I Still Love The Liar (On-going/Editing)

CHAPTER 1:

Winnipeg, Canada 10:30 am

" Welcome to Canada " sabi ko sa sarili ko habang pababa ako sa eroplanong sinakyan ko. Naglakad ako papunta sa baggage area para hintayin ang mga gamit ko, konti lang naman ang dala ko, sabi kasi ni tita puro yung mga importante lang daw ang dalin at ibibili na lang ako ng mga gamit ko pagdating ko ng Canada.

Matapos kong makuha ang bagahe ko, naglakad-lakad ako para hanapin si Tita, "nasan na kaya yun? sabi niya makikita ko siya agad pagdating ko, eh bakit wala naman ata siya dito?" pagkausap ko naman sa sarili ko. I was really feeling helpless, pagod ako and all I can think of is a warm bed and my pj's.

Nakakita ako ng mga taong may mga hawak na papel na may nakasulat na pangalan. Pinilit kong basahin ang mga pangalang nakasulat pero hindi ko mabasa dahil malabo ang mata ko, kaya ang ginawa ko lumapit pa ako sa mga taong nagsisiksikan habang hinahanap ko kung my pangalan din ba ako na nakasulat sa mga papel. 

"Hey, miss excuse me", bago pa man ako nakalingon natabig na ko ng lalaking nagsalita at napaupo ako sa malamig na sahig ng airport. Napangiwi ako sa sakit ng unang tumama ang balakang ko sa matigas na sahig.

" Tumingin ka naman kasi sa dinadaan mo!" wika ko habang pinipilit makatayo upang pulutin ang mga gamit kong nahulog.

" You're the one who's blocking the way, anyway I'm sorry " sabi ng lalaki sakin.

"Excuse me? Are you blind? have you seen those people? This is a crowded area, so why are you running, di naman to playground para takbuhan mo!" sigaw ko naman sa lalaki creating a little commotion na pinakahuli sa mga priorities ko ngayon.

" Wait, I understand you, kaya lang naman ako nagmamadali dahil susunduin ko yung pinasusundo sakin ng tita ko. " sagot niya sa akin with an apologetic tone. At sa lagay ko ngayon, I'm not in the mood to be a bitchesa. But when I saw the irritation in his face, like, what the? Ako dapat ang mainis dito eh.

I glared at him and gave him my deadliest glare. "Wait, I don't care who the fuck is the reason why you are here, but that would not exempt you to run here like a kid and cause others to be uncomfortable, and worst, you cause harm and towards me." Mahaba kong litanya. I don't want this argument to be so long, but I would not let him step on me like that.

"Look miss, I think you are not hurt at all. I already said I'm sorry, so please knock some sense in your brain. And please move aside coz I am in a hurry." And with that he stormed out of my sight leaving me hanging around with my mouth open. Did he just....

And before my temper hits me hard I turn my back at where he went and walk through a cafe inside the airport to buy some cold juice. I need something to cool me down dahil talaga namang hinahigh blood ako dahil sa lalaki na yon.

After some time of chilling I tried to find my Aunt in the crowd of people again. I kept on searching and with my luck, sa sobrang swerte ko talaga ng araw na to I saw a paper above those people screaming my name, "Princess Zoe Villarosa." And with that man holding it, that arrogant piece of arrghhh!

Dahil sa kagustuhan ko ng makauwi nilunok ko ang natitirang pride sa katawan ko at nilapitan ang lalaki.

I cough a little bit clearing my throat, "Did it just says Zoe Villarosa?" I said while looking at the paper he's holding, sinadya kong wag siyang tignan sa mukha dahil baka mainis lang ako lalo at maihampas ko na tong hawak kong bag sa mukha niya.

Nilingon naman niya ako at tinaasan ng kilay, "If you know how to read then yes." He answered with a tone. Napasimangot na lang ako, hindi ko na lang hinintay na magsalita siya ulit , kumuha ako ng isang I.D sa bag ko at ihinarap sakanya. He just look at it tsaka hinawi ang kamay kong may hawak na I.D. "She could be someone else, besides, there's so many Zoe here." And with that, talagang napatid na yung pasensya ko.

"I am not playing around here, sir." Bigay diin ko sa huling sinabi ko. "I am goddamn tired, I want to go home, so if you don't fucking care, will you give me my Aunt's address so I could already grab a taxi and finally go home to rest." All I want is to rest, take bath, eat and sleep. Lord please.

He look back at me, "Are you really Zoe?" He ask. And no more ranting, I'm dead tired, "If you can comprehend, then yes." I fired back at him.

Tahimik lang kami habang nagdadrive siya at ako naman ay nakatingin lang sa labas habang dinadama ang ganda ng kapaligiran ng bansang ito. Minsan ko pinangarap na makarating ng ibang lugar. Nakakalungkot mang isipin pero hindi naiparanas sakin ng mga magulang ko yun sa kabila ng ngayon ay sa America na sila naninirahan kasama ng mga kuya ko.

IPinilig ko ang ulo ko, enough with reminiscing. "There's a tissue box in the car's pocket, I will not mind if you will get some." Nagulat naman ako at napahawak sa magkabila kong pisngi at naramdaman ang pamamasaha nito. Umiiyak na naman pala ako. Hindi na ba mauubos ang mga luha ko? Araw-araw, gabi-gabi, sa nakalipas na tatlong buwan ganito ang ginagawa ko, akala ko tapos na, hindi pa pala.

Isang mapait na ngiti ang pinakawalan ko tsaka bumaling sa lalaking nasa driver's seat, wala na siyang suot na hood at sunglasses ngayon. "Thank yo---Vash?" Para akong binubusan ng malamig na tubig sa nakikita ko sa harap ko ngayon. Ang dahilan ng mga pag-iyak ko ang dahilan ng pag-alis ko sa bansang kinalakihan ko, ang dahilan ng lahat ng paghihirap ko, nandito ngayon sa harap ko.

"Do you know me? Sorry, I had an accident 3 months ago, nagkaron ako ng amnesia so I couldn't remember anything about my past." Gitla ako sa aking narinig, naaksidente siya? Saan? Bakit hindi ko alam? Kaya ba bigla na lang siyang nawala? "Hi-hindi mo ako kilala? I-I mean, hindi mo ako natatandaan?" I ask horrified.

"No, I'm sorry. But you can tell it to me little by little just like how my dad and stepmom did." He smiled. That smile, I really missed him smile.

Hindi na lang ako sumagot, hindi kayang iprocess ng utak ko lahat ng impormasyon na to ngayon, pagod ang katawan at utak ko, hindi na kaya pang i-take ng sistema ko to'.  Sa halip ipinikit ko na lang ang mga mata ko. Pero sa halip na makatulog, naiisip ko yung mga naiwan ko sa Pilipinas, yung mga alaalang akala ko iniwan ko doon pero dala ko pa rin pala hanggang sa paglayo ko.

Napangiti ako ng mapait. Kaya nga ako nagpunta ng Canada eh para makalimot hindi para sariwain lahat ng masasakit na alaala sa Pilipinas. Hindi ko namalayan ang pagpatak ng mga luha sa mga mata ko, nagulat na lang ako ng abutan ako ng katabi ko ng panyo. Hindi ako tumingin sa lalaki pero tinanggap ko ang hawak nito. Ipinikit ko na lang ulit ang mga mata ko and this time hinihila na ako ng antok.