Fear and Hope

Hope OO4

Niall's P.O.V.

Ik zit naast Louise in mijn nieuwe auto. Louise is een heel verhaal aan het vertellen maar ik heb geen flauw idee waar het over gaat. Ik concentreer me alleen op de weg. Louis heeft blijkbaar zijn telefoon te pakken weten te krijgen en heeft me uitgelegd dat hij toen hij werd ontvoerd in een auto werd gegooid die maar zes bochten maakte en 28 hele kleine. Ik ben de weg af gaan rijden en heb nog geen bocht gemaakt. Louis zij ook dat het huis waar hij is groot is. Heel groot. En aan één kant zit een raam boven een kuil in de grond.

'Niall!', roept Louise.

'Huh, wat?', vraag ik verward.

'Hoorde je niet wat ik zei?'.

'Nee, sorry'.

'Nou, kijk, in mijn oude weeshuis was dus een jongen die...'.

Ik zucht en concentreer me weer op de weg. Een paar honderd meter verderop zie ik een bocht. Eén van de zes bochten. Ik laat Louise het snel opschrijven en dan rijden we weer verder.

'Wat een kutweg is dit!', schreeuw ik als we na vijf uur nog niets hebben gezien.

'Niall, laten we stoppen om te slapen. Het is 11 uur, dit heeft geen zin', zegt Louise. IK zucht en stem dan in.

We zetten Louise's tentje op als het begint te regenen. Louise jammert en begint te zeuren.

'Mag ik alsjeblieft in de auto?'.

'Ik kan niet in een tent slapen als het regent'.

'AAAAAAAHHH! BLIKSEM! NIALL! HELP ME!'.

Ik schrik van haar plotselinge reactie. Louise begint te schokken en kijkt bang naar de lucht.

'Louise, rustig, het is maar onweer', zeg ik zacht.

'Nee... Niall, ik wil dit niet, echt niet, ik ben echt heel bang voor onweer, mag ik alsjeblieft in de auto?'. Ze huilt bijna en ziet er echt heel zielig uit. Ik knik en ze rent naar de auto. Ik breek haar tentje af en ga dan ook de auto in.

'Waarom ben je zo bang voor onweer?', vraag ik als ik in de achterbak lig en Louise op de achterbank.

Ze heeft twee dekens op en nog drie fleecedekens en ze rilt nog steeds. Ik snap er helemaal niks van.

'Nou...', begint ze.

'Wat?', vraag ik.

'Voordat ik in het weeshuis kwam... Toen had ik nog één familielid, mijn oma. We... We liepen van de stad terug naar huis en het onweerde', verteld Louise snikkend.

Ik frons maar bedenk me dat ze dat niet kan zien dus ik zeg dat ze verder moet vertellen.

'We waren bijna thuis toen er een flits was. Alles werd verlicht. Meteen daarna klonk er gedonder dus ik wist dat de bliksem bij ons was. Ik begon te huilen en klampte me vast aan mijn oma. Toen begon mijn oma te schreeuwen. Ze zei dat ik haar los moest laten en bij haar uit de buurt moest blijven. Daarna viel ze op de grond. Ze was geraakt door de bliksem', zegt Louise waarna ze begint te huilen.

'Ehrm... Ik weet niet echt wat ik nu moet doen, dus, eh, welterusten', zeg ik ongemakkelijk. Een tijdje klinkt er alleen het gesnik van Louise.

'Wil je me een knuffel geven?', vraagt ze dan.

Mijn ogen worden groot. 'W-wat?', stamel ik.

'Een knuffel. Mag ik een knuffel?', herhaalt ze.

'Uhm, oké', zeg ik. Ik klim over de rugleuning van de achterbank naar haar toe en ga naast haar liggen. Ik sla mijn armen om haar heen en voel me gewoon... Geweldig. Ik weet niet hoe het komt, maar ik zou wel uren zo kunnen liggen. Dat gebeurt waarschijnlijk ook, want Louise slaapt.