Fear and Hope

Fear O12

Niall's P.O.V.

Ik loop naar de toiletten en wil de deur open doen, maar iemand trekt hem snel weer dicht zodat ik hem niet meer open krijg.

'Hé, laat me gewoon binnen!', roep ik. Ik trek aan de deurklink maar er komt geen beweging in.

'Kom op, laat me erin, of ik ram die deur kapot!', roep ik. Er gaan een paar seconden voorbij en dan wordt de klink losgelaten. Ik duw hem open en loop naar binnen. Een meisje rent naar een wc-hokje. Dat meisje ken ik heel goed. Dat meisje is Louise. Er gaat een rilling over me heen als ik haar zie.

'Oh, Louise, ben jij het?', vraag ik, mijn angst verbergend. Ik grijp naar haar arm en pak hem stevig vast. Ik trek Louise naar achter en knijp steeds harder in haar arm.

'Niall, laat me alsjeblieft los', piept Louise bang. Ik laat haar-

Hoorde ik dat goed? Zei ze het echt bang? Waarom zou zij bang zijn? Ik heb het vast verkeerd gehoord. Het deed gewoon pijn en daarom zei ze het met een piepstemmetje. De angst was er niet.

Ik laat haar los en ze draait zich naar me om. Meteen pak ik haar weer vast. Ik duw haar tegen de muur en hou allebei haar schouders stevig vast. Ik breng mijn gezicht naar voren zodat mijn neus maar een paar centimeter van die van haar verwijderd is. Louise heeft niet door dat mijn handen trillen van de angst. Ik ben doodsbang om dit allemaal te doen. Dalijk doet ze me iets aan! Toch ga ik door.

'Jij wordt een badgirl. Bij ons!', sis ik. Bij elk woord belanden er een paar druppels speeksel op Louise's kin, maar ze lijkt het niet te merken.

'Nee. Ik wil niet', zegt Louise vastberaden. Of niet? Volgens mij hoorde ik nu weer angst. Maar ik weet het niet zeker. Het is vast niet zo. Louise is niet bang voor mij. Dat kan niet.

'Je hebt niks te willen, je moet!', roep ik.

'Nee'.

Waarom zegt ze niet gewoon ja?! Oké, ik weet waarom ze geen ja zegt. Nou ja, ik denk dat ik het weet. Ze heeft, volgens mij, namelijk al heel lang een plan. En als ze bij ons komt, klopt haar hele plan niet meer. Denk ik.

Ik weet niet wat ik nu moet zeggen, dus ik haal, in mezelf, diep adem en sla keihard op Louise's wang. Die wordt gelijk rood. Bang dat ze me iets terug doet, zet ik een stap achteruit. Maar ik laat haar niet los.

'Je moet!', sis ik.

'Nee!'.

Ik sla haar weer, dit keer op haar neus, die begint te bloeden.

'Ik zeg het nog één keer. Jij. Wordt. Een. Badgirl!', roep ik keihard.

'Nee!', roept Louise net zo hard.

Ik weet niet hoe het komt dat ik dit durf te doen, maar ik trek haar naar voor en duw haar keihard terug tegen de muur. Dan ram ik mijn vuist keihard in haar buik. Normaal stroomt de adrenaline door mijn lijf als ik dit doe. Normaal is dit één van de geweldigste momenten die ik me maar kan bedenken. Maar nu, nu ben ik alleen maar bang. Bang dat Louise terug slaat. Bang dat Louise me uitscheldt. Bang, dat Louise doet wat Hij heeft gedaan.

Maar ze doet niks, behalve op de grond vallen met haar handen tegen haar buik. Ik snap het niet. Waarom doet ze nooit iets?! Het klopt niet! Ze moet wel iets doen! Het klopt gewoon niet dat ze niet hetzelfde doet als Hij deed...

Uit frustratie trap ik een paar keer in Louise's gezicht. Haar lip scheurt en begint te bloeden. Ik schop nog één keer in haar buik en loop dan weg. Sneller dan normaal, omdat ik bang ben dat ze achter me aan komt en me alsnog slaat en uitscheldt. Maar dat doet ze niet. Ze doet weer niks. Ik zucht en pak, trillend over mijn hele lijf, het mes in mijn zak vast. Ik draai me om.