VUSLATI BEKLERKEN #TAMAMLANDI

~25.BÖLÜM~

Selamunaleykum kankssss. Bölüm düşündüğüm tarihten geç geldi. Bunlar hep dünya telaşından. Okul kaydı filan. Bu bölümü yaralı parmakla yazıyorum. Fıstık ayıklarken böyle fıstığı elimke açmaya kalktım. Sonra tırnağıma girdi. Tırnağım kanadı diye tüm parmağımı sardım. Fazla mı abarttım. Hayır. Çok acıyoo. Ben şimdi bunu niye anlattım. En de bilmiyorum. İçimden geldi sadecee😂😂 

Medyadaki şarkı; eskilerden birazcık ama güzel. ~Piiz~Gitme kal bu şehide.~

***Eren BÜLBÜL kardeşimiz 15 yaşında terörü ihbar etti. Çıkan çatışmada teröre kurban oldu. Belki ulaşabileceği en güzel makama uğurladık. Sehitlik makamı. Rabbim mekanını cennet eylesin. #Ereniyikivarsın. #Şehitlerölmez!****

BADE'DEN

En doğru karardı Fransa'ya gitmek. Burada beni sevmeyen intikam planları kuran bir adamın gözlerinin içine bakarak yaşayamam. Biliyorum zordur vedalar ama bazen gitmek gerekir sadece. Hem onu için hem kendin için. Ömrümü geçirdiğim İstanbul sokaklarına son kez bakıyorum belki de. Dönüşü olmayan bir yola giriyorum. Elimde pasaportum ve uçak biletim. Sadece bakıyorum. Canım arkadaşım daha da öte kardeşim her şeyim her zaman en büyük destekçim Leylamın giderken arkamdan bakışları var hatıralarımda. Aslında beni nasıl gönderdi anlayamadım. Ama en doğrusu gitmem. Bu şehirde kalamazdım. Aldığım her nefes bana fazla.  Son kez bakıyordum İstanbul sokaklarına. Artık veda vakti.  Bana huzurum kaynağı olan deniz durulmuştu, her gün şarkılar söyleyen kuşlar susmuştu. Saatime baktım. Gerçekler bir kez daha yüzüme çarpmıştı. Uçağıma bir saat vardı.  Geç kalmamak için hemen arabama bindim. Hızlıca havaalanına gittim.

Havaalanına gelince son kez arkamı döndüm. Belki de son kez, baktım o şehrin kalabalığına. Daha sonra İstanbula ardımı dönüp yavaş adımlarla havaalanına girdim. Ayaklarım geri geri gitmek istese de buna izin vermiyordum. Arkamı dönmüyordum. Çünkü dönersem gidemeyeceğimi biliyordum. Geldiğimde uçağın kalkmasına daha vakit vardı. Zaman gelene kadar bir yerde oturup bekledim. Anonsu duyunca yavaş hareketlerle ayaklandım. Gerekli işlemleri hallettikten sonra uçaga doğru adımladım. Uçağın son basamağına gelince arkamı döndüm. Bekliyordum, belki bir dur gitme diyeni belki de veda edeni. Ama yoktu. Ne bir gitme diyen ne bir veda eden. Sahi gitme deseler kalır mıydım? Vaz geçebilir miydim? Arkada insanların uyarısıyla durakladığım yerden kımıldadım ve son basamağı çıkıp uçaktaki yerimi aldım. İşte gidiyordum. Dönüşü olmayan bir yoldu. Bu saattem sonra geri dönemezdim. Yeni bir hayat yeni insanlar beni bekliyordu. Yabancı olduğum bir haata gidiyordum. Yabancısı olduğum bir ülkede yabancı bir hayat yaşamak. Benimle hiç ilgisi olmayan bir şeydi aslında. Güzelim vatanımı bırakıp oralara gitmek benim için çok uzak bir fikirdi. Asla derdim. Asla ülkemi bırakıp gitmem. Ama kaderde ne var bilemeyiz. Ben büyük konuşmuştum ve oluyordu. Hiç istemesem de oluyordu. 

"Bade ÖZTÜRK güvenlikte bekleniyorsunuz" benim ismimi söyledi onlar yanlış mı duydum.

"Bade ÖZTÜRK" Hadi ama! Uçak kalkacak! Beni niye çağırıyorlar şimdi. Uçağı kaçıracağım yaaa. Ben ayaklanınca herkesin bakışlarını üzerimde hissettim. Onlara aldırmadan yürümeye devam ettim. Uçaktan inip güvenmliğe gittim. Bir dakika ya o da ne? Ben doğru mu görüyorum? Kartşımda kanlı canlı şu benim sevdiğim yakışıklı aynı zamanda benden nefret eden kocam mı duruyor? Gözlerim. kör oldum bebekkk. Evet eet bk shrek'in eşeğine bağlamadım kalmıstı. Elhamdülillah onu da yaptım. Gözlerimi kapatıp açtığımda Gökalp aynı yerinde duuyordu. Rabbim sana geliyorummm. Bir de sırıtıyor. Onu görünce kalbimin ritmi yine değşmişti. Daha fazla kalırsam gidemeyecejtim. Arkamı döndüm gitmek için.  {Ve Gökalp o meşhur konuşmasını yapar tabii ki tüm insanların duyabileceği yükseklikte}