hunting my soulmate {voltooid}

hoofdstuk 12

p.o.v raven
onrustig loop ik door het ziekenhuis
mensen kijken me aan wat niet zo gek is ik lijk wel uit een hol gekropen
ik bekeek me net even in de spiegel en me haar lijkt wel een vogelnest
mijn ogen staan dof en zonder emotie
toch blijf ik doorlopen en doe alsof de blikken van de mensen met niet uit maken

ik loop naar de ingang van het gebouw om naar buiten te lopen maar me pols word vast gepakt door een dokter
snel ruk ik me los en kijk hem kwaad aan
'mevrouw hoort u niet in bed te liggen?' vraagt hij 'nee ik ga naar huis en wel nu'
snel stap ik naar buiten en voel een koude wint vlaag door me haren gaan
ik adem diep in en zie dan achter me zusters en dokters verzamelen
ik kijk snel achterom en begin een willekeurigen kant op te rennen
mijn blootte voeten raken de stoep en ik voel me verstenen van de kou
maar toch blijf ik door rennen weg van deze ellende
helaas kan ik niet me hele leven van alles wegrennen
maar wat zou dat fijn kunnen zijn vluchten voor alles wat ik niet wil

kippenvel verschijnt op me armen want niet zo raar is
ik ren in een dun ziekenhuis jurkje over straat terwijl het winter is
maar ik moest weg
ik moest het proberen om van mijn problemen weg te rennen
een wolkje verlaat me mond en even stop ik om op adem te komen
mijn keel brand door de koude lucht en me vingertoppen kleuren licht blauw
ik begin te lopen en blaas tegen me handen maar onmiddellijk ontglipt de warmte uit me handen en verdwijnt als regen voor de zon

ineens word ik tegen een muur aangedrukt door iemand en opgesloten tussen twee armen
tijd om te gillen had ik niet maar angst giert door mijn lijf
ik kijk op en zie twee kwade ogen me aanstaren maar het probleem is dat ik die kwade ogen herken
het is Gabriel en vrolijk is hij zeker niet
'wat doe jij hier?' sist hij en zijn ogen worden rood 'ik wil hier weg ik wil niet veranderen in een monster' voor ik het weet voel ik tranen langs me wangen stromen en zak ik door elkaar
ik begin te rillen terwijl de tranen van me wangen rollen
een arm voel ik door me benen door en de andere bij me rug en voor ik het weet tilt Gabriel me op in bruid style

ik leg mijn hoofd tegen zijn borst omdat ik te moe ben om normaal te zitten
'je word geen monster raven' mompelt hij en begint op een normaal tempo te lopen
'ik wil je niet dwingen ik wil je veranderen als jij dat wilt daarvoor niet'
ik kijk hem aan 'waarom?' zeg ik
hij heb miljoenen mensen gedwongen en veranderd
waarom ben ik anders
'ik heb gevoelens voor je raven' mompelt Gabriel

ik wil wat zegen maar ik kan het niet
hij is nog steeds het monster
een monster die mijn ouders heb vermoord en de rest van mijn dorp
de enige gevoelens die ik voor hem heb is haat gevoelens
en daar houd het bij op