Fear and Hope

Fear O18

Niall's P.O.V.

In mijn leren jas, zwarte skinny en witte T-shirt zit ik heel sneeky aan een tafeltje. Dat betekent dus: mijn voeten op de stoel waar ik niet op zit, heel erg ver naar achter geleund en een sigaret in mijn mond.

Een vrouwenstem dringt mijn gehoor in: 'Wat kan ik voor u halen, meneer?'.

Ik zet mijn zonnebril wat rechter op mijn neus en "lees" de menukaart. Eigenlijk zoeken mijn ogen gewoon naar het woord "Bier". Als ik dat woord gevonden heb, zeg ik dus ook: 'Bier'.

'Wat voor een soort bier, meneer? We hebben-'.

Ik onderbreek haar door mijn hand op te steken. Ik kijk het meisje aan en zeg 'Zo veel mogelijk'.

'Ja, tuurlijk, meneer'. Het meisje loopt snel weg. Ik kijk even om me heen. Mijn blik blijft hangen op een jongen. Hij is klein, heeft blonde krullen en is nogal mager. De jongen leunt tegen de muur met een kleine cola. Hij probeert heel stoer te doen met zijn Baseball-jack - Dat veel te groot is - maar het lukt hem niet echt door zijn puisten en bril. Dat is het perfecte slachtoffer.

Ik sta op en loop richting de jongen. Ik kijk hem met een grijns aan. Ik heb lang geoefend op die grijns en nu kan ik het precies zoals Styles het kon.

'Sigarettje?', vraag ik terwijl ik een sigaret naar hem uitsteek.

'Nee, dankje', is mijn antwoord.

'Kom op, zo'n stoere jongens als jij roken toch wel?', vraag ik als ik de sigaret heb aangestoken. De jongen draait zijn hoofd voor het eerst mijn kant op. Ik schrik even van zijn ogen. Die zijn nogal... Zwart. Pikzwart. Het lijken net knopen.

'Wow, man! Met die ogen kan je elk meisje krijgen!', roep ik.

In mezelf zeg ik 'bang' tussen de woorden "meisje" en "krijgen".

'Ben jij niet Niall Huiler?', vraagt de jongen, mij totaal negerend.

Ik voel woede in mezelf opkomen. Niks lukt mij zonder dat ze me als een loser zien! Ugh!

"Rustig, Niall Huiler. Zeg dat je niet Niall Huiler bent", zegt Henk.

'Nee... Hoe kom je daar nou weer bij?', vraag ik.

'Echt wel! Dat ben je wel! Ik weet het zeker!', roept de jongen. Ik zucht en schudt mijn hoofd.

'Kom mee', zeg ik terwijl ik de jongen mee naar mijn tafeltje trek.

'Ik ben niet Niall Huiler, ik ben Niall Horan', zeg ik.

'Maar je lijkt op Niall Huiler!', roept de jongen.

...

Wat. Een. Sukkel.

'Ik ben dezelfde persoon, mensen noemen me zo omdat ik een keer huilde in de klas', zeg ik alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

'Oh, ik weet wie jij bent! Je bent Niall Huiler!', roept de jongen.

...

Dat heb ik ook echt nog niet gezegd...

'En jij was Badboy Horan maar toen huilde je en werd je Niall Horan!', gaat hij verder.

Was. Ik was Badboy Horan. Ugh...

'Ik weet alles van je! Je bent mijn grootste idool!'.

Dit gaat echt niet werken...

'Het idee dat iemand van een badboy naar een loser veranderd is zo geweldig! Het is net alsof hij nu - Auw!'.

Ik schop tegen zijn been.