KARANLIĞIN OĞLU

17. Bölüm "Kâbus"

Şüphesiz bugün kış ayının en soğuk günüydü ,ölü bir bedenin soğukluğunu taşıyordu vicdanım. boğazıma takılıp kalan şey bir yumru olamazdı , boğazıma takılıp yutkunmamı engelleyen şey emirin son sözleriydi , onun dolu gözleriydi. nefes almamı engelleyen şey onun havada çırpınan bedeniydi. artık unutmak imkansız , hatıralarımın arasında en canlı olan şey emirdi , onun ölümüydü. artık pamira değildim , ben sahip olduğum bu ruha yabancıydım. benliğimi yitirmiştim , itiraf etmek zor olsa da , itiraf etmek canımı yaksa da ben bir katildim. beni yiyip bitiren , ruhumun bedenimin içinde acı içinde kıvranmasına sebep olan bir gerçek. ölüm , iki hece , dört harf. ölüm , can yakan bir soğuk , hiç sönmeyen bir yangın. şimdi hissediyordum , emirin yere yığılan bedeni gözlerimin önünden ayrılmayan sahneydi , şimdi gerçekten hissediyordum ölümün hem buz kesen soğukluğunu hem de beni kül eden yangınını. öyle ki vicdanımı söküp atmak istedim ruhumdan , öyle ki bir anlığına ben ölmek istedim.

sırtımı arkamdaki koltuğa yasladım , topladığım dizlerime kollarımı sardığımda karanın dikkatli bakışları üzerimdeydi. delirmeme ramak kalmıştı , onun ölümüne sebep olmuştum , emiri öldüren bendim. karan karşı koltukta oturmuş rahatsız edici bir ritimle ayağını sallıyor ve delici bakışlarını üzerimde gezdiriyordu. aralın pencerenin önünde durduğunu görebiliyordum , dışarıda çok ilgi çekici bir şey varmış gibi dikkatle bembeyaz sokağı izliyordu. emirin bedenine ne oldu bilmiyordum , tüm hislerimi o evde bırakmıştım sanki , sadece yarım saat önce emir gözlerimin önünde ölmüştü. ondan özür dileyememiştim , ona mecbur kaldığımı söyleyememiştim , isteyerek yapmadığımı dile getirememiştim. sessizliği parçalayarak kulaklarıma ulaşan telefon sesi ile kaşlarımı çattım, aral elini cebine götürüp kısa sürede sinir bozucu sesi sonlandırdı.

"efendim ?.......nasıl bir sıkıntı?.......tamam , tamam geliyorum ben...bir şeyi de becerin be !.

aralın parke zeminde yankılanan ayak seslerini işitebiliyordum , bir kaç büyük adımda yanımıza ulaşmıştı ve karanın karşısında durmuştu

"karan sıkıntı çıkmış ben bir gidip bakayım"

karan kafası ile onaylayınca aral seri adımlarla evden çıktı. ellerimi saçlarımın arasından geçirdim , delirmek üzereydim.

"benim yüzümden "

karanın şaşkın bakışlarını üzerimde hissedebiliyordum. ellerimi saçlarımdan çektim ve yüzümü sıvazladım, anlıma yasladım.

"senin bir suçun yok"

"onun ölümüne ben sebep oldum "

"kendini suçlama"

karanı dinlemiyordum bile , gözlerim dolmuştu yine , nefes alamıyordum , emir ölmüştü , emir intihar etmişti , benim yüzümden. gözlerimden yaşlar akarken dudaklarımı ısırdım.

"ben onun katiliyim"

çenem titriyordu , elimle ağzımı kapattım , ağlamamak elde değildi.

"kendini suçlamayı kes. illa birini suçlayacaksan beni suçla"

kafamı sağa sola salladım , anlımı sertçe dizime vurdum. bir öne bir geriye doğru sallanıyordum , vicdan azabı yakalarımdan tutmuş bırakmıyordu beni.

"gözümün önünde astı kendini , gözümün önünde !"

" Seninle ilgisi yoktu! Zaten ölmek istiyordu. Vicdan azabından kurtulmak istiyordu."

karanın dedikleri ile beraber kafamı hızla kaldırdım. yerden destek alarak ayağa kalktım ve zorlukla dik durdum. ona deliymiş gibi bakıyordum