Ik wil je nog eens zien.

EDWARD

POV Edward :

Twee weken waren voorbij gegaan. Ik zat de meeste tijd bij mijn vader, die niet vaak waker was.

Ik dacht alleen over Amber en het maakte me gek. Hoe zou het met haar gaan? Ze zou me haten. Wat maar goed ook was. Ik had niet gemerkt dat het niet goed ging met Amber, en dat was alleen maar haar fout. Ik merk het altijd en anders zou hij nu in zijn huis zitten.

Ik kucchte. Vader deed zijn ogen open.

''Ga toch naar huis jongen, ga werken.'' Zei ik strak. Ik schudde mijn hoofd.

''Wil je koffie vader?'' Vader knikte en ik stond snel op.

Ik zag er jong uit. Ik liep al een paar dagen rond in mijn grijze jogging broek, die onder mijn billen zat, met lelijke kapotte nikes waren totaal verlsleten. 

Ik had een klein baardje. en mijn haar was te lang en zat door de war. 

Ik liep het ziekenhuis langs en keek naar een schattig jong verplestertje die lief naar me glimlachtte.

''He sweety'' zei ik schor. ze liep glimlachend langs me en ik draaide me om om nog even naaar haar te kijken. 

Ze draaide zich ook verlegen om en begon weer te giegelen. Hebbes.

''Kom is'' Zonder te twijfelen liep ze bijna rennend mijn kant op.

ik keek haar flirterig aan. En we begonnen te praten, een paar minuten lang. Ze kwam steeds digter bij en ik begon er opgewonde van te worden. Ik had het nodig, afleiding. Ik keek om me heen.

''Daar is een leege kammer'' Ik zag haar opgewonde ogen hongerig naar me kijken, ik boog me naar voren. En daar zach ik haar. De mooiste vrouw wie ik kende.

Moe maar wonderschoon, slordig maar zo saykxy, haaar haar door de war maar vol volume, haar mooie volle lippen. haar groote ogen.

Ik voelde een electrishe schrok. en duwde het onbelangrijke verplegstertje weg.

Ze zag me staan. Voor 1 minuut keken we elkaar aan. Ik vergat alles om me heen. Wat deed ze hier? Had john wat verteld. Nee John wist hier ook niks van. Wat deed ze in dit chicke ziekenhuis?

Toen schoot er iets door mijn hoofd. Hoe kon ik boos op dit meisje zijn? Ze maakte me beter, ze was er voor me, en ik niet voor haar, ze hield van mij en niet van hoe ik eruit zach, we haddden iets speciaals. En mijn vader had hier niks mee te maken. Hij was kappig. en zou sowieso nks hebben gedaan.

Amber keek van mij naar de verplegster, die Sonya heten.

en toen weer naar mij. Ik zach woede, verdriet , moeheid , liefde, vervaring in haar ogen, zo veel emoties.

Ze rende weg. hard en snel weg, ik rende achter haar aan, en zag haar.

''NIET RENEN!'' riepen docters maar ze luisterde niet, we rende voor een paar minuten, en ik voelde zo veel lievde dat ik bijna explodeerde van geluk. Ze rende maar ik zach dat haar stappen langzammer werden.

''Slechte conditie ?'' Schreeuwde ik haar achterna. Ik zag dat ze het niet opgaf en ze begon weer harder te rennen. Ik moest eerlijk zijn, dat ik steeds minder hard begon te lopen, ook ik bleef niet opgeven.

Ik keek om me heen. Ze was weg. Ik bleef verbaasd staan midden in een klein donker gangtje.

''Kut.'' Siste ik. Hoe kon ze opeens weg zijn? Ik liep de trap af.

''Heb je gerend jongen?'' Vader's rustige stem maakte me bang op dit moment. Ik wou dat hij weer hard en gemeen was, zoals altijd.

''Oh, uh, Nou, de koffie werd anders koud.''

Ik zuchtte en mijn gedachte gingen weer eens naar Amber. 

''Ik voel me moe, Ik wil dat je naar huis gaat Eddie.'' Ik slikte. Ik bleef. Hij zou trots op me zijn.

''Nee. Ik blijf.'' Vader schudde lacherig zijn hoofd. Het deed me iets vreemds om hem te zien glimlachen. 

''En wat nou als het een beveel is.'' Zei mijn vader opeens streng. Ik stond op.

''Ik blijf toch.'' Zei ik koppig. 

''Kom is hier.'' Ik liep langzaam naar hem toe, en pakte en stoel om naast zijn hoofd te kunnen zitten.

''Ik voel dat ik niet lang meer ga leven zoon.'' Ik slikte.

''Je moet iets weten. Je moeder en ik, we.. we hadden het zo goed sammen Edward, zo goed. Ik ga bijna dood, maar wie zegt dat ik dt niet wil? Ik ben klaar. Klaar met alles. Je moet een ding weten Edward. Ik hield van je moeder. En weet je van wie ik houd? Van jou en Vincent. Ik was dom, zo dom. Er is gee dag dat ik hem niet mis jongen. Ik wil dat je hem zoekt, en hem vind. Ik wil dat je zegt hoeveel ik van hem heb gehouden. Zoon, ik wil je nog een ding zeggen… IK…''

Emotie , verdriet en ellende stroomde door mijn lichaam. Ik voelde me zo vreemd, dit had ik nog nooit gevoeld, het was bangheid, eenzaamheid verdriet en ongerust, al in een. Het voelde vervelend en het maakte me zo kwaad.

''NEE!'' Ik schreewde het en ik hoorde aan mijn stem dat die van slag ging. 

''De les was dat jij me alles leerde ! Ik heb niks geleerd, hoe ga dit me lukken? Alles, de les was dat jij me nog zoveel zal leren, Je zou mij een les geven over hoe je mensen in je te laten vertrouwen, en je… je zei dat je er zal zijn tot dat ik klaa was. Maar ik ben zwak papa ! Ik kan.. Ik kan dit niet..''

Ik viel huiled op mijn stoel. Ik wou alles kapot maken om me heen. Ik hoopte dat mijn vader woedend zou worden, en zal zeggen dat ik laf ben en niks had geleerd. Maar dat deed hij niet. Hij legte zijn warme hand op mijn slordige haar, dat recht overeind stond en aaide er doorheen.

''Edward Klein. Weet je hoe mooi je bent geworden? Maar dat komt niet door mij Eddie, maar door je moeder, je hebt haar liefheid, en haar physiek meegekregen, Vincent ook. Jullie zijn zoals zij was. Vincent was eigenwijs en haate me. Hij verdween. Jij bleef bij me. Ik heb spijt jongen, ik wou je lievde geven zoals mama dat voor je deed.''

''Ik… ik wil dat je bljft.'' Ik voelde me net 10 en tranen stroomde over mijn inmiddels natte wangen.

''Ik wil dat je me nog zoveel leerd.'' Snikte ik. Ik keek hem aan, hij was wit, en zijn hard begon langzaam te kloppen, Hij huilde. Ik wou hem vasthouden. 

''zoon liefde is het mooist wat er is. Ga voor haar, dat is de nieuw les. '' en toen slooot hij zijn ogen.

Ik begon ''help'' te schreeuwen en probeerde mijn vader waker te maken.

Docters spinte de kamer in en niet veel later zat ik buiten de kamer, huilend.