I Still Love The Liar (On-going/Editing)

CHAPTER 40:

Don't let me die......

" The biggest are located at the back of your head, to be honest, it is enclosed by some of the sutures of your brain. The other one is located in the temporal part and the remaining one is located at your frontal lobe." Tulala lang ako habang nakatingin sa pagbuka ng bibig ni Nathan, hindi ko alam kung kaya pa bang iabsorb ng utak ko lahat ng sinasabi niya. Nahimasmasan na ako ngayon, gaano ako katagal umiyak? Well hindi ko rin alam, basta natigil na lang ako ng pakiramdam ko ay wala na akong maiiyak.

" Since when did you experience your headaches?" Pakiramdam ko pinaparusahan ako ng langit, pero ano bang nagawa kong mali? Ano bang kasalanan ko? Bakit naman sa lahat ng tao ako pa ang nagkaganito? Maybe I am a mistake, yeah, my existence is a mistake. Binabawi na siguro ako dahil hindi naman talaga dapat ako nandito. I should be kept and lock in a far away land, so that I couldn't harm anyone. I am dangerous and a burden.

" Zoe are you listening?" Nathan snapped in my face. Tsaka ko pa lang naalala na kausap ko nga pala siya. I'm in a deep thought, on how could I vanish.

" W-what is it?" Napakamot siya sa ulo niya dahil sa tanong ko. Alam kong naiinis na siya sa akin, but how am I supposed to react? Be excited to know my sickness? Oh, should I call it sickness? It is a punishment, yeah, much better.

" Sabi ko kelan mo simulang naramdaman yang pananakit ng ulo mo?" He asked again.

" I-I can't remember, its just that whenever I feel the pain it is accompanied by poor eye sight.. No... By sudden blindness." Sagot ko naman sakanya, hindi ko na kasi matandaan kung kelan nagsimula to? Basta ang alam ko nagiging madalas na ang pananakit ng ulo ko. Actually nga, mas nagiging masakit pa siya habang tumatagal.

" Did you knew any of your relatives with this kind of disease? Your mother or father perhaps? Coz you know this one is hereditary and there is a big possibility that you inherit this to your parents." I gaved him a deadly glared, hindi ko alam kung makakalimutin ba siya or hindi lang niya iniintindi yung sinasabi ko sakanya. Lalo lang niya pinapabigat yung dibdib ko eh.

" Ilang beses ko bang kelangan ulitin sayo na wala akong magulang? Are you enjoying this? That you're keeping on reminding that I am alone in this damn world?" Galit kong turan sa kanya. Nakita ko ang paggalaw ng facial muscles niya. Maciado ba akong naging harsh sa salita ko?

" Sorry. Lets just continue this conversation later, you must be tired, come on, take a rest, you can sleep if you want. Ipapagising na lang kita kapag need mo ng inumin ang mga gamot mo." Kita ko ang madilim na expression ng mukha niya, kaya naman natakot ako ng lumapit siya sa akin. Hindi ako nagpahalata at hindi rin ako nag-iwas ng tingin sa kanya, kahit pa natatakot ako sa madilim na mga mata niya. Did I pissed him off? Yeah I think so, big time!!!!

And with those dark eyes, cold stare, deep voice and crashing eyebrows..... He TUCK ME IN.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

One week pa ang nakalipas na nandito pa rin ako sa hospital, gusto kasing siguraduhin ni Nathan na okay na yung leg fracture ko bago niya ko bigyan ng discharge slip, isa pa hinintay pa din namin yung resulta ng second oponion ng kilala niyang neurologist. General Surgeon siya pero ang sabi niya sakin, hihingi pa rin daw siya ng second opinion. Tinanong ko na din siya kung may cancer na ba ako, pero hindi niya ako mabigyan ng pulidong sagot, hanggat hindi daw kasi na ibiopsy ang mga bukol ay hindi pa rin namin malalaman kung benign ba or malignant.

Isang linggo narin akong nagmumukmok dito, noong una wala akong pakialam kahit na dito na ako magtira sa hospital, ilang beses na rin akong inalok ni Nathan na tawagan na kahit ang mga kaibigan ko or kahit na sinong kilala ko, pero hindi ako pumayag, nakiusap ako sa kanya na gawing confidential lahat ng records ko, nakiusap din ako sakanya na walang makaalam na nandito ako. Nung una ay tutol siya pero kalaunan ay napilit ko din siya. Ang totoo kasi hindi pa ako handang humarap sa mga tao maging sa mga kaibigan ko. Wala akong mukhang maihaharap sa kanila, nagpaka-assuming kasi ako na ako ang pakakasalan ni Vash, na sa akin siya magpopropose nung gabi na yun. Hayyy.