Καταλαθος αδερφος 2

Κεφαλαιο 18ο

"Δεν ειναι πουθενα" Αναφωνω και παιζω με το φαγητο στο πιατο.

"Θα βρεθει" Μου λεει η μαμα μου απο διπλα μου.

"Δεν θα βρεθει. Εκανα βλακεια. Και θα την πληρωσω. Δεν θα ξαναερθει μαμα" Οσο πιο πολυ το σκεφτομαι τοσο πιο πολυ στεναχωριεμαι και θελω να κλαψω!

"Ακουσε με Λια, ολα θα πανε καλα. Οταν αγαπας εναν ανθρωπο παντα γυριζεις πισω σε αυτον. Θα γυρισει" Μου λεει με ενα χαμογελο και πιανει το χερι μου.

Αφηνω το φαγητο ετσι οπως ειναι και τρεχω στο δωματιο μου.

Ανοιγω την πορτα και μπαινω στο δωματιο. Το παραθυρο ειναι ανοιχτο αλλα, δεν το ειχα αφησει εγω ανοιχτο!

"Νικολααααααααααααα" Τσιριζω μπας και ακουσει και αυτος απανταει με ενα 'ναι'

"Ανοιξες το πααρααθυροο;" Τον ρωταω και αυτος γελαει.

"Οχι φυσικα δεν μπαινω στο δωματιο σου" Μου απανταει. Περιεργο, και υποπτο!

Μπαινω μεσα και κλεινω την πορτα πισω μου. Ξαπλωνω στο κρεβατι και κοιταω το ταβανι. Γυριζω το κεφαλι μου για να δω εξω απο το παραθυρο και Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ!

Αμεσως βλεπω ενα μεγαλο κομματι ξυλου ακουμπησμενο εξω απο το παραθυρο που λεει "καληνυχτα μικρη μου". Ανοιγω το παραθυρο με ενα χαμογελο και το περνω. Ειναι αρκετα μεγαλο, οσο το παραθυρο.

Οκ, το παραδεχομαι. Αυτο ηταν καπως... Ωραιο. Δεν ειναι και λιγο!

[...]

"Ουαου. Ειναι τελειο. Θα μπορεις να τρως εκει πανω. Ή να κοιμασαι" Μου λεει η Ελπιδα. Παιδια, αυτη γιατι ειναι ακομα στο βιβλιο;

"Εισαι χαζη;"

"Αντε καλε" Αντε καλε λεει. Που η Πετρουλα δεν ειναι τιποτα μπροστα σε δαυτην!

"Λια" Ακουω καποιον απο πισω μου και γυριζω αργα. Ω φακ.

"Γεια σου Α-αγκελε" Ω φακ ×2

"Εμ, για το τηλεφωνιμα... Ξες" Παει να πει αλλα τσουπ. Πεταγεται ωραιοτατα ο καθηγητης και τον κοβει. Δοξα τον Θεο.

"Τι λετε εκει; Γιατι δεν το λετε και στην ταξη;" Γελαω και το ιδιο κανει και η Ελπιδα.

"Δηλαδι θετελε να ακουσετε και εσεις γιατι δεν θελει να ξαναβρεθουμε η Λια ε;" Ρωταει ο Αγγελος και εγω εχω κοκκινησει απο τα γελια τα οποια κραταω βαθια, πολυ, πολυ βαθια μεσα μου. ΟΚ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΚΑΛΩΣ ΣΥΓΝΩΜΗ!