Ik wil je nog eens zien.

EDWARD

POV EDWARD 

 

Ik keek naar de vader van Amber. Ik wist het wel, ik voelde al de hele dag dat er iets zou gebeuren vandaag.

''ik..'' Ik kon geen woord uitbrengen. Amber was er niet meer en ik had haar leven verpest. Het was mijn schuld. Ik voelde mijn hoofd leeg worden en mijn ogen werden vochtig, een schuldgevoel kwam plaats. 

''Het spijt me.'' Ik vluchte de lift uit en Lenny rende me achter na. 

''Hey.'' Ze pakte mijn hofd vast en kuste me zachtjes.

''Het is jou schuld niet lieverd. ''

 

''Ik wil naar mijn vader toe Len, nu.'' Lenny zat te koken en ze keek geconcentreerd naar het eten. 

''Is goed lieverd.'' Ze keek op en glimlachte naar me. Ik probeerde terug de glimlachen maar het lukte me niet.

''Zullen we dan daarna eten?  Het is toch vlakbij.'' 

Ik knikte en trok een trui aan. Ze trok haar mooie charmnte jas aan en ik voelde irritatie.

Waarom moest ze er toch altijd zo overdreven uitzien. Ze had alleen maar dure mooie kleren aan. 

''Kom maar.'' Ze pakte mijn hand en trok me mee.  

Aangekomen bij de begaafplaats voelde ik me al rustiger worden. Mijn ogen zochten naar de honingkleurige steen waar mijn vader lag te rusten.

Ik zag twee schimmen aanlopen. Ik keek er goed naar. Ik schrok.  Ik bleek geschrokken stilstaan en schudde als een gek mijn hoofd heen en weer.  Ik zag haar.  Amber. Ik pakte Lennys hand beet. Ik voelde alles draaien en ik slikte de brok in mijn keel weg. Onmogelijk. NIET mogelijk. Werd ik nou gek? Waren het alle dode die tot leven kwam? 

''Het is Amber.'' Ik daht dat ik gek werd toen ik het persoon naast Amber zach. Wat... is... dit.

''Ik zie het ook.'' Lennys stem klonk hoog en gebroken.

Ik was niet gek.

''Nee.. dat kan niet.'' Horde ik de schim naast Amber zeggen. Hij was niks veranderd. Nog steeds de knappe arogante zelfverzekende jongen, waar ik altijd zo gek op was. Natuurlijk keek ik meteen weer naar Amber. De liefde wat ik vertopt had ik een klein doosje leek net open te gaan. Alles kwam weer naar boven net of ik haar weer voor het eerste zag. Haar blonde haren, die stijl over haar dunne lichaam hingen, Ze was afgevallen maar zach er verzorgd uit. Haar goote kleurgevende ogen keken nu recht in die van mij. Ze had ene ort zwart jurkje aan, die voor haar lichaam was gemaakt, heel mijn lichaamm schreeuwde naar de haare. Ze was de gene waar ik van hield godverdomme. Dood of niet, Amber was mijn verdomde soulamate. 

''Amber.'' Ik had nit gemerkt dat ik huilend tegenover het blonde mooie, nee mooiste meisje stond. Alles verdween om mij heen. Ze was er nog. Ze was niet dood. Ik wist niet hoe het kon, maar het kon me op dat moment niks schelen.

Tranen stroomde ook over haar wangen en ze draaide zich om en liep weg. Zonder ene twijfel rende ik haar achter na en laate de verbaasde gezichten achter. 

Ik hield haar in en pakte haar hand. Er kwam een rilling over me heen en ik voelde mijn hele leef zich met gelukg vullen.

''Amber, wacht heel even!'' Ik trok haar naar me toe en tildde haar hoofd op.''

''Laat me los! Ga weg!'' Ze was verdrietig. 

''Ik.. Ik… hoe..''

''Klootzack je hebt me laten zitten en nu doe je dit..'' Ik zag dat ze in de war was en liet haar evn calmeren. Ik aaide har haren en duwde haar tegen me aan. Wat voelde dat goed.

Haar lichaam verstijfde zich en ik legde mijn handen rond haar smalle heupe. Mhm. haar geur, haar lichaam. 

Ik shaamde me. Ik voelde zelfs een erectie opkomen. Het was de opwinding, de blijheid, de spanning, alles. Ik voelde me vreemd. Ik was vreemd. Welke gek zou op dit moment een erectie krijgen? Damn Edward. 

Gelukkig merkte de blondine er niks van. Mijn armen vielen losjes op haar heup en gleden langzaam nar haar billen. Ik kon er niks aan doen. Ik had alles gemist, haar lichaam, haar ogen, haar mond, haar billen, haar borsten, haar stralende persoonelijkheid, maar het meeste haar glimlach, die ik nog steeds niet was tegengekommen. 

Ik voelde dat Amber me wegduewd, en weer keek ik haar aan. Haar ogen boorde zich in de mijne. Shit, erectie ga is weg. Genante erectie. 

''Amber, Hai.'' zei ik uitijdelijk.