My Runaway Wife (Second Version)

Chapter 38

My Runaway Wife
By: CatchMe

Chapter 38

PARANG NILAKUMOS ang puso ni Russel nang mas lalong napahagulgol ng iyak ang asawang ni Noorell. Gusto na niyang suntokin ang sarili dahil sa kanyang inakto dahilan nang pag-iyak ng kanyang asawa.

Damn.

Paano niya ito patatahanin?

Hopeless na napabuntong-hininga siya at ikinulong sa mga braso ang kanyang asawa.

"Ssshhhh...I'm sorry, please don't cry... I'm sorry..." bulong niya na hinalikan ang ulo nito at hinagod ng marahan ang likod ng asawa.

Ni hindi niya alam kung ilang beses niyang paulit-ulit na ginawa iyon sa asawa basta ang alam niya ng mga oras na iyon ay gagawin niya ang lahat para lamang mapatahan ang pag-iyak ng kanyang asawa.

Hanggang sa ilang minuto pa ang lumipas na nakakulong lamang sa kanyang mga braso ang asawa at patuloy niyang hinahagod ang likod nito ay napatahan rin niya ito sa wakas.

Dahil ang pag-iyak nito kani-kanina lang ay nauwi na sa  mahinang paghikbi hanggang sa natahimik na ang kanyang asawa nang tuloyan.

Bagkos ay napayakap pa ang mga mga braso nito sa baywang niya habang ang mukha nito ay nakasandal sa dibdib niya.

"Are you okay, now? I'm sorry for what I've done a while ago. I didn't meant it, I swear," aniyang muling ikinulong ang mukha nito sa mga palad niya at sinalubong ang namamasa pang mga mata ng kanyang asawa.

Napabuntong-hininga siyang marahang pinahiran ng kanyang hintuturo ang namamasa pa nitong mga mata.

"No," umiling ang kanyang asawa na sinalubong din ng mga mata nito ang kanyang mga mata. "I know it was all my faults a-at  hindi kita masisi na magalit ka sa akin dahil kasalanan ko naman talaga. I was...I was confused really and I'm sorry for that," dagdag nito na napabuntong hiningang iniwas ang paningin sa kanya.

"It's okay don't mind it," tugon niya nang muling humarap ang mukha nito sa kanya at sinalubong ang kanyang mga mata.

"H-how could you...I mean..." muli itong napabuntong-hininga at napakunot pa ang noong hindi inalis ang mga tingin sa kanya. "As what you've said, hindi mo deserve a-ang ginawa ko sa'yo...pero---"

"Ssshhh...It's okay, kalimutan mo na lang ang sinabi ko dahil hindi ko naman sinasadya iyon. Beside, galit lang ako kanina kaya ko nasabi iyon. Please, let's forget what I've said earlier, okay? I didn't meant to say that words, I swear."

"But still, you have---"

"Ssshhh..." mabilis niyang inilipat ang dalawang daliri sa labi nito para hindi ito makapagsalita. "Kalimutan na natin ang nasabi ko kanina okay?" Aniyang nginitian ang asawa nang tanggalin nito ang kamay niya para makapagsalita muli.

"H-hindi ka na galit sa akin?"

Mas lalong lumawak ang pagkakangiti niya nang masilayan ang nakangiwing labi nito habang ang noo nito ay nakakunot pa rin na naghihintay sa sagot niya.

Ang cute-cute nitong tingnan at nakakapanggigil dahil sa ekpresyong iyon ng mukha ng kanyang asawa.

Bagkos ay mahina siyang napatawa at muling ikinulong sa kanyang mga braso ang kanyang asawa at niyakap. "No. Hindi na ako galit sa iyo," aniyang natatawa pa rin rito.

Nagmistula kasi itong bata na may kasalanang nagawa sa kanya basi sa ekpresyong nakikita niya sa mukha ng kanyang asawa. Kaya natatawa siya nang dahil doon. Na-ku-cute-an siya sa reaksyon ng kanyang asawa.

"Promise?" Ani pa nito na itinaas ang mukha paharap sa kanya na animo'y kinukumpirma ang sagot niyang hindi na siya galit dito.

"Hmmm, hindi na ako galit," ani naman niya na mas lalong lumawak ang nakalarawang ngiti sa labi niya.

"Kahit na...umalis ako ulit? Hindi ka magagalit?"

"What?!" Sing-bilis ng kidlat na nawala ang malawak na pagkakangiti niya dahil sa sinabi nito at nagsalubong pa ang mga kilay niya.  Ang maaliwalas na gwapong mukha nito kanina lang ay biglang nagdilim na animo'y ayaw tanggapin ng tenga nito ang narinig niya mula sa labi ng kanyang asawa. "Ya! Watch your tongue you little---" mabilis niyang pinigilan ang sariling mapamura at napabuga na lamang ng hangin na hinawakan muli sa balikat ang kanyang asawa. This time ay pilit niyang kontrolin ang pag-aalburoto ng kanyang damdamin sa sinabi nito.

But hell.

How could he?

Paano niya makontrol ang sariling nararamdam sa sinabi nito sa kanya?

Isipin pa lamang na aalis muli ito at tatakasan siya ay tila gusto na niyang lumabas sa sariling mga balat niya. Ang mga balahibo niya ay nagsitayuan na animo'y nagrerebelde rin sa sinabi ng kanyang asawa. Maging ang puso niya ay ayaw tanggapin ang sinabi ng kanyang asawa na iiwanan siya.

Hell!

Gusto niyang alog-alugin ang asawa para mahimasmasan ito at huwag na huwag nang sabihin sa kanya ang katagang iyon. Ang kataga na iiwan siya nito muli.

Dahil kapag nagkataon at totohanin nito ang sinabi nito sa kanya ay hindi na niya alam kung anong gagawin niya.

Baka magagamitan pa niya nang pagkakabayolenti ang kanyang asawa dahil sa pagrerebelde ng puso niya.

Damn.

How could she say that?

How could she said such a word towards him?

Her words are so painful in his ear. So painful than a cut of a sharp knife. And he feels unbearable pain inside his chest. So painful that made him took a deep breathe. So deep as he closed his eyes for a few moment while thinking of what she said.

Hell.

He really feels so painful inside. So painful that he can't think straight that moment. Instead, he open his eyes and look at hers.

"Please...don't..." he whispered as his arms wrapped aroundt her waist. Securing her not to run away from him. Not again. Coz he won't let her. He swear. "Don't leave, don't leave me, please..." instead...he begged.