VUSLATI BEKLERKEN #TAMAMLANDI

~8.BÖLÜM~

Bade'den
Ne demek oluyordu bu mesaj hiç bir anlam veremiyorum. Bu manyak beni takip mi ediyordu. Şu an ya buradaysa. Tırsmadım da değil. Hava kararmaya da başladığına göre eve gelsem iyi olacaktı.

"Allah kahretmesin" Ne oldu tahmin edemezsiniz. Belki de edebilirsiniz. Ne biliyim ya. Şu an tek bildiğim bugün benim için korkutucu bir izin günü. Arabama bozulacak zaman bulmuştu. Gerçekten tam zamanıydı. Bu dağın başında ben nerede bir yardım bulacağım. Şimdi diyeceksiniz ki Leyla'yı ara yardım iste. Allahım'a çok şükür o kadar da mantıksız değilim. Ama şarjım bitti ve telefonum kapandı. Cidden en güzel (!) günümü yaşıyorum. Belki yardım bulurum umuduyla yürümeye başladım. Biraz gittikten sonra kaybolduğunu anlamıştım. Ne yazık ki anladığımda çok geçti. Tam geri dönecekken karşıma serseriler çıktı. Allahım sen yardım et çok korkuyorum. Feracemin etek kısmını sıkmaya başladım. Ama korkumu zerre azaltmıyordu bu.
"Şşt kız..." cevap vermeden yürümeye devam ettim.
"Sana diyoruz kız"
"Abi bilmiyor musun böylelerini kendilerini ağırdan satıyorlar" Cevap verme Bade sabret. İnnAllahe meassabirin.
"Biliyorsun ben severim böylelerini"

ne ne ne. o bana mı dedi bunu. ağzını burnunu kırardım da korkuyorum. yani namusum açısından. canımdan korkmuyorum. ve kolumu tuttu.

"bırak bei pis sapık" diye bağırmaya çalıştım ama sesimi bulamıyordum. korkudan dilimi yutmuşa dönmüştüm.Çok korkuyordum. Allahım sen yardım et. "B-bırak ko-kolumu" ancak bunu söyleyebilmiştim. Kolumu gücümün yetebildiğince çekmeye çalıştım ama nafile. Beni çekmeye çalışıyordu. Benim tek derdim ise iffetimdi. Allahım nolur bir şey yapamsın. Sonunda bir çığlık atabilmiştim.

"İmdaaaaaaat! Yardım ediiiiiin" Ama bu dağ başında sesimi kimseye duyuramamıştım Allahtan başka. En azından ben öyle zannetmiştim.Birisi çıkageldi.
"Bırak kızı" sonra ben şoka girdiğim için neler olduğunu anlayamadım sadece ağlıyordum. hıçkıra hıçkıra hemde. Yumruklar havada uçuşurken birden sessizlik oldu. Serseriler korkup kaçtı. Ben ise hâlâ bir ağaca yaslanmış ağlıyordum. Sonra önümde beliren gölgeye teşekkür etmek için kafamı kaldırdım. Ve daha da büyük bir şoka girdim. Hastahanedeki mavi gözler ile karşılaşmayı beklemiyordum tabii ki. Sonra kendime gelip titrek sesimle
"Teşekkürler"
O da sesinin en soğuk haliyle
"Rica ederim "
"Sizden bir şey daha rica edebilir miyim"
"Evet" bir insan ancak bu kadar soğuk ve kaba olabilir. Aman ben ne diyorum ya. Beni kurtardı işte daha n'apsın. Evlat mı edinsin.
"Telefonunuzu kullanabilir miyim"
Cevap verme gereksinimi duymadan telefonunu uzattı. Bende hemen Leyla'yı aradım.
"Leyla bak beni iyi dinle. N'olur o balıklığını şimdilik geri plana at. Buraya kadar anladıysan konuya geçiyorum"
"Benim beyin yandı yavaş konuş. Ayrıca anlayabiliyorum"
"Tamam bak ben sana sonra her şeyi detayları ile anlatacağım. Bir şey sorma ve şimdi gel beni al. Eski evimizdeyim. Kapatıyorum. Çabuk gel." Telefonu suratına kapattım ve teşekkür ederek telefonu mavi göze verdim.
Soğuk suratlı insan evladı telefonu alıp hızlıca gitti.
~YAZARDAN
Gökalp'in gidişi Bade'yi iyice sinirlendirmişti. Dağ başında tek kaldığını düşünüyordu. Halbuki bilmiyordu ki Gökalp gitmemiş arabasında onun gitmesini bekliyordu. Ahh tabi Bade'yi düşünmüyordu. Sadece Bade kendisine lazımdı. O yüzden. Kesinlikle (!)

Bade söylenerek Leylanın gelmesini bekliyordu.

"Ahh kaldım işte bu dağ basında tek başıma. By meymenetsizin bana yardım edeceğini mi bekliyordum. O gün hastanede ederdi yardım edecekse. ahh yaa kaldım burada. ya yine serseriler gelirse. Beni öldürüp küçük dilimler haline getirip kebap yapıp yerse. şarjım sende dizilerdeki talihsiz aptal kızların başına geldiği gibi bittin. onlara hiç inanmazdım başıma geldi yaa uff. Bana bir şey olursa telefon seni hiç affetmem. acımam vAllah alıp çöpe atarım seni"