VUSLATI BEKLERKEN #TAMAMLANDI

~29.BÖLÜM~

Hellooooo. Ben geldim. Çok hastayım ölüyorum. Yataklara düştüüm. -Abartıyorum galiba- Bu boşluğu fırsat bilerek yazıyorum bölümü. Derslerden pek vaktim olmuyor. Kusura bakmayın!

"What theee"

"Evleniyoruz!" Bir yandan bağırırken bir yandan da içeri koştum.

"Hatice teyzeeeeee. Yetiş kız nerdesiiiin."

"Ne oldu Bade deli danalar gibi koşuyorsun."

"Uçtuu"

"Ne uçtu?"

"Kızın"

"Nereden"

"Evden"

"Kime"

"Gökhan'a"

"Ne? Leyla ne diyor bu?"

"Bade seni tebrik ediyorum. Ne kadar güzel söyledin. Yolu yordamı var her şeyin"

"Bana ne yolundan yordamından. Siz düşünün orasını da."

"Leyla anneciğim açıklar mısın artık?"

"Hatice teyzecim bence müstakbel damadın anlatsın?"

"Bade ne biçim konuşuyorsun"

"Bu biçim konuşuyorum."

"Tamam anne. Anlatıyorum. Biz Gökhan ile düşündük. İkimizde meslek sahibi yaşı yerinde insanlarız. Evlenmeye karar verdik."

"Hele şunun sıfatına hele şunun dediğine. Bir anlatışı var sanki yaşı gelmiş diye evleniyor. Biz bilmiyoruz sanki."

"Neyi Badecim. Söyle biz de öğrenelim."

"Aaa Leylacım oluyor mu böyle? Sonra da annemin yanında ne biçim konuşuyorsun diyorsun."

"Ehh Bade biz seninle konuşuruz."

"Konuşalım Leylacım. Baksana konuşmayalı uzun zaman olmuşsa demek sırlarını özelini sonuca varınca herkesle aynı anda öğreniyorum"

"Trip mi atıyorsun"

"Nasıl anlamak istersen"

"Tamam kızlar kapatın bu konuyu sonra biz anne kız konuşuruz. Hadi gençler dağılın."

Bu konuşmadan sonra Gökhan şirkete gitti. Bugün şokla benden kurtulmuş olabilir ama bu damadı sınavdan geçirmeyeceğim anlamına gelmiyor. Hatice teyze ile Leyla toplantı yaptılar. Akşamına da Gökalp çalışırken Hatice teyzem ile Halil amca arasında müzakereler gerçekleşti. Leyla ile ben ise şu an hiç bir şey yapmakla meşgulüz. Ne kadar da önemli bir işimiz var.

"Leyla bana ne zaman anlatmayı düşünüyordun"

"Anlattım işte."

"Gerçekten çok sağ ol. İçime su serptin Leyla"

"Ne yapmamı bekliyorsun Bade."

"Leyla sana gerçekten inanmıyorum. Biz ne zamandan beri böyle olduk. Hani biz kardeştik dosttuk. Bir birimizin her şeyiydik. Aileden öteydik. Ne zamandan beri benden sırlarını saklar oldun? Ne zamandan beri gelip bana derdini anlatmaz oldun? Ben en ince ayrıntısına kadar ilk anda ilk heyecanıyla sana anlatırken... Gerçekten diyecek bir şey bulamıyorum."

"Tamam Bade. Özür dilerim. Gerçekten o kadar aptallaşmıştım ki ne diyeceğimi nasıl anlatacağımı bilemedim. Beni anlamamandan korktum"

"Ben sendeki değişiklikleri fark etmedim mi sanıyorsun?"

"Affettin mii? Bak gerçekten özür dilerim."

"Gel buraya" deyip sarıldık.

"Bu affettiğin anlamına mı geliyor?"