Ik wil je nog eens zien.

AMBER

Ik zat thuis voor de TV. 

Ik was bij mijn vader langs geweest. Hij zach en nog steeds slecht uit, en moest voor controlles nog een paar weken in het dure ziekenhuis blijven.

Edward had ik 4 dagen lang niet gesproken. Hij was opeens verdwenen. Ik had zijn nummer niet, en had het nooit opgeslagen. 

Elke seconde van de dag hoopte ik iets te krijgen van hem. Maar niks, helemaal niks. Ik begon te twijfelen. Dit had hij ook bij andere meisjes gedaan toch? Hun vergeten na een paar dagen, Hij was onweerstaanbar, hij kon iedereen krijgen, bij mij zou hij dus nooit kommen. 

Ik zuchtte, ik was dom geweest, heel erg dom. Hij had me gebruikt. Nooit zou ik ooit weer in zijn val trappen. Nooit!

Woedend gooide ik mijn telephoon weg. Dat ik hier niet eerder over had gedacht!

Wat een sukkel, een loser, een klootzack, hoe kon hij zo met vrouwen spelen?

Sara kwam binnen. Ze keek me vragend aan. Ik had haar niks vertelt, en als ze over Edward begon keek ik haar boos aan.

Zoals altijd vroeg ze niks en liep naar de keuken.

''Hij is me vergeten.'' Ik brak en begon te huilen. In supersnelheid nam Sara me in haar armen, ik voelde me net een klein kind.

ik huilde voor mijn gevoel uren lang. Sara zei niks maar streek alleen mijn haren.

''Wat een klootza-a-ak!'' Menno kwam op dat moment de kamer binnen. 

''Stoor ik.?'' Vroeg hij medelevend. David kwam met booschapentassen achter hem aan en keek geamuseerd naar mijn verdrietige en betraande gezicht

''Is hier iemand ongesteld?'' 

Ik zach Sara hem een woedende blik werpen en hij begon te lachen.

''Jij hebt ook echt geen hart of zoiets he'' Zei Menno licht geirriteerd tegen David.

Hij stond op en keek recht in mijn ogen.

''Heeft hij niet meer gebeld?'' Vroeg hij nu bloedserieus. Ik knikte beschaamd . Hij kende me goed.

''Ik vind die gast niks, maar ik kan je zeggen dat hij jou wel wat vond. Hij vond je leuk. Ik ken die blik. hij beld je terug. Wacht maar.'' David liep de kammer uit en het viel stil.

''Dat is nou de grootste onzin wat ik vandaag gehoord heb.'' Zei ik boos.

Sara en Menno zeiden niks , wat maar beter ook was.

Ik liep met David de stad in.

''Waar woont de prins?'' vroeg hij ongeconcentreerd. Ik antwoorde niet, wie weet wat voor'n rare plannen hij nu had. 

Hij stopte en keek me aan. Ik keek snel weg.

''Am.'' hij pakte mijn kin vast.

''Ik ga niks doen. Zeg het maar.'' 

Ik hield mijn schouders op.

''Ik zoek het wel op internet.' Villa van de mooie rijke Edward Klein.'''

Ik schoot in de lach. Dat was belagelijk. Ik liep door en dacht na over Edward. Het was nu een week voorbij. Nik meer, geen smsjes, niet gebeld, niks.

Hoe kon hij dat in godsnaam doen.

Gelukkig begon David over iets anders, Hij leek boos, woedend.

''Gaat het wel ?'' David keek naar een meisje die langsliep.

''Ik ben al zo lang neit meer met een meisje naar bed geweest.''

ik zuchtte.

''De laatste keer had je haar naar huis gestuurd.'' Ik keek hem met een vreemde blik aan.

''Je.. was dronken David.'' Ik zach hem snel glimlachen. Hij deed vreemd, ik stopte het idee weg en liep met hem mee verder.