Ik wil je nog eens zien.

AMBER

POV Amber:

 

Hij pakte mij vast. Ik voelde de haat weer in liefde terug veranderde, en ik voelde alle stress van het afgelopen jaar weer naar boven kommen. Alles, de verdriet wat ik had. Klootzack. Het was een rotzack en ik moest niet weer erin trappen Het werkte niet en het zal ook nooit werken.

''Ik wist het niet Amber godverdomme , ik wist het niet.'' Ik keek hem neit begrijpend aan.

''Ik dacht dat je dood was godverdomme.'' Ik voelde woede, wat was dat voor een vreemd excuus?

''Dood? Dat is … zoon onzin ! Ik..'' Ik hield me in en probeerde neit te huilen. Hij tillde mijn hoofd weer op en keek me nu zacht aan. Ik draaide mijn ogen weg, en probeerde zijn blik niett te ondmoeten.

hij tillde mijn kin op en keek me aan. 

''Ik zie je nu. Alle liefde is er nog Amber. Ik ben nog steeds velriefd op je. De woede kwam weer in mij op. Wat een onzin allemaal!

 Ik geloof je niet.'' antwoorde ik neutral, atans dat probeerde ik. Weer bukte ik me want ik voelde mijn ogen weer vochtig worden.

'' Kijk Mij is aan.'' Ik voelde tranen opkommen, snel keek ik naar de grond. Hoe kon ik ooit verliefd worden op zoo'n jongen en nog...na een jaar? Kom op Amber. Je wist het al sins het begin dat dit nooit ging werken. Ik was stom en blind. Ik voelde zijn warme handen op mijn wangen, en nu stroomde de tranen. Wat had ik mezelf aangedaan, en waarom raakte hij me aan? Hij moest weg! Oprotten. Waaarom zei ik het niet? Recht in zijn mooie gezichtje. Waarom. Ik voelde woede , angst, maar dat was niks. Niks vergeleken met de liefde wat ik voelde. Ik was verliefd en daarom bleef ik huilend voor hem staan.

''Geloof je me?'' Natuurlijk deed ik dat. Ik hield van hem. voor hem was het het teken om me tegen zich aan te drukken, hard. Ik voelde een leeg gevoel zich opvollen met geluk en opgeluchtheid. Wat had ik hem gemist! Ik probeer hem van me af te duwen maar had de kracht niet om het te doen.

''Ik kan niet geloven dat je er bent.'' Geschokt kijk ik op, Hij huilde, meer dan dat ik deed. De tranen rollde over zijn wangen en hij drukte zijn nattte neus in mijn nek. Ik voeld de tintelen vanaf mijn nek tot mijn tenen. ik zuchtte. Niet zo maar een zucht. Een lange zucht wat alle ellende van het afgelopen jaar in een keer liet verdwijnen.

''Shit.. wat heb ik je gemist.'' Zuchte ik.

''Edward!'' De knapperodharige vrouw liep elegant naar ons toe.

Tot mijn verbazing was Vincent er ook. Toen Edward hem zag bleven ze allebij staan. Recht tegen over elkaar. Geschokt. Ademloos. Ik kon niks zeggen want mijn keel was daar te droog voor. Al snel kreeg ik het door. Mijn ogen werden groot en mijn hoofd begon te draaien. Vincent stapte dichter bij naar Edward en stook uitijdelijk zijn hand naar hem uit.

''He broertje, lang niet gezien.'' Dat kon niet.