Fear and Hope

Fear OO6

Niall's P.O.V.

Ik loop met Louis door de gang op zoek naar het geschiedenislokaal. Dit is de eerste keer dat we daar dit schooljaar heen gaan, we hebben nooit zin in geschiedenis en de leraren zoeken ons toch niet.

'Niall, dude, we're ten minutes too late. Come on, next time we go to history. Let's relax now!', roept Louis.

'Lou, we'll find the room before the lesson ends', zeg ik. Louis zucht.

'Why do you wanna find the room? History is stupid', zegt hij.

'I know, i just want to see the face of the teacher when we join the class', zeg ik. Ik kijk even om naar Louis. Hij grijnst vrolijk.

'Yeah, that's fun', zegt hij. Ik grinnik even en loop dan weer door. Ik pak een flesje bier en begin hem leeg te drinken. Als ik op helft ben, gooi ik hem naar Louis. Ik hoor hoe het flesje op de grond valt. Ik draai me boos om.

'Can't you just-'.

Louis staart me met open mond aan. Zijn ogen zijn heel groot.

'You... You... You laughed', weet hij uit te brengen. Ik frons even.

'I didn't laugh', zeg ik.

'Yes, you did. Like this'. Louis grinnikt kort, proberend mij na te doen toen ik volgens hem lachte. Ik herinner me dat ik grinnikte toen Louis zei dat het grappig was om het gezicht van de leraar te zien als we de klas inkomen.

'Okay, i laughed. So what?', vraag ik.

'You never laughed since... Since... Since the thing'.

The thing. Zo noemen Louis en ik het verschrikkelijke dat vorig jaar hier op school gebeurde. Ik ga er niet over praten, dat kan ik niet.

Ik voel een traan in mijn ooghoek komen. Snel knijp ik mijn ogen dicht. Als ik ze open doe is de traan verdwenen. Dat heb ik het afgelopen jaar veel moeten doen. Louis mag me niet zien huilen. Dan verliest hij al het vertrouwen dat het nog goed komt. De mensen op school mogen me ook niet zien huilen. Dan zullen ze minder bang zijn. En ze moeten bang zijn. Doodsbang. Anders gebeurt het opnieuw.

'Niall? You never laughed since the thing', herhaalt Louis.

Dat is waar, denk ik. Ik heb niet meer gelachen sinds 'The thing'. Niet omdat ik het inhield. Nee, ik kon nergens om lachen. Ook niet grinniken. Zelfs niet glimlachen. Mijn mond is altijd een rechte streep geweest. Door 'The thing'.

Jullie denken misschien dat ik helemaal niet slecht en gemeen enzo, een badboy, ben. Maar dat ik doe alsof. Dat is niet waar. Ik vind het geweldig om mensen pijn te doen en ze bang te maken, mijn hele leven al. En dat is meer geworden na 'The thing'.

Ik ben ook echt niet emotioneel. Dat ik snel huil ofzo. Ik heb nog nooit gehuild, alleen als ik heel veel pijn had. En als ik denk aan 'The thing'.

Het is ook niet zo dat ik vroeger heel veel lachte. Ik lachte nooit zo snel. Alleen vaker dan nu. Louis wel, hij lacht om alles. Bijna alles dan. De helft van alles misschien. Hij lacht vaak, laten we het daarop houden. Ook dat is minder geworden sinds 'The thing'.

'Niall? Niall? The history-classroom is that way', haalt Louis me uit mijn gedachten. Ik draai me om en loop naar het geschiedenislokaal. Louis rent achter me aan. Ik gooi de deur open. De leraar was aan het vertellen, maar is stil als hij ons ziet. We lopen naar binnen en gaan achterin de klas zitten. De leraar slikt even.

'Why are you guys too late?', vraagt hij met een trillende stem.

'We didn't find the classroom', mompel ik. De leraar vertelt weer verder. Ik kijk de klas door. Mijn blik blijft hangen op het meisje met de bruine krullen. De krullen die ik zo goed ken. De krullen die me een jaar lang achtervolgd hebben. De krullen die 'The thing' lieten gebeuren. De krullen die alles hebben verpest.

Het meisje draait zich om om iets tegen iemand achter haar te zeggen. Ik zie haar ogen. Haar groene, geweldige ogen. De ogen die haar zo lief doen lijken. De ogen die iedereen zo lief zouden doen lijken.

Ik slik even. Het meisje draait haar hoofd weer terug.

'Mister Horan? Give me the answer, please', vraagt de leraar.

Huh? Wat vroeg hij?

'Uhm, Julius Ceasar', zeg ik, meer vragend eigenlijk. Dat is de enige geschiedenisnaam die ik ken.

'Perfect!', roept de leraar.

'How do you know that? Wasn't you watching to that beutiful girls?', vraagt Louis grijnzend.

'No', zeg ik. Ik kijk weer naar het meisje. Volgens mij heet ze Louise. Ze maakt alles erger. Hoe kan ik er voor zorgen dat dat niet gebeurt? Als ik niks doe gebeurt alles opnieuw. Alles.

_____________________________________

Ik weet dat dit een kort stukje is, maar als ik langer zou schrijven zou het hele verhaal veraden worden. Ik denk dat jullie nu al een beetje weten wat Louise met Niall te maken heeft.

Hoe vonden jullie de Niall P.O.V? Zijn jullie nieuwsgierig naar 'The thing'? Of weten jullie al zo'n beetje wat het is? Willen jullie alsjeblieft zeggen wat jullie denken! Dan weet ik hoe ik verder moet zonder het te veraden, als jullie niks zeggen kan ik niet verder.

Ik bedacht me net: Als ik 28 reads op een hoofdstuk heb, kan ik dan geen 28 votes en comments hebben? De votes boeien me eigenlijk niet veel. Ik wil alleen heel graag weten wat jullie van het verhaal vinden, dus alsjeblieft, zeg het! Ik kan pas verder als ik weet hoe jullie het verhaal nu zien.

Byyyyyyeeeeeexxx!