Ik wil je nog eens zien.

EDWARD

He lezerzzzzz! Hoe vinden jullie het tot nu toe? De hoofdstukken voorden met de tijd langer hoor!

Laat weten wat je er van vind !

Xx

-------------------/////--------------------

POV Edward:

Het meisje liep weg, hoe durfte ze zo tegen mij te praten? De kreng, vrouwen. Ze had een te groot rood vest aan, met een strakke zwarte broek en twee lelijke, maar stoeren sportschoenen. Het leek wel roodkapje, ik moest lachen om mijn opmerking. Het zag er onverzorgd uit, toch kon ik mijn ogen niet van haar af houden, ze was een naturel beauty, niks vergeleken met die tutjes die bij mij rondlopen.

Ach, vond ik haar wel wat? Ze zag er gister anders uit, make up, ze was de mooiste damme van de kroeg, zelfs John zei t.

Maar ik dacht dat ze net zo als de andere was, een vrouw dus.

ik zag haar vreemd naar me kijken net, ze was dronken ja, vandaar. Ik glimlachte, ik zou haar geheugen een beetje opfrissen.

''Maar je kan wel goed zoenen.''zei ik schroor. Het kwam er zelfvezekerd uit, precies zoals ik wou.

Ik zag de blondine verstijven, ja, ze had het door, wie ik was en wat ze gister met me gedaan had. Nu rende ze weg.

Ik keek naar mijn ketting, die mijn moeder voor me had achter gelaten.

Ik voelde een opluchting, gelukig had rood kapje hem terug gegeven. Ik zou het niet fijn vinden als het niet zo zou zijn geweest.

Ik drukte de deur dicht.

de dag verliep goed, maar mijn gedachten zatten vaak bij rood kapje. ze had een stoer glimlach maar was toch erg schattig, mar hij kon niet tegen har opbeleefde gedrag van haar. Dat vond hij een flinke minpunt. Vrouwen zijn allemaal het zelvde, ik hoef niks meer met dat meisje te maken hebben.

John liep naast me de stad in. Ik had een zonnebril op en een pet naar achter, zo werd ik niet herkent,een spijkerbroek en een zwart V-hals t shirt.

ik vond het afswchulwlijk, maar toch ook lekker om gewoon rond te lopen.

Meijses keken natuurlijk wel naar me, tuurlijk. Ik was heel knap. mijn best getinte huid en mijn (nu verstopt onder mijn bril) bruine/grijze ogen, waren de krachtigse ogen van aller-tijden. Niemand kon hier tegen!

''wat zit je nou dom te lachen joh.'' zei John ondeugend.

ik voelde dat ik rood werd.

Ik reageerde niet op de schattige lachjes of de ' he lekkerding'' van de meijses.

Het intereseerde me op dit moment wijnig. We gingen een winkel in, goedkope winkel.

''Wat doen we hier?'' Vroeg ik bot aan John.

''Ik moet wat kopen hier'' zei hij terug.

Opeens, tot mijn grootste verbazing, zag ik weer dat rooie jasje. Er ging iets door me heen. Roodkapje! ik voelde me opeens een klein gelukkig kind.

haar lange warige bruinige haren zaten half onder het jasje verstopt, ze was best klein, niet heel maar best, maar dun, mooi, maar schattig, ik schrok van mijn gedachten.Wat was dit gevoel? Mijn roode pet zat nog steeds op mijn hoofd, net als mijn bril.

Ik zag haar verdrietig kijken naar een standbeeltje van een man met een kind in zijn armen. Het was 140 euro.

''Kijk nou wie we daar hebben!'' zei ik uidagend.

Ik zag de beauty vragend en arogant naar me kijken. Ze wa niet opgemaakt, wat haar nog 100 keer knapper maakte.

''Wie ben jij nou weer.'' Ze wou weg lopen, maar ik deed mijn bril een beetje naar beneden, dat ze mijn twee ogen zag.

Ze schrok blijbar want haar twee groote groene ogen keken me verbaasd aan.