Fear and Hope

Fear OO1

Deel 1. Fear

***

'Louise, schat, kom je er ook even bij?', roept Samanta naar me.

'Ja, ik maak dit even af', roep ik terug. Ik schrijf de laatste woorden voor mijn opstel op.

En ze leefden nog lang en gelukkig.

Ik glimlach tevreden. Dan ren ik de trap af en neem ik plaats aan de tafel, waar de 13 andere kinderen van het weeshuis ook zitten. Ik zie dat Tom en Samanta tranen in hun ogen hebben.

Ik leg even uit wie Tom en Samanta zijn. Tom en Samanta hebben dit weeshuis opgericht. Ze zijn hartstikke aardig en heel grappig. Samanta kan geweldig koken en Tom vertelt altijd hele mooie verhalen. Samanta heeft een donkere huid en is gewoon dik. Dat maakt haar heel gezellig. Tom is lang en dun. Hij ziet er best angstaanjagend uit eigenlijk, maar dat is hij totaal niet.

'Eh, we hebben slecht nieuws. Onze wijk heeft te weinig geld, en ze gaan alles slopen', zegt Tom.

Slopen? Zei hij serieus slopen? Gaan ze het weeshuis ook slopen? Dan is mijn thuis gewoon... Weg. Ik ken mijn ouders niet. Samanta zegt dat ze zijn omgekomen bij een ongeluk, maar volgens mij hebben mijn ouders me in een mandje voor de deur gezet, zoals je dat in films ziet en in boeken leest.

'Wat is slopen?', vraagt Diederik, een jongetje van vier jaar.

'Eh, ze gaan alles kapot maken. Ook ons huis', zegt Samanta. Er schieten tranen in mijn ogen nu het bevestigd is. Mijn thuis gaat weg. Gewoon weg. Ik heb geen idee waar ik heen moet. Ik denk een ander weeshuis. Maar ik woon hier al bijna 15 jaar. Ik wil niet weg.

'Waar moeten we dan heen?', vraag ik.

'Dat weten we niet. De paar weeshuizen die in Nederland zijn, zitten vol. Jij en Roos kunnen alleen gaan wonen, maar de rest is allemaal jonger dan 14', zegt Tom.

Alleen wonen? Ik heb geen geld. Ik weet niet waar ik geld vandaan moet halen. Tom en Samanta hebben ook niet veel geld. Ik kan geen huis kopen en ik ga echt niet bij iemand wonen die ik niet ken.

'Nou, Tom en ik denken er nog even over na. Gaan jullie maar slapen, jullie zijn al te lang op', zegt Samanta. Ik sta op en ga naar mijn kamer. Ik doe een pyjama aan en ga in bed liggen.

Jullie denken misschien: Waarom zit een kind van bijna 20 nog in een weeshuis? Ik zal het uitleggen. Ik heb, zoals ik al zei, geen geld om een huis of appartement te kopen. Ik ga niet bij iemand wonen die ik niet ken, zo'n studentenhuis, want dan kan ik mezelf niet zijn en dat haat ik. En er is niemand die me wil addopteren omdat ik al zo oud ben, en vroeger wilde ik niet geadopteerd worden. Daarom zit ik dus nog in een weeshuis.

Ik draai me om in mijn bed. Ik kan niet slapen. Waar moet ik in godsnaam heen als dit huis weg is? Alles weeshuizen zitten vol, ik kan geen ander huis kopen en niemand wil me addopteren. Conclusie: Ik word een dakloze.

Ik blijf nog lang piekeren over het slechte nieuws en dan val ik in een onrustige slaap.

***************************************

Ik word wakker van mijn irritante wekker. Waarom had ik die ook al weer gezet? Ik kijk hoe laat het is. Half zeven. Oh ja, natuurlijk! Het is maandag en ik moet weer naar school. Ik gooi de deken van me af en spring uit bed. Ik ben eigenlijk helemaal niet moe. Ik pak een broek en een shirtje uit mijn kast en ga naar de badkamer. Ik douche snel en kleed me aan. Ik ga naar beneden en zie Roos aan de tafel zitten.

'Hé! Lekker geslapen?', vraagt ze vrolijk. Ik knik en ga naast haar aan de tafel zitten. Ik pak twee boterhammen met chocopasta van het bord dat Samanta altijd voor ons klaar maakt.