My Runaway Wife (Second Version)

Chapter 44

My Runaway Wife
By: CatchMe

Chapter 44

"HEY!" Natatawang sambit ni Russell na hinalikan ang tungki ng kanyang ilong saka siya niyakap. "Bakit ba ang dali-dali mong paiyakin?" Dagdag nito na marahang hinaplos haplos ang kanyang buhok. "Hindi ka pa rin ba naniniwala sa mga pinagsasabi ko? Ilang beses ko pa bang uulit-ulitin na pinakasal kita dahil iyon ang gusto ng puso ko? I'm not playing around you know and I hope you believe me, coz I'm just expressing what I felt for you, I swear. And I understand if you still can't believe that all of these are happenning. But please, believe me...and give it a try, okay? I'll prove to you that all of these are true and I mean it."

"What have I done in my past life to blessed me all of these?" Flattered na sambit niya habang umiiyak na nakayakap sa kanyang asawa. "Yeah, tama ka. Hindi pa rin ako makapaniwala na nangyayari ang lahat ng ito sa akin and I am so blessed to have you, though I never expected you to come in my life a-and...and to love me as who I am." Patuloy niyang hindi napigilan ang pagpiyok ng kanyang boses.

"Sshhh...you deserve to be loved," masuyong tugon ni Russell na pinunasan ang luha niya gamit ang hintuturo nito.

"Thank you..." napahikbing sambit niya na muling yumakap dito. "Thank you for loving in just very shortime, and I am so sorry for leaving you twice. I'm just...I'm just confused and afraid what might happen if they will know that you're  married to a stranger like me—"

"Hey, you're not a stranger, okay? Not anymore coz you're now my wife," agaw ni Russell na hindi na pinatapos ang sasabihin pa sana niya. "Stop blaming yourself coz it was me whom marrying you as who you are and I have no regrets of what I've done. In fact, I am thankful and lucky  that I am married to a woman like you."

"B-but...I am just a simple and plain woman, Russell. Ni wala nga akong ipon o sariling bahay man lang. Kung tutuusin ito pa nga lang ang matatwag kung stable job na nagkaroon ako for these past year. I am just nobody to be exact—,"

"Hey, hey, hey," napabuntong hiningang sabad ni Russell. "Stop degrading yourself, will you?" Anitong muling tiningnan sya sa kanyang luhaang mata. "You might nobody to others but for me you are my everything," masuyong wika nito.

Mas lalo siyang napahagulgol sa narinig mula sa labi ng kanyang asawa kasabay ng muling pagbalon ng kanyang masagang luha. "Russell..." napailing siya na hindi alam nag sasabihin dito. Ano ba talaga ang nagawa niya para pagpalain siya ng ganitong klaseng asawa? She have nothing to wish more but to be with him that moment and treasured everything he had said and gave to her.

Yeah.

Ano pa nga ba ang hahanapin niya kung pinagpala na siya ng mapagmahal na asawa? Baliw na talaga siya kung lalayuan at iiwanan pa niya ang kanyang asawa at baka hindi pa siya makakita muli lalaking katulad ng kanyang asawang si Russel.

All she can do is to accept the fact that they're married—married to his husband Russell and face all the consequences and trials that may come to them together as what a real couples do.

Yeah.

That's right.

She had a lot of time to correct all of what she've done and give chances to their relationship to become more strong. She can now open her heart and accept his love he gave her and so to her.

"I'm sorry..." naiiyak pa rin na sambit niya sa asawa habang ito ay yakap yakap siya at hinahagod ang kanyang likod.

"Sorry for what?" Natatawa na namang balik tanong ni Russell sa kanya.

"Sorry for leaving you," she whispered.

"Sshhhh...It's okay, I understand. Please stop crying now, hhmmm?"

"I'm sorry...I'm sorry for leaving you and for those hard times I caused to you, I'm really sorry for that."

"Okay, okay, apologize accepted. Please stop crying," malamabing na wika nito na muling pinunasan ang kanyang luha. "Sshhh...babe, stop crying, please."

"I just can't," tugon naman niya na sinubukang tumahan pero ewan niya kung bakit tila may balon yata ang kanyang mga mata na ayaw tumigil sa pagdaloy ng kanyang mga luha ng mga oras na iyon. "I'm trying not to cry, b-but I can't. What should I do?" Narinig niyang natawa ang kanyang asawa na patuloy na pinupunasan ang kanyang luha. This time, ay kumuha na ito ng tissue para patuyoin ang luhaan niyang mga mata. Nang hindi pa rin matigil ang kanyang luha ay natawa na lamang itong niyakap siya at hinayaan siyang umiyak sa dibdib nito na hindi man lang inalintana kung mabasa ng kanyang mga luha ang suot na damit nito.

Hindi niya alam kung ilang minuto sila sa ganoong ayos—ang yakap-yakap ang isa't isa na nakatayo sa loob ng toilet ng pribaddong opisina ng ama nito. Hanggang sa wakas ay naubos na rin ang luha niya at tumahan na rin siya sa kakaiyakl dahil sa kasayahan ng mga oras na iyon.

"Thank God, tumahan ka rin,"natatawang sambit ni Russell na sandaling inilayo ang kanyang katawan para mapagmasadan muli ang kanyang mukha. "Namula tuloy yong ilong mo sa kakaiyak pati na ang mga mata mo. Baka isipin nila sa labas niyan na sinaktan kita ng sobra dito sa loob para umiiyak ka ng ganyan," biro nito pinunasan ang namamasa pa niyang mga mata.

"You can't blame me," ani naman niya na napaingos sa natatawa niyang asawa. "Talaga namang pinaiyak mo ako dito, ah," dagdag niya rito.

"Hhmmm" napabutong-hiningang ikinulong nito muli ang namumula pa niyang mukha sa dalawang palaad nito at masuyong hinahaplos ng hintuturo nito ang kanyang pisngi. "These tears..." sambit nito na tiningnan ang kabuoan ng kanyang mukha bago tinitigan siya sa kanyang mga mata. "How I love to see these tears...these tears called joy..." anitong marahang dinampian ng halik ang labi. "Babe...let's start our own new beggining, shall we?"

"Yeah. Yeah, sure. We will," sagot niya na siya nang kusang humalik sa kanyang asawa na buong puso namang tinanggap ng kanyang asawang si Russell.

Ahhh..

What a wonderful day to start their new beginning.

------

Wrote till Chapter 47 already. Nasa drafts lang muna Para may pang update ako araw araw  nang matuwa naman kayo, hahahaha!