Fear and Hope

Fear OO5

Ik sleep mijn tas mee naar mijn kamer.

'Waarom zijn boeken zo zwaar?', kreun ik als ik binnenkom en Sanne zie zitten

'Weet ik veel, ik heb ze niet gemaakt', zegt ze. Ik zet mijn tas op de grond en zucht opgelucht. Ik plof neer op de bank en pak mijn telefoon. Geen nieuwe berichten. Ik laat me achterover in de kussens vallen en denk na. Over Niall en Louis. Ik vind dat ze badboys zijn. En het lijkt of dat ook hun bedoeling is, dat ik, en de rest op school, vind dat ze badboys zijn. Wie wil er nu een badboy zijn? Ik ken veel jongens die dat zijn, maar het helemaal niet willen. Niall en Louis laten iedereen zien hoe "bad" ze zijn. Eén keer waren ze drugs aan een meisje aan het verkopen, zoals ze ook bij mij deden. Niall stopte drie pilletjes in zijn mond.

'Isn't he bad?!', schreeuwde Louis toen vrolijk. Ja, vrolijk. Hij stopte ook een pilletje in zijn mond.

'He's bad! And i'm bad too, right?'. Het meisje schudde haar hoofd.

'You're not bad, you're scary', zei ze bang. Niall begon te lachen.

'I'm scary, yes! But i'm bad too!', riep hij. Het meisje schudde weer haar hoofd. Niall werd boos.

I'm bad, i'm very bad! I'm a badboy and i love it!', riep hij en hij spreidde zijn armen, alsof hij de hele wereld beheerste.

'O-okay, you're bad. You're very bad', zei het meisje. Niall glimlachte tevreden. Hij pakte het oor van het meisje vast. Toen liep ik langs hem. Ik stootte per ongeluk tegen zijn schouder. Hij keek me bang aan.

'Don't t-touch me', stamelde hij.

'I'm sorry', stamelde ik terug. Ik was ook bang. Louis draaide zich om. Toen hij me zag rende hij gillend weg. Het gillen was nep, maar hij was wel echt bang. Niall rende achter hem aan.

'Thank you', zei het meisje dankbaar tegen me. Ik was verbaasd dat ze me bedankte, ik had helemaal niks gedaan.

'I didn't do something', zei ik.

'Yes, you did. You saved my ear. Thank you'. Ik keek haar raar aan.

'Uhm, okay, you're welcome'. En ik liep snel naar mijn kamer.

'Ga je mee naar Starbucks?', haalt. Sanne me uit mijn gedachten.

'Uh, nee, ik heb niet zo'n honger', zeg ik. Sanne knikt. Haar telefoon gaat. Ze neemt op en wordt rood als ze hoort wie het is.

'Eh, y-yes please', zegt ze.

'No, of course not!'.

'Half past six is perfect'.

'Okay'.

'Bye!'.

Ze hangt op en is heel erg blij.

'Wie was dat?', vraag ik.

'Ashton!', roept ze vrolijk.

'Ashton? Die ene die je leuk vindt?'. Sanne knikt.

Ashton is een jongen die met geschiedenis, engels, biologie, tekenen en handvaardigheid bij ons in de klas zit. Hij heeft bruine krullen en is best schattig en heel knap. Sanne vindt hem geweldig.

'Hij wil met me naar Nando's!', roept Sanne enthousiast.

'Romantisch', zeg ik sarcastisch.

'Ashton is ook gewoon iemand die lekker eten wil en geen vis en rijst in een chique restaurant', zegt Sanne beledigd.

'Tuurlijk. Ik ga even naar de winkel voor cola'. Ik sta op en loop naar buiten. Ik steek het schoolplein over maar stop als ik een zacht gilletje hoor. Ik kijk om me heen en zie aan de andere kant in de hoek drie mensen staan. Ik loop erheen. Als ik dichterbij ben, herken ik Niall en Louis. Louis leunt tegen de muur en kijkt met een grijns op zijn gezicht naar Niall, die een jongen slaat. Keihard. Hij hakt met de zijkant van zijn hand in op het hoofd van de jongen en slaat ondertussen met zijn vuist in zijn buik. De jongen schreeuwt.