijn zou ik tot in de eeuwigheid bij hem moeten zijn'
Julians kijkt me geschrokken aan en ik weet dat hij het niet wil zeggen
'zeg het Julian' mijn toon is streng en kwaad waardoor hij even schrikt
'hij wil je zelf veranderen als je er klaar voor bent'
ik schud me hoofd
achter me rug is er een heel plan gesmeden hoe ze mij gaan veranderen in een monster
maar dat kunnen ze vergeten

'ik word nooit een monster' zeg ik kwaad en trek de infusen die aan me vast zatten los en stap uit het bed
'raven' hoor ik Julian nog zeggen maar stug loop ik door en verlaat de kamer
Julian alleen achter me laten