Fear and Hope

Fear OO2

Ik stap uit de taxi en kijk naar het grote gebouw voor me. Het is helemaal lichtblauw en echt heel groot. In het midden staat een grote, hoge, rode toren. Hij steekt overal bovenuit. Heb ik al gezegd dat het groot is? Het is net zo groot als... Weet ik niet, ik ken geen gebouw dat even groot of groter is dan dit. Ik loop naar één van de grote, gouden deuren en ga naar binnen. De vloeren zijn een hele mooie kleur rood en er hangen allemaal schilderijen. Overal zijn mensen en deuren en ik heb geen flauw idee waar ik heen moet. Ik zoek naar iemand die er aardig uitziet. Er komt een meisje met bruin haar in een vlecht en grote, groene ogen binnen. Ik loop naar haar toe.

'Uhm... Can i ask you something?', vraag ik.

'Yes, what's your question?', vraagt het meisje.

'I'm new here and i have no idea where i have to go', zeg ik. Ik hoop maar dat dat goed Engels is.

'You have to go to the reception, just follow the people with the yellow shoes', zegt het meisje. Ik knik dankbaar en kijk rond. Geen mensen met gele schoenen. Ik kijk op wat bordjes, misschien staat daar wel waar de receptie is. Op de bordjes staan mannetjes met gele schoenen. Ik zucht en volg de bordjes. Na vier keer verdwalen ben ik eindelijk bij de receptie.

'Hello!', zegt een vrouw achter de balie vrolijk, 'You're new here, right?', vraagt ze. Hoe weet ze dat nu weer? Ik knik maar gewoon.

'Okay, what's your name?', vraagt de vrouw terwijl ze iets op een computer typt.

'Louise', zeg ik.

'Louise who?', vraagt de vrouw.

'I don't have a last name', zeg ik. Dat is waar want ik weet mijn achternaam niet.

'How can you- Oh, you're the girl from Holland!', roept de vrouw vrolijk. Ik knik.

'Okay, here's your key. Your room is on floor seven, number 937', vertelt de vrouw en ze geeft me een sleutel.

'This is your timetable', zegt de vrouw en ze geeft me een velletje papier waar allemaal dingen op zijn geschreven met een onleesbaar handschrift.

'Enjoy your time at London's University!'. Ik glimlach naar haar en ga op zoek naar mijn kamer. 20 minuten later sta ik voor de deur. Ik maak hem open en zie twee meisjes op een bank zitten. Eén meisje heeft blond, golvend haar en heldere, blauwe ogen. Het andere meisje heeft zwarte krullen en lichtgroene ogen. Ze zien er heel aardig uit. De kamer is best klein. Er staat dus een bank. En een tv op een kastje, een koelkast, een voorraadkast, een tafel met stoelen en een radio. Er zijn vier deuren in de kamer, exclusief de deur waardoor ik net binnenkwam.

'Hey', zeg ik.

'Hi', zeggen de meisjes terug.

'Ik ben Louise, hoe heten jullie?', vraag ik. Het meisje met de zwarte krullen kijkt me niet-begrijpend aan, maar het andere meisje geeft antwoord.

'Ik ben Sanne en dit is Jade. We zijn hier in Londen dus ik denk dat je maar Engels moet gaan praten'.

Oh ja. Oepsie.

Jade begint keihard te lachen.

'What?', vraag ik.

'Oepshie!', roept ze.

Ik dacht vast weer hardop, dat gebeurt mij wel vaker.

'What's funny about oepsie?', vraag ik.

'It's just funny!'. Ik kijk haar even raar aan.

'Ze lacht altijd om alles, wen er maar vast aan', zegt Sanne lachend. Ik knik.

Het is best fijn dat er iemand in de kamer woont die nederlands spreekt, mijn Engels is namelijk niet zo goed.