Secretly Inlove 💜 (COMPLETED)

Chapter 30: Goodbye

"Daddy"

Nagulat sila ng makita ako. Hindi ko na pinansin ang laptop nandala ko. Hinigit ko agad si mommy. Inilayo ko siya kay daddy.

"Tara na mommy aalis na tayo"

Hinila ko siya pero hindi siya nagpahila. Ano bang nangyayari kay mommy? Ano bang pinakain sa kanyan ni daddy?

"Anak, may kailangan kang malaman"

"Ano pa po bang kailangan kong malaman? Madami po ba? Paano po kung alam ko na?"

Nabigla sila pareho at napatingin si Mommy sa laptop niya.

"Gusto niyo po bang sabihin ko isa-isa? Mula sa alamko ng nagkikita kayo, magkatext at mukhang okay na? Palagi kayong lumalabas, nag-uusap na hindi ko man lang nalalaman. Matagal na kayong nagkikita, ang sakit. Bakit kailangan pati si Travis madamay? Bakit kayo tahimik? Magpaliwanag kayo"

Napasigaw na ako at hindi napigilan ang sarili ko. Niyakap ako ni mommy pero tinulak ko siya palayo. Iyak na siya ng iyak.

Yayakapin din sana ako ni daddy.

"Don't move, don't touch me. Bakit ka pa ba bumalik? Why? I will say this once so you better listen. I hate you. I don't want to see you and I don't to live with you. Diba yun yung gisto mo yung mabuo ulit tayo? It can't happen because I won't let you. Stop making nonsense. Can you just stop doing anything kasi hindi nakakabuti mas nakakagulo pa at nakakasama. Can you just go back and leave us again? Stay away from us. I don't want to see you ever again. Ayaw na kitang maging parte pa ulit ng buhay ko. You're not my father anymore and I am not your daughter anymore. I hate you and I don't need you so better leave and"

Sinampal ako ni mommy for the first time. Tatakbo na sana ako palabas ng bigla akong pinigilan ni daddy. Tinggal ko ang kamay niya. Aalis na sana ako ng magsalita siya.

"Walang kasalanan dito ang mommy mo. Alam kong galit ka pero hayaan mo akong magpaliwanag anak"

"Magpaliwanag, wow do you even know that?"

"Stop the both of you" sabi ni mommy

"Let me handle this Sandra"

"I'll give you chance to explain. Give me reasons but make sure it is worth it. I'll let you speak but I can't promise that something will change."

Nagsalita na siya. Si mommy nasa tabi niya

"Nung umalis ako nagpunta ako sa US. Alam mo naman yung sitaasyon na ayaw ng pamilya ko sa inyo. Mahirap mawalay sa inyo na hindi man lang alam kong okay lang ba kayo. Araw-araw kayo yung nasa isip ko. Hindi kayo nawala sa isip ko lalo na sa puso ko"

"Kung hindi bakit hindi kayo bumalik? Hinitay ko kayo pero wala"

"Ang daming problema Sophia. Pinagbawalan ako ng lola mo."

"Sana gumawa ka ng paraan"

"Gumawa ako but that's not enough. Nagkasakit ako, ilang taon akong nasa hospital. Natanggap na kayo nun ng lola mo pero may bago na namang problema. Hanggang sa nakilala ko si Travis"

"Si Travis?"

"Masaya ako kasi nakilala ko siya. Kilala ka na rin pala niya nuon pa. Siya yung nag-alaga sa akin sa US. Panatag ako na kahit wala ako aa tabi niyo kapag nauwi sila dito sa Pilipinas may tumitingin sa inyo lalo na sa iyo?"

Si Travis, si daddy ang kausap niya nung party ni Yaya? Ako ang babaeng mahal niya na binabantayan niya? Kaya pala, pero bakit niya tinago? Lahat yun palabas lang? Lahat lahat ng pjnaniwalaan ko? Napaupo ako na parang m.ahihiatay na. Lumapit agad sila at niyakap ako ni mommy.

Bakit niya nagawa yun sa akin?

"Wag ka magali sa kanya Sophia. Ako ang nagsabing itago niya muna. Kasalanan ko lahat pati ang pag-alis niya. Sinandya rin ng daddy niya ang pag-alis nila. Nalaman nilang ako ang dahilan ng aksidente niya. Oo ako"

"Ikaw?"

"Kakauwi ko lang nun dito sa Pilipinas at magkikita kam.i nun. Nakita kita sa hospital nun at alam kung hindi maganda kung magpapakita ulit ako."

Napaaigaw na lang ako ng bakit habang umiiyak.

"Sorry anak, patawarin mo ang daddy. Gagawin ko lahat para makabawi sayo, sa inyo ng mommy mo at sa pamilya natin."

"Wala ka ng magagawa daddy. Isa lang ang alam ko, lahat kayo manloloko"

"Sophia ginawa ko lahat. Hindi ako sumusuko at naniniwala na balang araw ay m.agiging okay din lahat. Na babalik ang dati at magiging masaya ulit. Hindi ako magsasawang humingi ng tawad sa inyo at patunayan na hindi kayo nawala sa isip ko. Mahal na mahal ko kayo sana mapatawad ko kayo."

"Sana lumala na ang sakit ko. Na malimutan ko na lahat ng ito."

"Sakit?" sabi ni daddy

"Mommy bakit? Bakit mo tinago sa akin? Why did you hide it from me. All this time hindi ko alam na may sakit pala ako. Sakit na walang nakakaalam at hindi pa alam kung ano ang gamot. Sakit na kayang limutin lahat. Sakit na hindi ko man lang alam. Sakit na bigla na lang nagkaroon sa akin. Sakit na hindi ko namamalayan na meron na pala ako. Sakit na pwedeng kinabukasan ilayo ako sa katotohanan. Sakit na hindi ko alam kong pwede bang magamot."

"Sandra may sakit ang anak natin?"

"Sorry anak, hindi ko agad nasabi dahil nag-aalala ako sayo. Ayaw kong malungkot ka at makitang nasasaktan. Sorry anak"

"Meron pa ba mommy? M.eron pa bang iba ang kailangan kong malaman?"

"Sorry anak"

Umuwi na kami sa bahay. Nasa kwarto na ako at nakahiga na sa kama habang nakabantay sila mommy at daddy. Kinausap ako ni yaya.

Ang hirap naman ng sitwasyon ko ngayon. Lahat pwedeng mawala. Naiintindihan ko naman sila pero si Travis, hanggang ngayon iniiaip ko pa rin siya. Hindi ko man lang napansin simula pa lang.

Eto ako ngayon nakatulala habang iniisip lahat lahat ng pwedeng mangyari at mawala. Na baka isang araw wala na akong maalala at makalimutan lahat ng masayang alaala.

"Anak okay ka na ba?" sabi ni mommy

"Sorry mommy"

"Sorry din anak. Gagawin namin lahat ng daddy mo ang lahat para gumaling ka."

"Thank you mommy, sana hindi na lang ako nagkaroon ng sakit na ganito. Sana nga mawala na to. Mommy paano kung sa paggising ko hindi ko na kayo kilala?"

"Anak hindi yung mangyayari. Kung mangyari man yun andito lang ako sa tabi mo para ipaalala lahat sayo. Lahat lahat at hindi kami aalis sa tabi mo. Hanggang sa gumaling ka at maalala na lahat."

"Sorry daddy, naiintindihan na po kita. Sorry sa mga nasabi ko sa inyong hindi maganda"

Niyakap niya ako at parehas kaming naiyak. Kailan nga ba ang huling beses na niyakap ko siya at niyakap niya ako? Nakakamiss din pala, napangiti ako pero napawi rin ito ng maalala ko ang sakit ko. Parang ang hirap ng mabuhay.

"Patawarin mo rin si daddy anak. Pangako hindi na talaga ako aalis sa tabi mo. Lalo na ngayon na kailangan niyo ako. Gagawin ko lahat para gumaling ka. Andito lang kami ng mommy mo at hindi ka namin pababayaan"

"Thank you mommy, thank you daddy. Alam ko namang hindi niyo ako pababayaan. I LOVE YOU"

"I LOVE YOU TOO" sabay nilang sabi

"Mommy! daddy, may hihilingin po sana ako sa inyo kung pwede"

"Ano yun?" sabi ni daddy at mukhang nabigla sila

"Alam ko naman pong pwede akong magkaroon ng amnesia at makalimutan lahat. Baka isang umaga sa saking paggising ay wala na akong kilala. Alam ko pong dadating ang araw na wala na akong maaalala, kahit kayo pwede kong malimutan pero naniniwala ako na gagawin niyo lahat para maalala ko lahat ng nakalimutan ko. Na balang araw ay babalik rin lahat ng alaala ko pero sana sa pagdating ng araw na yun. Wag niyo na siyang muling ipaalala sa akin. Wag niyo na siyang muling ipaalala at ipakilala sa akin"

Goodbye Travis