My Runaway Wife (Second Version)

Chapter 28

My Runaway Wife
By: CatchMe

Chapter 28

WHAT THE HELL he's talking about? And how dare him to remind her of what she felt that night? That night where she wanted to forget everything happened to her. The pain that her goodamn-ex-boyfriend cuased to her, for betraying her and leaving her on a cliff of embarassment. That night where hit her hard on her face that his love for her wasn't real and forever after really doesn't exist. That night where pains are eating her whole system and lead her to do such a rediculous proposal to a complete stranger. That night where she wish to undo everything she had done and forget everything and move on from that pain.

But hell.

How can she?

How can she do that if her-so-called-unknown-husband's reminding her everything of her past?

And why the hell he's acting as if he is in pain too? The way he talk to her, the way his eyes stared at hers, and the way he delivered every single word to her. He sound as if he was hurt too. Why?

Napailing siya na hindi makapagsalita.

She was caugh off guard, okay. But damn, why is it difficult for her to say anything after hearing that unexpected words from him? Plus the fact that she felt that weird feelings that made her feels like there was something very hard blocking in her throat.

"You don't deserve that kind of pain, Noorell." Muling sambit nito na siyang nagpainit sa kanyang mga mata.

She's trying her best to hold back her tears from crying, but she failed. Her tears rushing down her cheeks and the memories of her past suddenly flash on her mind.  It's very clear and fresh as if it's just happpened yesterday and she feels like she's watching the most heartbreaking scene in a drama. And the pains are eating her again just like before.

Mabilis niyang itinakip ang mga palad sa kanyang luhaang mukha para itago iyon sa kaharap niya. Habang ang mga tuhod niya ay nanghihina't nanginginig pa. Na animo'y ilang segundo pa ay babagsak siya sa kinatatayuan niya.

At bago pa mangyari iyon ay mabilis siyang niyakap ng kanyang asawa.

Wala sa sariling napahagulgol siyang napayakap din dito na animo'y doon siya kumukuha ng lakas dahil sa sakit na nararamdaman niya ng mga oras na iyon. Sobrang sakit na parang may ilang matatalim na kutsilyong humihiwa sa puso niya. Napakasakit at napakahapdi na siyang nagpapasikip sa dibdib niya at hindi niya alam ang gagawin ng mga oras na iyon kundi ang umiyak ng umiyak habang nakakulong sa matitigas na mga braso ng kanyang asawa dahil sa sobrang sakit ng nararamdaman niya.

At ang asawa niyang walang sawang humahagod sa likod niya habang umiiyak siya. Ang asawa niyang kayakap niya habang hinahayaan siyang ilabas ang sama ng loob at sakit na nararamdaman niya ng mga oras na iyon. Ang asawa niyang walang pakialam kung mabasa man ang suot nito ng luha niya. Ang asawa niyang karamay niya ngayon sa sakit na nararanasan niya. At ang asawa niyang hindi nagsasawang yakapin siya ng mga oras na iyon para gumaan ang sakit na nararamdaman niya sa dibdib niya.

Hindi niya alam kung ilang minuto silang nasa ganoong ayos dahil ang tanging alam niya ng mga oras na iyon ay unti-unting gumagaan ang pakiramdam niya habang yakap-yakap siya ng kanyang asawa.

Ang maiinit na palad nitong patuloy sa paghaplos sa likod niya at malambing na boses nitong tila musika sa tenga niya na siyang unti-unting nagpapatahan sa pag iyak niya.

Hanggang sa makaramdam siya ng kunting ginhawa dulot na rin ng init ng katawan nito na siyang yakap-yakap din niya.

She feel great in a few moment...at nagugsustohan na rin niya ang ganoong eksena. Sa ilang minutong yakap-yakap nila ang isa't isa habang umiiyak lamang siya ay tila nawala ang kanyang hiya sa kasama niya.Pakiramdam niya ay biglang naging komportable siya rito.

"A-ano ba 'tong g-ginagawa ko?" Mayamaya ay sambit niya na pilit tumawa nang makabawi sa sakit na naramdaman niya kanina. "P-para na akong temang,"dagdag niya na mahinang tumawa.

He keeps hugging her as her face is on his chest.

Dinig niya ang kalmadong tibok ng puso nito maging ang kalmadong pagtaas baba ng dibdib nito tuwing humihinga ito. Na siyang nagpaparelax rin sa kanya na animo'y nahahawaan siya sa pagiging kalmado nito.

It feels so great really. So calm...that it ease her pain a while ago and made her more comfortable with him...in his arms around her.

Naramdaman niya ang paglapit ng labi nito sa ulo niya---kissing her, as his hands moves and cup her face for him to see her.

He run his thumbs to dry her misty eyes without taking his own eyes on hers. He kiss her on her forehead and smile at her.

"You're still wondering why I married you?" Sambit nitong hindi inalis ang mga matang nakatitig sa mga mata niya.

"Hmmm...why?" Aniya sa tila namamaos na boses.

Ni hindi rin niya inalis ang mga mata rito na hinintay ang sagot nito sa kanya. Besides, interesado rin siyang malaman kung bakit nga ito pumayag sa kabaliwan niya noon na nauwi sa pagiging mag-asawa nila ngayon.

Who knows...baka maayos din nila ang kinasasangkutang nilang ito...o baka maaring ding...mauwi sa magandang pagsasama ang di sinasadyang pagiging mag-asawa nilang dalawa.

"I accepted your proposal that night, though I knew it wasn't your intention to do such a thing. But...I just can't help myself to ignore you...you were hurt...and I'm not comfortable seeing you in pain...I don't know why...but you deserve to be happy...just like the firstime I've seen you. I wanted to see you smiling..." anitong ngumiti sa kanya.

Ngunit bigla siyang nalito at nagsalubong ang mga kilay niya sa sinabi nito. "What?" Aniyang pilit iniintindi ang sinabi nito.

"I wanted to see your bright smile again just like the firstime I've seen you," sagot nitong lumawak ang pagkakangiti sa kanya na animo'y naaamuse rin sa reaksyon niyang iyon.

"You mean...nagkita na tayo dati?" Napabulalas niyang sambit dito? "When? Where?" Mabilis niyang tanong na hindi makapaniwala.

"Yeah," natatawa nang sagot nito sa kanya na siyang nagpataas sa isang kilay.

"Hindi nga?!" Ani naman niyang pinilit alalahanin kung nagkita na nga ba sila nito noon tulad ng sinasabi nito sa kanya ngayon pero bigo siyang maalala na nagkita na sila. In fact, noong gabi kung saan siya nag-propose dito ay siyang unang beses lamang niya itong nakita ng personal maliban lamang sa napapanuod niya ito paminsan-minsan sa telebisyon. "Bakit wala akong maalalang nagkita na tayo dati? Imposible namang makakalimutan ko 'yon, kung saka-sakaling nagkita na nga tayo, noon. Eh, ang alam ko ang unang beses nating pagkikita, eh, yong noong gabing...." umiwas siya ng tingin rito at napakagat labing inilayo ang sarili sa asawa. Hindi kasi niya alam kung bakit bigla na naman siyang nahiya dahil uminit bigla ang mukha niya nang maalala ang gabing iyon.

"Noong gabing nag-propose ka sa akin?" Patuloy naman ng asawa niya sa naputol niyang sasabihin sana rito na tila nanunudyo pa. Ni pinigilan nga nitong makalayo siya rito, bagkos ay muling iniyakap nito ang matitigas nitong braso sa beywang niya na siyang mas lalong nagpainit ng husto ng kanyang mukha. "Hey, hey! You're blushing, Mrs. Noorell De Vera-Quiwa," tudyo pa nito sa tila natutuwang mga mata.

- - - -

P.S.     I Love You!

Hahahahahaha!

Don't worry guys, I have another chapter to update tomorrow.

So far, medyo sinipag na ako ng beri light magsulat since yesterday kay may pang update na ako everyday. Hahahaha.

Sana everyday akong saniban ng kasipagan. Hahahahaha.