Fear and Hope

Hope O17

Niall's P.O.V.

We zitten nu al zo'n drie uur in deze cel en ik hou het nu al niet meer vol. Een week in doodse stilte in een gevangenis zitten? Hoe moet ik dat doen?

Ja, doodse stilte. Louise praat niet tegen me. Nou ja, soms zei ze iets, maar ik reageerde niet.

Ik praat niet tegen haar.

Als zij nou niet had gezegd dat ze er mee te maken had, had zij naar Harry kunnen gaan. Ik heb er over nagedacht en ben er achter gekomen dat ze Harry's zusje wel moet zijn. Of een nichtje, een vriendin, ik weet het niet, maar Harry kent haar. Het zou anders wel een beetje toevallig zijn dat net het meisje van Harry's foto bij ons op school komt en naar ons toe kwam lopen op haar eerste dag, niet?

Natuurlijk kent hij haar. En zij kent hem ook, ze heeft me gewoon de hele tijd bedrogen, gedaan alsof ze hem niet kende.

'En wie is deze mooie dame die je bij je hebt?'.

Ik pers mijn lippen op elkaar en probeer niet in te gaan op het feit dat de man die zeker 50 is mijn Louise mooi noemde. 'Louise', zeg ik.

'Louise... Hoe?'.

Een paar seconden is het stil. Louise heeft geen achternaam. Althans, die weet ze niet.

'Styles', zegt Louise.

Het blijft zich maar in mijn hoofd afspelen, ik vertrouwde haar echt.

'Niall?', vraagt Louise voor de zoveelste keer. Ik rol met mijn ogen en besluit maar gewoon te reageren.

'Nee'.

Waarschijnlijk rolt ze haar ogen ook en probeert ze een goede come-back te verzinnen, wat haar niet lukt.

Eerst vond ik het wel leuk dat ik haar zo goed kende en precies wist wat ze wanneer deed, maar nu heb ik het gevoel dat ik een moordenaar stalk.

'Ben je boos?'.

'Op jou?', vraag ik.

'Nee, op Henk'.

Wat?

"Wat?".

Hoe kent ze jou?

"Weet ik niet, ik denk dat ze een waarzegger is en dat ze via haar hersenen met Harry communiceerde zodat ze hun moordplan konden bespreken en dat ze nu ook jouw gedachten leest".

Wat? Serieus?

"Oh God, Niall, natuurlijk niet".

'Niall?'.

'Wat?', snauw ik.

'Ben je boos?'.

'Wat denk je?'.

'Het spijt me heel erg dat ik zei dat ik erbij betrokken was, maar ik dacht dat het zou helpen'.

'Daar gaat het niet om', mompel ik.

'Wat is er dan?'.

'Je hebt de hele tijd gelogen, dat is er'.

'Wat?'.

'Doe nou niet alsof je niet weet waar ik het over heb', zeg ik, met mijn ogen rollend. Ik kijk naar Louise. Ze denkt even na, maar dan vliegen haar ogen open.

'H-heb je dat gezien?', vraagt ze.

Gezien? Wat moet ik gezien hebben? Ik besluit niet te antwoorden.

'Niall, het spijt me zo erg, ik had het moeten uitleggen! Ik botste tegen die jongen op en toen-'.

Ik onderbreek haar. 'Welke jongen?'.